ART-io η τέχνη του βίου
Ήμουν 10 ετών και 7 μηνών και πήγαινα στην Έκτη τάξη (τότε κερδίζαμε χρόνο ορισμένοι, γεννημένοι τον Μάρτη και μας λέγανε “πενταμισάρια”- τέλειωσα το δημοτικό στα 11 και κάτι). Μου είπαν από το σχολείο να φωνάξω τη μητέρα μου “να της πουν κάτι”, πράγμα εντελώς ασυνήθιστο αφού είχα πάντα “κοσμιωτάτη” διαγωγή και δεν απασχολούσα τις… σχολικές αρχές.
Η μητέρα μου έφυγε κλαίγοντας κι εγώ άρχισα να ανακρίνω τον αδερφό μου: “γιατί κλαίει η μαμά; Τι συμβαίνει; ” Με τα πολλά ο μικρός ( 8 τότε ) σπάει και ομολογεί : Η μαμά πιστεύει ότι θα της πουν ότι καλά τα κατάφερες στο Δημοτικό, αλλά δεν θα τα καταφέρεις άλλο και θα της πουν να πας σε ειδικό γυμνάσιο κωφών.
Εγώ δεν ήξερα τι είναι αυτό το γυμνάσιο κωφών, αλλά σίγουρα μου φαινόταν κάτι τελείως άγνωστο, στο οποίο βέβαια δεν ήθελα να πάω. Και γιατί να μην πάω στο γυμνάσιο της γειτονιάς μου, όπως όλοι οι συμμαθητές; Ναι, βέβαια, φορούσα ακουστικά ήδη από την Τετάρτη, ναι, δεν μπορούσα να μιλήσω στο τηλέφωνο, αλλά πρώτον τι σχέση είχα με κωφούς (δεν ήξερα τότε η γειτονιά με έλεγε “το κουφό” ευγενικά πίσω από την πλάτη μου) και δεύτερον και κυριότερον, τι σχέση είχε το σχολείο;
Εμένα μ’ άρεσε το σχολείο, αγαπούσα το διάβασμα (τι άλλο να κάνω άλλωστε; Στο τηλέφωνο δεν μπορούσα να μιλήσω, μουσική δεν μπορούσα να ακούσω, ούτε ράδιο, ούτε τις περισσότερες εκπομπές της τηλεόρασης – αν και ήδη έβλεπα εκπομπές με υποτίτλους και είχα αρχίσει να διαβάζω τις εφημερίδες του πατέρα μου). Μ’ άρεσε το σχολείο, μου έλεγαν ότι τα πήγαινα καλά και αισθανόμουν ότι τα καταφέρνω. Γιατί να αλλάξω σχολείο;
Με αυτές τις σκέψεις πέρασε η ώρα και είδαμε τη μητέρα να έρχεται, μόνο που τώρα γελούσε και φώναζε στον δρόμο, μάλλον επίτηδες για να ακούσει η γειτονιά. “Τι λέει; ” ρώτησα τον αδερφό μου (ήταν μακριά και δεν μπορούσα να διαβάσω τα χείλη της). “Λέει, πως της είπαν πως θα σε κάνουν σημαιοφόρο στην παρέλαση κι ότι είσαι η πιο καλή μαθήτρια”.
Εγώ χάρηκα φυσικά, αλλά πιο πολύ για τη χαρά της μητέρας μου – και την ανακούφισή της μαζί που δεν τέθηκε (και ούτε τέθηκε ποτέ στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο) θέμα περί ειδικού σχολείου. Δεν χρειαζόταν άλλωστε: οι βαθμοί που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια (πάντα πάνω από 19 και στις δυο τελευταίες τάξεις καθαρό είκοσι), όπως και οι σημαίες και τα απουσιολόγια που τους συνόδευαν, έδειχναν καθαρά ότι, ασφαλώς, δεν υπήρχε κανένα μαθησιακό πρόβλημα.
Μόνο που όλα τούτα ευχαρίστως θα τα έκαιγα και θα τα απαρνιόμουν, απλά για να ήμουν ένα συνηθισμένο ακούον παιδί. Κι ας ήμουν και μέτρια μαθήτρια ή και κακή μαθήτρια.
Αλήθεια πότε θα καταλάβουμε ποιά είναι τα βασικά σε αυτή τη ζωή;
” ….Στο Σύνταγμα ο άγνωστος στρατιώτης
σηκώθηκε και έφυγε γιατί
κουράστηκε να βλέπει παρελάσεις
και τ’ όνειρο να σπάει σαν γυαλί.
Εδώ είναι Βαλκάνια, θυμίσου
και προδομένη Εγγύς Ανατολή…”
