Η θέαση του Μάγου

Πολλοί πιστεύουν ότι για να δεις τα πράγματα από ψηλά χρειάζεται να πετάξεις, η πρέπει να είσαι πουλί και να ταξιδεύεις στους τόπους παρατηρώντας με τα μάτια του το τοπίο και τα πλάσματα. Αν και αυτό είναι αλήθεια δεν είναι απαραίτητο ούτε να είσαι πουλί ούτε να πετάξεις για να διαπιστώσεις το περιβάλλον τριγύρω σου. Χρειάζεται απλώς να έχεις εκείνη την ανάγκη της απομάκρυνσης που θα σε οδηγήσει στο κατάλληλο σημείο να γίνεις ο παρατηρητής του σκηνικού. Εκεί θα έχεις την απόλυτη έκφραση της πραγματικότητας χωρίς τις επίκτητες εντυπώσεις που ο νους συνέλεξε από το μοναδικό παντοπωλείο της μοναδικής αλήθειας και από τα μοναδικά φρούτα που αυτό προσφέρει εξωτικά η μη.

Όταν έχουμε καλή γνώση του λαβύρινθου αυτό σημαίνει ότι τον βλέπουμε από ψιλά και συνήθως αυτό είναι μια σπάνια ευκαιρία για τους σύγχρονους λαβύρινθους σε σχέση με εκείνους που μας έχει αποκαλύψει ο μύθος και η ιστορία. Όταν μπούμε στο λαβύρινθο είμαστε αυτόματα στο σκοτάδι και χωρίς οδικό χάρτη, με βοηθούς το ένστικτο και την διορατικότητα μας. Το σκοτάδι δεν σημαίνει απαραίτητα απουσία φυσικού φωτός και ο λαβύρινθος δεν σημαίνει απαραίτητα κάποιο φοβερό μυστικό τόπο.

To τι είναι μυστικό μυστηριακό η φοβερό εξαρτάται από που και πως το βλέπουμε. Η απόσταση από το σκηνικό του πολέμου συνήθως μας αποκαλύπτει τις αιτίες του και μας δίνει το αποτέλεσμα του τον νικητή και τον ηττημένο. Στις σύγχρονες κοινωνίες του “πολυπράγμων” κενού αντιστοιχούν αλλεπάλληλα επίπεδα πολύπλοκων σχηματισμών που δεν οδηγούν πουθενά και κυνικά δεν εξυπηρετούν κανένα απολύτως σκοπό, εκτός από το να συντηρείται το παντοπωλείο της μοναδικής αλήθειας ως βασική αιτία κατασκευής του πολύπλοκου λαβύρινθου, που χαρίζει στους νικητές αν υπάρξουν τα μοναδικά του φρούτα. Σε εκείνους που δεν θα επιλέξουν την σωστή διαδρομή και πρόκειται να χαθούν ψάχνοντας και είναι αρκετοί αυτοί, θα κερδίσουν τα εξωτικά τους φρούτα όταν απλώς το στομάχι τους δεν θα τα έχει πλέον ανάγκη…

Εκεί που οι αιτίες ανθίζουν γεννιούνται και οι συγκρούσεις, ορισμένες φορές φτάνει μόνο να αντιληφθούμε ότι έχουμε καταχωρηθεί με λάθος σφραγίδα, δεν μένει παρά να θέσουμε το εαυτό μας ως εξωτερικό παρατηρητή των γεγονότων για να αρχίσουμε να παίρνουμε θέση. Είναι στην επιλογή μας έπειτα πότε θα δράσουμε και ποια αφορμή θα χρησιμοποιήσουμε για την έναρξη της σύγκρουσης. Συνήθως μας δίνονται αρκετές ευκαιρίες αλλά είναι η τύχη πολλές φορές αυτή που καθορίζει την αρχή των ανατροπών.

Μέσα από την διαδρομή του λαβύρινθου των “απολεσθέντων” αυτός που καταχωρήθηκε ως τέτοιος και στους σκοτεινούς διαδρόμους ζητούσε την σύγκρουση με τον δράκο δεν μπορεί παρά να χαίρεται για την απεμπλοκή του από την ψυχοφθόρα απατηλή τελείωση και την σπατάλη της πνοής του για κάποιο απροσδιόριστο τελικό σκοπό. Στις διακλαδώσεις του λαβύρινθου ο ανθεκτικός θα μειδιάσει ειρωνικά και θα σωπάσει ξέροντας πια τι είναι αυτό που σκότωσε. Ο αδύνατος φαντάζει και παρουσιάζεται ο ίδιος ως νικητής, είναι τόσο σίγουρος για πράγματα που δεν γνωρίζει, είναι έτοιμος να πιει πρώτος αυτός από την πηγή, έτοιμος να σκοτώσει τους άλλους και όχι τον δράκο για στόχο και σκοπό που ούτε καν ξέρει ποιος έχει ορίσει.

Στα Μετακόσμια – Intermudia του Μάγου υπάρχει σιωπή δεν υπάρχουν κλάματα και χαρές ούτε επιθυμίες ούτε χρόνος που μετράει, από εκεί αντικρίζει την σκόνη των παλιάτσων που γκρεμίστηκαν και αισθάνεται την ακόρεστη πείνα των άθρονων νάνων για περισσότερο κενό. Μένει ατάραχος στη θέα του λαβύρινθου, οι δράκοι δεν μπορούν παρά να φοβίσουν τους τυφλούς και οι σκοτεινοί διάδρομοι δεν είναι παρά μια πορεία συνειδητότητας. Στέκει γυμνός μπροστά στη γυμνή Φύση, και πάνω στο σώμα του ηττημένου δράκου έχει εναποθέσει τα καλούδια και τα στολίδια του ως υπενθύμιση της νίκης και της παρουσίας του εκεί.

Στους ανθισμένους λόφους των ψυχικών πηγών εκεί που οι Μάγοι παρατηρούν υπάρχει αφθονία Αρετών. Δεν χρειάζεται να κάνουν θόρυβο ούτε καν να επιλέξουν μια συγκεκριμένη μορφή αυτό το αφήνουν στην δική μας διακριτική ευχέρεια.

|> Αριστοτέλης Τριάντης

Graphic Art Designer στην εταιρεία Aesir Lab, Communications Manager στην εταιρεία Celtic Harp Orchestra και Graphics designer στην εταιρεία Design 1o1

Δείτε Επίσης

Ο πιερότος

Το διήγημα του Λαπαθιώτη δημοσιεύτηκε στις 9 Μαΐου 1929 στο περιοδικό Μπουκέτο, το λαϊκό ποιοτικό περιοδικό στο οποίο ο Λαπαθιώτης δημοσίευσε το μεγαλύτερο μέρος των διηγημάτων του και με το οποίο συνεργαζόταν από το πρώτο του τεύχος.

error: Το περιεχόμενο προστατεύεται !!!