de nihilo nihil, Parthenope

Εμείς των χωριών και εσείς των πόλεων

Στον Ποιητή Γιώργη Σαράτση και στην Ποιήτρια/Εικαστικό Νόπη Φουντουκίδου

Και τι δεν τραβήξαμε χωρίς ίχνος μέριμνας. Μιας μέριμνας που θα έπρεπε, μιας λαϊκότητας που θα έπρεπε, ως πρεσβυτέρες να μας συμπονάτε. Για αυτά που τραβήξαμε για αυτά που τραβάμε τώρα, τουλάχιστον ως ιδέα, κατά την άποψή σας, τουλάχιστον να μας ρίχνατε ένα βλέμμα αγάπης… και δεν μιλάω για σακούλες, που εμείς… -όσο αγαπητοί μου και αν προσπαθήσαμε για το αντίθετο-, εμείς (και επίτηδες ο πληθυντικός) εμείς δεν είχαμε στον ήλιο μοίρα.

Τι και αν ξιδιάσαμε, εν γένει τα ήπιαμε, κάποτε γερά, αλλά και γράψαμε χωρίς προοπτική συμβολαίου, από κανέναν για… όσα χρόνια. Γιατί τα χρόνια είναι σαν αυτά που μου είπε κάποτε… μια κακομοίρα αδερφή/αλκοολικιά, Θεά… Την τελευταία γουλιά από το μπουκάλι πρέπει να την χύνουμε. Για να πιουν και οι εσωτερικοί μας μακαρίτες – τα’ αδέρφια μας, χωρίς ίχνος ντροπής γιατί δεν αναζήτησαν τίποτα. Ακόμα και το ανομολόγητο. Που μια τέτοια ομολογία δεν θα έρθει ποτέ, μπορεί κάποτε ίσως να την νιώσουν. Και κατά τα φαινόμενα ποτέ δεν θα έρθει.

Είπαμε με ένα συμβόλαιο στο χέρι, που όμως δεν ξέρεις τι θα το κάνεις. Να το χώσεις στο απ’ αυτό σου (ότι θεωρεί απ’ αυτό του ο καθένας).

Όσα ψυχιατρεία και αν φάγαμε. Που το ψυχιατρείο δεν είναι τόπος ίασης. Πολλαπλασιάζουν τα τραύματα. Έστω και τα κρυμμένα. Χωρίς ίχνος ντροπής. Έστω και αν χώσαμε χιλιάρικα. Και οι ψυχίατροί τους, άσε. Όταν έπαψε να τους κάνει κούκου δήλωσαν άλλα από αυτά που δήλωναν. Και δυστυχώς ξέρω τι λέω. Μέσα και οι χασικλήδες. Κάποτε ονείρωξη… Και ο πόνος, πόνος.

Όμοια και η γειτονιά των πόλεων… και το καραούλι της… και μην νομίζετε ότι οι πόλεις είναι υπεράνω ή έχουν το απυρόβλητο… (Πονάω). Εκεί μου είπαν κάποτε, στην Πάτρα φοιτητής, χωρίς να ρωτήσουν αν θα μπορέσω να τα αντέξω «ότι εδώ μεγαλώνουμε παιδιά». Πόσο μάλλον εδώ στο χωριό. Και δεν είναι στα παλιά τα χρόνια, μόλις το 1999 Σεπτέμβρης, απόπειρα αυτοκτονίας βαρβάτη σ’ ένα σπιτάκι όλο φως, που όμοιο του ποτέ δεν είδα, και στην βιβλιοθήκη του όλοι οι προβολείς πάνω του. Το αίτιο και το αιτιατό, αυτά που για τώρα κλαίτε… αλλά με λάθος τρόπο.

Και δεν με ρώτησαν αν θα μπορούσα να τα αντέξω. Και αυτοί με το πουκάμισο του Αναρχοκομμουνισμού, οι χασικλήδες, άφαντοι και φραγμένοι διαφορετικά με τα χρόνια. Και οι αδερφές πεθαμένες. Και μου λέτε μετά για τα κωλόμπαρα και τις αδερφές που μαζεύονται εκεί. Που ό,τι νιώσανε, νιώθω. Χωρίς ίχνος μεταμέλειας, προς πάσα κατεύθυνση. Αλλά πού τα κωλόμπαρα και οι θαμώνες τους; Αλήθεια πού;

Αλλά ο ακτιβισμός (σας) κάτι το θεάρεστο. Τύφλα να έχει η τελευταία αδερφή, που αντάλλαζε συνταγές μαγειρικής με τις γειτόνισσες, και στο μπακάλη, στον μανάβη και αλλού, έχωνε κρυφά φράγκα σε άπορους οικογενειάρχες στης φτωχικής γειτονιάς της.

Το να σφάξουνε την Βασίλω της Χαβάης σιγά το πράγμα, μπροστά σε ένα Ζακ. Το να δολοφονήσουν έναν Κουμανταρέα, και μάλιστα από το τεκνό που τον είχε κάνει ήρωα στο τελευταίο βιβλίο του σιγά το πράγμα, τον Ταχτσή το ίδιο, και λόγο για τα λεσβιακά κουτσομπολιά δεν δίνω. Ο λόγος στους Άντρες. Και το εννοώ. Τον Σεριανόπουλο, άσε. Και ο Νίκος γκέι δεν ήταν. Ένας άντρας που ζούσε ως άντρας. Με τον αντρικό έρωτα στεφάνι. Από τα χρόνια της Θεσσαλονίκης. Από τα χρόνια του Βουτσινά, και τις ξάπλες βραδιάτικο στην λεωφόρο Νίκης ως απόδειξη αγάπης. Κομμάτια βουρδούγιο, ντίρλα.

Βέβαια ξεχνάνε ακόμα και το κρατικό βραβείο στ’ αλκοολικό παραλήρημα του Αμπατζόγλου, ακόμα και στο τρέχον ποιητικό βραβείο της νύχτας κ. Αντιόχου, σε έναν άνθρωπο 24ου, για ένα βιβλίο, η νύχτα εντός, απείρως φωταγωγημένη. Πιο πολύ και από το φυσικό φως.

Αλλά αυτό που μας πόνεσε είναι για άντρες με ρυτίδες, και χωρίς ψυχολογικό μπότοξ, σήμερα κάνουν κουμάντο οι γκέι και οι τρανς. Όχι οι πούστηδες και τα τραβέλια, ποτέ δεν έκαναν, ονειρώξεις πρόσφεραν μόνο αφιλοκερδώς.

Και φυσικά οι χρήστες ελαφριών ουσιών. Όχι οι χασικλήδες. Που όλα αυτά τα «Όχι» που εντός μας είναι καθαρά «ΝΑΙ ΜΕ ΘΑΥΜΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟΝΟ», τα έχουμε κλείσει ή σε λευκώματα ή στην μνήμη μας.

Αλλά αγαπητοί μου εσείς οι άλλοι που και εσάς σας πονάμε, αφήστε στα σοβαρά μια ρυτίδα σοβαρότητας(;), σ’ αυτά που διδάσκετε έστω και ως βιτρίνα σοβαροφάνειας από την πλευρά σας, ως καινούργιοι, που κάτι το αόρατο σας έχει μεταλαμπαδεύσει και την γνώση και το δικαίωμα για να φέρεστε έτσι˙ γιατί καινούριος είμαι και εγώ…


Υ.Σ.

1. Αλλά λατρεμένοι μου σύντροφοι, εμείς εκ των έσω, έστω και αν δεν σας ξέρω προσωπικά, όμως σας αγαπώ και το ξέρετε, και εμείς χάσαμε εκδοτικό οίκο, και εμείς χάσαμε συντρόφους, αλλά κλαίουσες χήρες με τσιρίδες, δεν την είδαμε ποτέ, μόνο χήρες του Α’ Νεκροταφείου, με αξιοπρέπεια…

Ακόμα και την διωγμένη από τα Εξάρχεια στα «τελευταία της ζωή της», και αναφέραμε στην «Αγία» Κατερίνα Γώγου, που δεν αποποιήθηκε την Φίνος Φιλμ, τα χρόνια στο Βοτανικό και την Κούρσα του Αλέκου του Τζανετάκου, όσο και αν το πλήρωσε με την ζωή της, (και στα οικογενειακά της δεν εισέρχομαι) που μας την κλέψαν, οι δήθεν ακτιβιστές και οι δήθεν φεμινίστριες -που κόπος για την Κ. Παρρέν και προσοχή όχι τα πρεζόνια, αυτά κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν για το συμφέρον τους (και ο Άσιμος μέσα λίγο διαφοροποιημένα), και δεν είναι «Αγία», όπως η σ. Κατερίνα Μάτσα δεν είναι «Μάνα» κανενός πρεζονιού, παιδί έχει, και όσοι θέλουν να την προσλάβουν ως μάνα δικό τους θέμα… Παιδιά από την δική μας Πάστας, μιας πάστας διαφορετικής, εμείς δεν οικειοποιηθήκαμε τίποτα ούτε τώρα ούτε ποτέ, ούτε υιοθετήσαμε τίποτα ποτέ. Δεν τίθεται θέμα.

Όπως δεν είναι θέμα και τα δακρύβρεκτα σχόλια του τάχα μου γκέι ακτιβισμού, λες και το θέμα «ομοφυλοφιλία» αφορά τα τελευταία 15 χρόνια μόνο, μερικές ζωές είναι για το ηλιοφώτιστο περιθώριο, Κουήρ, μου άνθρωποι. Άλλα πρέπει να ξέρετε αυτός ο τίτλος ήταν για κίνημα. Όχι για ανθρώπους.

Έχουμε χάσει φίλους και συντρόφους και παλιότερα. Και πολλοί από σας, αγαπημένοι μου πούστηδες, λεσβίες, τραβέλια κ.ά., είχατε μια αξιοσημείωτη πορεία στα γράμματα, εσείς οι «περιθωριακοί», σεβαστείτε και λίγο γραπτά και τις ζωές άλλων. Ακόμα και ανενεργών εκδοτικών οίκων. Της Διαγωνίου και του Υάκινθου λόγου χάρη. Την γενιά της Θεσσαλονίκης του ‘80. Με τις αυτοεκδόσεις του. Τους εκδοτικούς του Λεωνίδα Χρηστάκη.

Ο Λεωνίδας ερχόταν στο υπόγειο της Καλλιδρομίου και έβλεπε κινηματογράφο, (εκεί έγινε το τατς) όχι παλιά, το 2002, δεν μιλάω για τα χρόνια της Κάνιγγος και το θρυλικό βιβλιοπωλείο, που και εκεί έσκαγε. «Επαναπροσδιορίστε την σχετικότητα του χρόνου, αγαπημένοι μου θαμώνες των Εξαρχείων», καλό δεν είναι να το κάνουμε τσιτάτο(;), και όλα αυτά είναι τόσο σύγχρονα όσο η πολιτική μας, η φυσική μας και η κοινωνική μας παρουσία. Εγώ που ως φυσική παρουσία στερήθηκα Πατέρα αλλά δεν βρήκα μπαλαντέρ, ούτε καν ιδεολογικά, ούτε καν το επεδίωξα, αξιώθηκα να διαβάσω ας πούμε και τον Σταύρο Αντωνίου, και όχι μόνο στα βιβλία του κ. Χρονά. Και είμαι ελάχιστα πάνω από 40. Γιατί με βγάζουν εκτός από γεροντόφιλο και πουρό.

2. Το Λοκ τριπ, τουλάχιστον ας νομιμοποιήσει το ουσιαστικό Πανκ. Όχι κατά ανάγκη κάτι άλλο. Το κέρδος στην κοινωνία… Ας γίνει η αρχή από μας. Εξ άλλου πάντα υπήρξαμε πρωτοπόροι.
Εμείς δεν θέλουμε και πολλά σύντροφοι, και ας ακολουθήσουν το παράδειγμά μας και άλλοι. Χωρίς κατά ανάγκη να ακούσουμε «Ευχαριστώ».

Εικόνα: de nihilo nihil, Parthenope

|> Νίκος Λέκκας

Τσιγάρα - ποτά - υγεία.

Δείτε Επίσης

Μισώ τους αδιάφορους

Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος.

error: Το περιεχόμενο προστατεύεται !!!