Ανήκω σε μένα

Κάποιες μέρες, δηλαδή νύχτες, αισθάνομαι σαν τον Παπά της ενορίας. Όλοι έχουν ένα βάσανο και θέλουν απεγνωσμένα να το ξεφορτωθούν. Ψάχνουν κάποιον να γίνει ο  προσωπικός τους εξομολογητής.

«Πάντα ήμουν ο άνθρωπος του ναι. Ποτέ δεν είχα μάθει να λέω όχι και να κάνω αυτό που θέλω. Στο σχολείο άριστος μαθητής για να καμαρώνουν οι γονείς μου. Έγινα δικηγόρος για να κληρονομήσω τη δουλειά του παππού, τρανού μεγαλοδικηγόρου της Αθήνας. Ήμουν αναγκασμένος να υπερασπιστώ ό,τι ελεεινό και σάπιο έχει περάσει από το γραφείο. Τα χρήματα πάντα καλά και η υστεροφημία μου χαμήλωνε τις φωνές της αδικίας. Κάποιος πρέπει να κρατήσει το όνομα της οικογένειας και να το συνεχίσει με ένα καλό γάμο. Έγινε και αυτό και όλα στη ζωή μου θύμιζαν εξώφυλλα ιλλουστρασιόν περιοδικών. Το άτιμο το γονίδιο την κάνει την ζημία ξέρεις. Και δεν μπορούμε να το παραβλέπουμε για πάντα, είναι εκεί σαν μικρό σκανταλιάρικο παιδί και μας κάνει γκριμάτσες. Η συγχωρεμένη γιαγιά η Κατερίνα αγαπούσε πολύ την ζωγραφική. Έφαγε τόσο ξύλο από τον πατέρα της για να μην γίνει μια πεινασμένη αρτίστα και έτσι τα παράτησε πριν καν ξεκινήσει να ονειρεύεται.

Ένα καλοκαίρι βρέθηκα Νέα Υόρκη. Πήγα σε όλες τις εκθέσεις και σε όλες τις γκαλερί. Καθόμουν με τις ώρες και κοιτούσα. Δεν μπορούσε το μυαλό και η ψυχή μου να βρουν πουθενά αλλού γαλήνη παρά μόνο μπροστά σ ένα πίνακα ζωγραφικής. Γυρίζοντας πίσω στην Ελλάδα, δούλεψα σαν σκυλί 3 χρόνια. Ένα πρωί παραιτήθηκα, έτσι απλά. Ο πατέρας μου πήγε και ήρθε στον άλλο κόσμο. Η γυναίκα μου απείλησε να με χωρίσει. Θα έχανε την χήνα με τα χρυσά αυγά, βλέπεις. Δεν με ακολούθησε στα Κύθηρα όπου αποφάσισα να μείνω μόνιμα. Λίγα χρόνια αργότερα ήρθε να μείνει ο γιος μου. Το ατελιέ μου και σπίτι μας χωρούσε άνετα. Θέλει να γίνει δάσκαλος ο μικρός. Πόσα να αντέξει η μάνα του και ο παππούς του. Ευτυχώς  μου έμοιασε, το γονίδιο βλέπεις. Είναι σπουδαίο να ανήκεις στα όνειρά σου, να ξέρεις να λες όχι και να προχωράς στην ζωή σου όπως θες εσύ».

Τελείωσε το ποτό του και μου άφησε πρόσκληση για την έκθεση ζωγραφικής που γινόταν σε λίγες μέρες στο Κολωνάκι. Πήγα. Ευτυχώς που τα παράτησε τα δικηγοριλίκια. Κάθισα με τις ώρες μπροστά σε ένα πίνακα του.

|> Φωτεινή Λιακάδα

Με έχουν χαρακτηρίσει: σαλή, ζαβή, κουζουλή, ιδιόρρυθμη, παρορμητική, ξινή, υπερβολική, με στόμα νταλικιέρη και καρδιά μικρού παιδιού. Τι πιστεύω: α) έχεις πάρει μια γεύση για την αφεντιά μου β) έχουν δίκιο αλλά δεν φταίω εγώ κύριε εισαγγελεύ γ) διαβάζεις τα κείμενα ενός ανθρώπου που πάντα έκανε φροντιστήριο στο μάθημα της έκθεσης, έγραψε 10,50 στις πανελλαδικές του 2015 και φοίτησε σε σχολή δημοσιογραφίας και τώρα στην νηπιαγωγών. Όλα υπό την ευθύνη σου είναι.

Δείτε Επίσης

Ο πιερότος

Το διήγημα του Λαπαθιώτη δημοσιεύτηκε στις 9 Μαΐου 1929 στο περιοδικό Μπουκέτο, το λαϊκό ποιοτικό περιοδικό στο οποίο ο Λαπαθιώτης δημοσίευσε το μεγαλύτερο μέρος των διηγημάτων του και με το οποίο συνεργαζόταν από το πρώτο του τεύχος.

error: Το περιεχόμενο προστατεύεται !!!