Χαμόγελα Πολέμου

Κάθε τόπος που γίνεται γνωστός σε εμάς για πρώτη φορά αντανακλά την ψυχή του, τουλάχιστον γίνεται αντιληπτός στο βαθμό που μοιράζεται την ίδια ψυχή με τον λήπτη.

Στους τόπους της καθολικής ομοιογένειας και της «ενδοφλέβιας ευτυχίας» σαν τους τωρινούς η “ερωτευμένη” μετριότητα βιάζεται να επιβάλει το παγωμένο χαμόγελο της κατάθλιψης της ως προβάδισμα μιας κάποιας εν ζωή επιτυχίας. Δεν είναι τυχαίο ότι το ζητούμενο σχεδόν ολοκληρωτικά από τους σημερινά ενδοφλέβια «ερωτευμένους με την ζωή» είναι να χαμογελούν καταναγκαστικά με τους ομοίους τους συζητώντας για την κάθε καταναγκαστική ηλιθιότητα. Ο κόσμος έχει κατακλυστεί με καταναγκαστικά πορτρέτα ευτυχισμένων χαζών που πείθουν το εαυτό τους ή καταναγκαστικά έχουν μπει στην διαδικασία πως ένα χαμόγελο ανάμεσα σε πολλά άλλα ίδια χαμόγελα τους καθιστά ευτυχισμένους. Φυσικά εδώ γελάμε και μάλιστα πραγματικά! Το καταναγκαστικό χαμόγελο λοιπόν είναι το είδος εκείνου του βλάκα που δεν γνωρίζει ότι είναι βλάκας όπως πολύ καλά περιέγραψε ο Carlo M. Cipolla, στο «Δοκίμιο περί ανθρώπινης βλακείας».

Ο ψυχογεωγράφος αντιλαμβανόμενος την πραγματικότητα στην ολότητα της ως Πολύεδρη και πέρα από τις καθιερωμένες αντιλήψεις των καταναγκαστικών επιζητεί την ερμηνεία βιωματικών καταστάσεων, εικόνων, ονείρων, πραγμάτων που δεν είναι άμεσα ορατά ως και αδιάφορα η εχθρικά από την παγωμένη επίπλαστη καταναγκαστική πραγματικότητα. Ο Charles Bukowski στο έργο του «Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους» περιέγραψε ορθά κοφτά όλη αυτή την στρατιά μίσους που προελαύνει με την σημαία της «κανονικότητας» εναντίον της δημιουργικότητας, γράφοντας ο ίδιος «προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους», και «Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο…»

Γεννιόμαστε μέσα από σχήματα, όλος ο κόσμος μας περιλαμβάνει σχήματα αυτά που εμείς αντιλαμβανόμαστε μέχρι τις «εσχατιές» του σύμπαντος. Μεγαλώνουμε βιολογικά μέσα από μία μήτρα κουλουριασμένοι σε ένα κύκλο και πεθαίνουμε κάνοντας το κύκλο της ζωής. Δίνουμε έννοιες στα σχήματα του περιβάλλοντος μας και δημιουργούμε λέξεις και γραπτό λόγο. Εμείς οι ίδιοι επίσης κουβαλάμε ένα σχήμα το ανθρώπινο μια μοναδική ταυτότητα για τον καθένα. Αποτυπώσαμε τον εαυτό μας στα προϊστορικά σπήλαια για να δηλώσουμε την παρουσία μας στους γύρω από εμάς και στους επόμενους. Πλάσαμε αγγεία και τα διακοσμήσαμε με τις ιστορίες και τις επιθυμίες μας, και δώσαμε υπόσταση στο πέρα από εμάς χτίζοντας με σχήματα ναούς. Κάποτε είχαμε φαντασία στον έρωτα.

Γιατί η Φύση μπορούσε να μας ερωτευτεί και να μας διδάξει τα πρώτα βήματα, αυτά που εμείς αποκαλούμε ερωτήματα. Ενώ είναι φανερή ταυτόχρονα είναι αφανής και χρειάζεται μια διανοητική διαδικασία για να την προσεγγίσει κανείς και αναγκαίο επίσης να φτιάξει εικόνες για να μεταφράσει στο ανθρώπινο πλαίσιο τον διάλογο μαζί της. Να δώσει μορφή σε αυτό που δεν έχει μορφή, αυτό ξεπερνά την απλή παρατήρηση των πραγμάτων και τα εμπλουτίζει. Αυτή η προσέγγιση προϋποθέτει την αποδοχή της φαντασίας ως πνευματικό μέσο, μια αντανάκλαση της διανοητικής εικόνας και των εννοιών στον πεπερασμένο ανθρώπινο χώρο. Η έντονη εκδήλωση της αίσθησης ότι συμμετέχουμε με όλα αυτά σε μια κοινή ουσία που λειτουργεί ως μια μυστική εσωτερική δύναμη και μια βιωματική διαδικασία που θα μας οδηγήσει στην αποκάλυψη του Είναι της, όπως η απλή σχέση μας προς ένα δέντρο στην απέναντι μεριά του σπιτιού μας η μιας κουκουβάγιας που μας κοιτάει ατάραχα με ορθάνοιχτα μάτια, η μυρωδιά του ελατόδασου και η βαθιά μαγεία στο πυκνό χάσιμο των φυλλωμάτων και των ηλιαχτίδων του.

Σε μερικούς πολιτισμούς επιμένουν ακόμα σήμερα κόντρα στις προτεραιότητες της σύγχρονης κουλτούρας να δίνουν την πρέπουσα σημασία στις παλιές μεθόδους που οδηγούν στην πνευματική ολοκλήρωση. Δεν έχει περάσει και τόσος καιρός από την εξιστόρηση σε μια ευχάριστη συνάντηση φίλων στην οποία μια Γιαπωνέζα καλλιτέχνης μίλησε για την δική της ψυχογεωγραφία και την τέχνη του Shodō της Ιαπωνικής καλλιγραφίας. Το πιο σύνηθες για εμάς τους ανθρώπους των δυτικών κοινωνιών είναι απλώς να αναγνωρίσουμε κάποια ωραία σχήματα στην καλλιγραφία και να την κατατάξουμε σε μια ακόμα παραδοσιακή τέχνη που κάποιοι επιμένουν σε κάποιο σημείο του κόσμου να την εξασκούν μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου που θα εξαλείψει την ενοχλητική για τις σύγχρονες προσλαμβάνουσες ασυμβατότητα της. Όπως περιέγραψε η Γιαπωνέζα καλλιτέχνης το Shodō και τα σύμβολα του τα Kanji είναι πολλά περισσότερα από απλά σχήματα. Η έννοια του χρόνου εδώ ουσιαστικά χάνεται, αφού αυτό που έχει σημασία δεν είναι ο χρόνος ολοκλήρωσης αλλά η εσωτερική ισορροπία η στιγμή και η γαλήνη που πρέπει να αποδοθούν με μία πινελιά και αυτοπεποίθηση. Πρόκειται για ένα είδος τελετουργίας που αποτυπώνει ένα μέρος της φιλοσοφίας του Ζεν στην οποία ο καλλιγράφος εξωτερικεύει ένα μέρος του εαυτού του, ένα κόσμο που αναβλύζει μέσα από τον ίδιο. Το Shodō έχει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στη κουλτούρα των Ιαπώνων αφού διαπερνά όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης τους από το δημοτικό μέχρι τις ανώτερες σχολές, και κάθε Ιάπωνας μαζί με τα επίσημα έγγραφα του έχει φυλαγμένο σαν ένα είδος ταυτότητας και σχεδόν πάντα μαζί του αυτό το εσωτερικό πνευματικό αποτύπωμα.

Τι άλλο καλύτερο θα ταίριαζε στα παραπάνω εκτός από τα σοφά λόγια του Λάο Τσε.

Να εργάζεσαι δίχως αναγνώριση, να ηγείσαι δίχως να κυριαρχείς…
Λάο Τσε (κινεζικά: 老子, πινγίν: Lǎozǐ, επίσης Lao Tzŭ, Lao Tse ή Laotze)

Καμία δόνηση κανένα σημάδι ψυχής δεν εκπέμπεται από την «ενδοφλέβια ευτυχία» των βλακών. Ο Friedrich Nietzsche έγραφε: «Ο Έλληνας δεν είναι ούτε αισιόδοξος, ούτε απαισιόδοξος, αλλά στην βαθύτατη ουσία του ανδρικός. Βλέπει τα τρομερά πράγματα όπως είναι και δεν τα κρύβει από τον εαυτό του». Τα λόγια του μεγάλου φιλοσόφου δίνουν μια εξήγηση γιατί ο πνευματικός στοχαστής δέχεται με λύσσα την οργή των καταναγκαστικά νεκρών όταν αποκαλύπτεται η πραγματικότητα και ξαφνικά βρίσκονται όλοι προ των ευθυνών τους. Ο θνήσκων κόσμος θα είναι πάντα παγωμένος όπως οι τόποι των σύγχρονων ζωντανών νεκρών.

Σε αντίθεση με την Πολύεδρη πραγματικότητα που καλεί το Πνεύμα στα Όπλα, και σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου η Φύση ψυχογραφεί τους εραστές της και τους συνθέτει με ευφυείς στρατηγικές ψιθυρίζοντας τους στο αυτί!

Προσποιήσου ότι είσαι κατώτερος και ενθάρρυνε την αλαζονεία του εχθρού.
Σουν Τζου, Η Τέχνη του Πολέμου (κινέζικα: 孫子兵法, πινγίν: Σουν Ζι Μπινγκ Φα)

|> Αριστοτέλης Τριάντης

Graphic Art Designer στην εταιρεία Aesir Lab, Communications Manager στην εταιρεία Celtic Harp Orchestra και Graphics designer στην εταιρεία Design 1o1

Δείτε Επίσης

Μισώ τους αδιάφορους

Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος.

error: Το περιεχόμενο προστατεύεται !!!