Ο (κάθε) Ίκαρος και η στροφή του..

Θυμάμαι μια από τις τελευταίες συναντήσεις μου με τον Ίκαρο Μπαμπασάκη, την εποχή εκείνη ήταν εις την οποία η λεγόμενη “κρίση” δεν είχε μετατραπεί σε αυτό το σκηνικό τρόμου που αρχίζει τώρα.

Σε μια μάλλον βαριεστημένη ερώτησή μου για το τι πιστεύει για τα τεκταινόμενα, ο Ίκαρος έδειξε μιαν υπεροπτική αδιαφορία για ζητήματα “μαρξιστικής” ερμηνείας, λέγοντάς μου μάλιστα το γνωστό ειρωνικό (όχι προς εμένα) περί “κλασικών εικονογραφημένων”, αναφερόμενος προφανώς στους πακτωλούς μαρξολογικών φληναφημάτων που είχαν αρχίσει από τότε να κατακλύζουν την πιάτσα.

Αυτό το οποίο δεν ήξερα τότε για τον τότε φίλο μου, το έμαθα σε μια παράξενη τροπή των ιντερνετικών πραγμάτων, μέσα σε μια τρολαριστική θύελλα που έριξαν πάνω του οι άνανδροι του dangerfew, για την “δεξιά” ή όντως δεξιά στροφή του που σηματοδοτήθηκε τότε με ένα “γεύμα” διανοουμένων με τον Ευάγγελο Βενιζέλο (στο οποίο…συνέφαγε).

Με τον γνωστό αχρείο τρόπο τους, οι άλλοι διανοούμενοι, αυτοί της “αριστεράς”, άκρας και “φτιαγμένης” κοινωνικά και σωματοειδώς (το ίδιο είναι), αντί να αντιπαρατεθούν ευθέως σε αναφορά προς τις όποιες ιδεολογικές και άλλες μετατοπίσεις του Ίκαρου έκαναν το γνωστό κόλπο, ήτοι προσωπική επίθεση με τον ειδικό γλιτσιάρικο τρόπο της “άλλης αριστεράς”.

Κατά κάποιο τρόπο, μη όντας σε ρήξη τότε με αυτό τον υπο-χώρο του όντος εγώ και ένας άλλος κοινός γνωστός προτιμήσαμε να κατασπαράξουμε όλο τον χώρο που κάποτε περίκλειε και τους κύριους αυτούς και τον (κάθε) Ίκαρο, αναφερόμενοι με κάπως “σκανδαλοθηρικό” τρόπο στην κοινή τους ρίζα.

Ούτε σε μένα δε βγήκε σε καλό όλο αυτό το χτύπημα, αν και άρχισα να υποψιάζομαι πλέον όχι μόνον τον Μπαμπασάκη, ο οποίος είχε σε τελική ανάλυση το θάρρος να πάρει θέση προς τα “δεξιά”, αλλά και τους κυρίους του υπο-χώρου, όχι μόνον του συγκεκριμένου αλλά γενικότερα.

Εν πάση περιπτώσει, όλο αυτό το πράμα είναι σάπιο με τον κάθε τρόπο, ο δε Ίκαρος αργά σκέφτηκε να φύγει ως πρόσωπο από την “αριστερίλα” και να γυρίσει στις συντηρητικές αστικές ρίζες του, σε μια καλή έκβαση και της ζωής του.

Και ο χώρος που πήγε, χωρίς όμως να έχει το θάρρος να τον υπερασπιστεί ανοιχτά τότε στον λίγο φίλο του, δεν είναι λιγότερο προβληματικός, το βλέπουμε τώρα που τα πράγματα αγριεύουν.

“Κλασικά εικονογραφημένα” Ίκαρε, αφέλεια και ρηχότης ως προς την αντιμετώπιση των στρατηγικών δομών του (υφιστάμενου) κόσμου, θα σου έλεγα πως ο πατέρας σου ανήκε σε έναν σοβαρότερο κόσμο, και όλα αυτά που έκανες (κάναμε) για να το ξεπεράσουμε αυτό ήταν πύργοι από άμμο.

Σε τελική ανάλυση και οι πρώην “φίλοι” σου, και εσύ, για τα “ίδια”  μεριμνήσατε και μεριμνάτε ακόμα.

“Εμείς”, στο περιθώριο της έξυπνης ψευδο-διαμάχης σας, εις την οποία οι “πολύ αριστεροί” παίζουν πιο βρώμικα όντως, ερχόμαστε για να μάθουμε και να παίξουμε πραγματικό σκάκι, χωρίς οδηγίες “κλασικών εικονογραφημένων”.

Εσείς ή “εσείς” (όλοι) μπορείτε να συνεχίσετε στον ρόλο της συμβουλευτικής διανόησης.

Με αγάπη το λέω, προς εσένα.

Τους άλλους τους περιφρονώ..