ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ…

Σε αυτή τη χώρα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα, η Εκκλησία σηκώνει κεφάλι, αν ποτέ το έσκυψε (ποτέ δεν το έσκυψε, μέχρι και οι ηγέτες της παραδοσιακής Αριστεράς σταυροκοπιούνται στις επίσημες θρησκευτικές τελετές). Οι νεο- και παλαιο-ορθόδοξοι ενώνονται ενθουσιασμένοι κάτω από την σημαία του Ελληνοκεντρισμού, όπου η Ελλάδα είναι η συνέχιση του Βυζαντίου με άλλα μέσα: η συνέχιση του ασιατικού τρόπου παραγωγής στα ήθη. Και κουνάνε το κεφάλι τους με σημασία μπροστά στις φρικτές μας αμαρτίες και τη έλλειψη παρηγοριάς που υποτίθεται πως μας βασανίζει στην «άγνοιά» μας, στο ζοφερό μας μέλλον «στην κόλαση».

Όπως οι πουριτανοί του 16ου αιώνα, οι εμπνευσμένοι από τον Καλβινισμό, οι Έλληνες χριστιανοί κηρύσσουν επιστροφή στην καθαρότητα του Χριστιανισμού και στα «ελληνοχριστιανικά ιδανικά». Εκείνα που συντηρούν τον ραγιαδισμό, την καθυστέρηση, τον τουρκο-βαλκανικό επαρχιωτισμό και την μισαλλοδοξία.

Οι πουριτανοί δεν είναι αυτοί που φαίνονται –γλυκομίλητοι, σεμνοί και πονόψυχοι, ό,τι πρέπει για τις τρυφερές ψυχές και τους γραβατάκηδες. Ακριβώς σαν εκείνους του 16ου αιώνα, είναι ικανοί για μαζική οργάνωση, για ισχυρή αντιπολίτευση (αναρωτιέται κανείς σε ποιους άραγε, αφού αυτοί αποτελούνε την εξουσία) και για πράξεις καθοριστικές, όπως η επανάσταση στο πλάϊ του Όλιβερ Κρόμγουελ.

Οι πουριτανοί ζουν ανάμεσά μας, είναι οι γονείς και οι δάσκαλοι που κατατροπώσαμε, οι παπάδες που δεν γνωρίσαμε, οι γριές που μουρμουρίζουν στο συναπάντημά μας. Είναι και οι επίγονοί τους: οι μορφωμένοι, απογοητευμένοι από τον αριστερό ιδεαλισμό διανοητές, που αναπτύσσουν έναν επεξεργασμένο εθνικισμό, εξοστρακίζοντας στο πυρ το εξώτερον τις «δυτικές» επιρροές, ως αντικείμενα του διαβόλου. Κάτι που μπορεί να είναι, πλην όμως μπορεί και να προτιμάμε τον διάβολο. Διότι έχει πλάκα. Είναι δικαίωμά μας. Όπως δικαίωμά μας είναι και το να βάζουμε παύλα δίπλα στο «θρήσκευμα» στην αστυνομική μας ταυτότητα (αφού δεν μπορούμε παρά να έχουμε τέτοια για να μας βρίσκουνε), το να μην πλησιάζουμε σε εκκλησία και το να μη βαπτίζουμε τα παιδιά μας (εάν και εφόσον τα κάνουμε…)

Οι νεο- και παλαιο-ορθόδοξοι πρέπει να ξέρουν πως υπάρχει μία μειοψηφία που αντιστέκεται στο αποστολικό του έργο και που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τον μυστικισμό και που ακόμα πιστεύει εκείνες τις μισοξεχασμένες αλήθειες για το «όπιο του λαού». Όποιος θέλει ας πάρει το όπιό του. Αρκεί να μην φωνασκεί, να μη μας κάνει κήρυγμα και να μη μας ενοχλεί όταν παίρνουμε κι εμείς τις δικές μας διεγερτικές ουσίες.

Σώτη Τριανταφύλλου

(Δημοσιεύθηκε στο 29ο τεύχος του περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη», Μάϊος 1992   

|> Διαχείριση

Γενική Διαχείριση του Ιστότοπου ART-io.eu

Δείτε Επίσης

Η θεία μου, Λίλυ Παπαγιάννη

Μια σκόρπια, σαν τις αναμνήσεις της αγάπης, εκδρομή που έκαναν παρέα η μεγάλη Λίλυ και η μικρή Λίλυ. Ένας προβολέας στο μαγικό πλάσμα που υπήρξε η Λίλυ Παπαγιάννη. | Λίλυ Παπαγιάννη

error: Το περιεχόμενο προστατεύεται !!!