Ένας ασήμαντος θάνατος…

Θα σας πω μια μικρή ιστορία που έζησα σαν “στιγμή” στον κεντρικό δρόμο της Καλλιθέας, την οδό Δαβάκη, πηγαίνοντας κάποια στιγμή σε μια υπηρεσιακή εργασία.

Πριν από όλα ας ξεκινήσω με κάποιες θεάσεις αναγκαίες για να σας βοηθήσω να κατανοήσετε το πρόβλημά μου από τότε που έζησα αυτή τη “στιγμή”.

Δεν μισώ βέβαια τα ζώα, μου προκαλεί θλίψη και απέραντη οργή η κακομεταχείρισή τους, αλλά δεν είμαι και αυτό που λέμε “ζωόφιλος”, έστω με τον συστηματικό τρόπο που είναι το φυσιολατρικό ή το ριζοσπαστικό κίνημα των ζωοφίλων κ.λπ

Τα ζωάκια, ειδικά αυτά που κυκλοφορούν εξημερωμένα ή μισο-εξημερωμένα στις μητροπόλεις μας είναι ζήτημα αν έχουν σκέψεις ή αισθήματα όπως αυτά που τους προσδίδουν οι ζωόφιλοι, ακόμα και οι πιο ευφυείς και “διαβασμένοι”.

Συνήθως πάνω στα ζώα προβάλλεται ένας ανθρώπινος καθορισμός, υπάρχει δηλαδή ένα είδος ανθρωποποίησης των ζώων και ένας ας πούμε ανθρωπομορφισμός.

Ούτε εντελώς κατακριτέος αλλά ούτε και απλά αφελής ή συμπαθής.

Εδώ, σε αυτό το σημείο σταματάει ο διευκρινιστικός και σπαστικός πρόλογος της διήγησής μου.

Τον θεωρώ χρήσιμο, γιατί έχουμε πήξει στις παρερμηνείες και τις προβολές ιδεολογικών σχημάτων σε ό,τι λέει ο άλλος, οπότε έχει γίνει αναγκαίο πάντα να διευκρινίζουμε.

Να σας πω τώρα τι “έπαθα” εκείνο το μεσημέρι μέσα από το αυτοκίνητό μου..

Καθώς πήγαινα λοιπόν προς την κατεύθυνση της Θησέως (τώρα είναι Ελευθερίου Βενιζέλου), είδα να σπαράζει πεθαίνοντας κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου που έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση ένα μικρό γατί. Θα ήταν σχεδόν νεογέννητο.

Η εικόνα που έχω είναι ενός μικρού παλλόμενου πλάσματος που είχε μετατραπεί σε ένα σφαιρικό ον πόνου, εκλάμποντας ένα παράξενο φως ειδικά πάνω στα μάτια μου.

Είναι προφανές πως αυτή η εικόνα είναι δική μου εικόνα, προκαλούμενη από το σοκ που με διαπέρασε εκείνη τη στιγμή, αλλά για μια στιγμή σκέφτηκα πως είδα πραγματικά το ξεψύχισμα της ζωής με ένα άλλο μάτι.

Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνη την εικόνα, αν και την έχω διαμεσολαβήσει από όλο τον “ορθολογισμό” που μπορεί να έχει ένας μορφωμένος ή μισο-μορφωμένος μικροαστός μιας αστικής μητρόπολης της “δύσης”.

Αφού έχω τελειώσει την “ορθολογική διαμεσολάβηση” μένω ωστόσο με την εικόνα, αλλά είναι εικόνα;

Κάνω και άλλες σκέψεις.

Η ζωή των ζώων στην ονομαζόμενη “‘άγρια φύση” είναι σκληρή, όλοι μας έχουμε δει τις εικόνες των αλληλοκατασπαραγμών και των ωμοτήτων από τα όχι και τόσο “αντικειμενικά” ντοκυμαντέρ.

Κάτι πάντως σκληρό συμβαίνει στην “φύση”, δεν μας δίνεται σε καμμία περίπτωση κανένα περιθώριο εξιδανίκευσής της, αλλά εδώ, σε αυτές τις αφανείς λάμψεις των θανάτων των μικρών ζώων και ζωών της μητρόπολης συμβαίνει κάτι άλλο, και αν θέλετε, έχω κάθε δικαίωμα να σκέφτομαι και να οργίζομαι από την αστική και αστεακή αποδραματοποίηση του θανάτου τους, μέσα σε αυτή την μηχανή απρόσωπου θανάτου και απρόσωπης εξόντωσης που είναι η τόσο υπερεκτιμημένη αστική μητρόπολη.

Σε αυτή την μηχανική αποδραματοποίηση, η οποία σπάει μόνον μέσα σε ένα τρελλό μάτι, όπως το δικό μου το μάτι (και καμάρι μου, για αυτή την τρέλλα), δεν μπορώ να μην ορθώσω το μεγαλείο της νεκρής μάνας μας, της ένδοξης Φύσης, όταν αυτή ακόμα αντιπάλευε (όχι ως πρόσωπο βέβαια) τους ανθρώπους στα ίσα και ήταν ακόμα ένα επίφοβον Κάλλος.

Ποιός κατασπαραγμός, ποιός θάνατος εντός αυτής της Δόξας τού Όντος, θα μπορούσε να συγκριθεί ως προς την αλήθεια του με τον φτηνό και απαίσιο μηχανικό θάνατο που προσφέρουν τα τεχνήματα και τα τεχνολογήματα του ανθρώπου των πόλεων;;

Τι με νοιάζει εμένανε η κοινωνική θεωρία, η κριτική θεωρία, ο μεταδομισμός και όλα τα κουραφέξαλα του νεο-ορθολογισμού, αν είναι να λειτουργούν ως το ηθικό περιτύλιγμα της τεχνικής αθλιότητας ως της κορυφαίας αθλιότητας, αυτού του αυτοθαυμαζόμενου όντος που ονομάστηκε άνθρωπος;;

Θα μου πείτε, μήπως το παρατραβάς φίλε μου;

Ναι, το παρατραβάω, λογαριασμό θα σας δώσω;;

|> Ιωάννης Τζανάκος

Η συνεργασία του Ιωάννη Τζανάκου με το art-io και τον ασπάλακα έχει λήξει οριστικά και αμετάκλητα. Από τον Χειμώνα του 2018

Δείτε Επίσης

Το «Ζάρι»… της Σαπφούς Παπαντωνοπούλου

Το «Ζάρι» ως κοινωνικοπολιτικό αντι-αποικιακό σχόλιο | της Σαπφούς Παπαντωνοπούλου

error: Το περιεχόμενο προστατεύεται !!!