Λόγος περί των ορίων της Οικουμενικότητας..

Η πραγματική οικουμενική και διεθνιστική σκέψη είναι ένα δύσκολο πράγμα, είναι κάτι που έχει εξορισθεί στον νοητικό “τόπο” της ουτοπίας, με την έννοια πως όταν παράγεται ως σημείο ή σύστημα σημείων ή γίνεται το ετεροκαθορισμένο (διανοητικό) αντικείμενο της εθνικιστικής δημαγωγίας ή το άλλο ετεροκαθορισμένο (διανοητικό) αντικείμενο μιας όλο και απομακρυνόμενης από τα “πράγματα” αριστερής/αριστερίστικης και κεντρωο-φιλελεύθερης ελίτ.

Η αντιμετώπιση λόγου χάριν του λεγόμενου “προσφυγικού-μεταναστευτικού” ζητήματος τα δείχνει όλα αυτά με τον πιο κρυστάλλινο τρόπο.

Οι δύο ή τρεις ή παραπάνω θέσεις γύρω από το ζήτημα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς κινούνται πάνω στις ράγες της δεδομενικότητας των κοινωνικών και κρατικών δομών, ακόμα κι αν κάποιες παρουσιάζονται αναστροφικά ως “επαναστατικές” ή αρκούντως δικαιωματοκρατικές.

Υπάρχει ή δεν υπάρχει “σήμερα” δόμηση της κοινωνίας και των θεσμών πάνω στην βάση της απόλυτης κατανομής και του απόλυτου διαχωρισμού των πόρων, των εδαφών, των υλικών και πολιτισμικών αγαθών;

Υπάρχει. Ποιός το αμφισβητεί;

Ίσως κάποιοι ανόητοι φιλελεύθεροι, όχι όλοι, θα ισχυρίζονταν πως ζούμε σε έναν κόσμο ίσων ευκαιριών και χωρίς φραγμούς και συγκεκριμένα ταξικά, χωρικά, υλικά και πνευματικά όρια.

Θα υπάρξει άμεσα κάποια άρση αυτών των διαχωρισμών με έναν τρόπο που θα καθιστούσε την ανθρώπινη ζωή καθολικά ελεύθερη και αυτοκαθοριζόμενη;

Όχι. Ποιος το αμφισβητεί αυτό;

Αυτό το αμφισβητούν περισσότεροι από τους προαναφερόμενους κρετίνους (κάποιους) φιλελεύθερους, αλλά όσο περισσότεροι κι αν είναι αυτοί δεν έχουν την τόλμη, πλην ίσως κάποιων ελευθεριακών σεκτών, να φτάσουν αυτόν τον συλλογισμό τους στην συνέπειά του.

Η ίδια η Λογική μας ωθεί να δούμε τα ευρύτερα όρια της δράσης μας όχι βέβαια όπως μας παρουσιάζονται θεωρητικά και πρακτικά από την αστική κοινωνία αλλά και από την δυναμική εκείνη που μας οδηγεί σε μια μεταβατική ή σοσιαλιστική κοινωνία, εις την οποία θα έχουν τεθεί όλα αυτά τα αστικά όρια σε μια συγκεκριμένη θεωρητική και πρακτική αμφισβήτηση.

Ωστόσο, σε αυτό το ευρύτερο ορ(ι)οθετικό πλαίσιο δεν υφίσταται έστω ακόμα το άπειρον, το άνευ ορίων, το απροϋπόθετον, όπως θέλουν να παρουσιάσουν οι νέοι αριστεροί φιλόσοφοι, Ντεριντά Μπαντιού και άλλοι πιο μικρής εμβέλειας.

Άρα, μιλάμε για όρια, για ευρύτερα όρια, ακόμα κι αν θέτουμε ως στόχο την απόλυτα αυτόνομη ή ελευθεριακή ή κομμουνιστική κοινωνία.

Αυτά τα ευρύτερα όρια επικαθορίζουν και τα ειδικότερα όρια, δημιουργώντας ένα ενδιαμέσο σύστημα ορίων που απαρτίζεται και από αυτά τα όρια που σχηματίζουμε αντιμετωπίζοντας τα στενότερα όρια της αστικής καπιταλιστικής κοινωνίας.

Γιατί όμως δεν σκέφτονται με τέτοιο λογικό τρόπο όσοι θέλουν να συγκροτήσουν έναν άλλο τρόπο πολιτικής και ιδεολογικής συσπείρωσης της κοινωνίας, της (μισθωτής) εργασίας, των ανέργων; κ.λπ

Νομίζω πως η ίδια η πίεση της πραγματικότητας τους ωθεί στην ιδεολογική, πολιτική ακόμα και προσωπική αυτοκτονία, και ξέρω πολύ καλά τι λέω και το βάρος αυτών που λέω.

Μπορεί η αυτοκτονία να είναι προτιμότερη από το να γίνεις δολοφόνος, αυτό δεν το αρνούμαι.

Μπορεί επίσης για να αυτοκτονήσει κανείς να πρέπει να δομήσει αυτήν του την πράξη με έναν ιδεολογικό ιεροτελεστικό και μυστικιστικό τρόπο, αυτό δεν το αρνούμαι επίσης.

Αλλά κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι και η αυτοκτονία, όταν ειδικά μπορεί να παρασύρει μάζες άσχετων και ολιγοφρενών ανθρώπων, δεν είναι κάτι άλλο και αυτή από ολιγοφρένεια και άγνοια.

Μπορεί στους κύκλους της φιλελεύθερης, τής ελευθεριακής και της αριστερής/αριστερίστικης διανοητικής ελίτ να σκηνοθετείται ένα σκηνικό όπου τον ρόλο του επιτελεστή της συλλογικής αυτοκτονίας των δημοκρατικών αξιών θα τον αναλάβουν οι καθ’ύλην αρμόδιοι δολοφονιών, εκτελέσεων, μαζικών εκκαθαρίσεων, ήτοι οι ακροδεξιοί φασίστες, εθνο-ολοκληρωτιστές κ.λπ

Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως όσοι δεν θέλουν να πεθάνουν αδιαμαρτύρητα, και χωρίς αντίσταση έστω, θα πρέπει να παραδοθούν στην γενική αυτή τάση. 

Η κατάσταση στην δύση, αλλά ειδικότερα στους οριακούς τόπους “εντός και εκτός” δύσης, λαμβάνει χαρακτήρα κατάστασης θεμελιακής κρίσης, που τέμνει κάθετα οριζόντια και εγκάρσια όλη την κοινωνική ζωή. 

Το “προσφυγικό-μεταναστευτικό” είναι ένα από τα θεμελιώδη σημεία της νέας κρίσης αλλά δεν είναι το μόνον, θα επακολουθήσουν και άλλα.

Αντί όμως να υπάρχει “ξύπνημα” και κινητοποίηση πάνω στην βάση πραγματικών και ρεαλιστικών πολιτικών/γεωπολιτικών, ιδεολογικών, ακόμα και “ανθρωπολογικών” οριοθετήσεων ή αν θέλετε ακόμα και στάση/σταμάτημα πάνω στην βάση ευρύτερων αναδιπλώσεων, προτιμάται η αναδίπλωση στην ψευδή ελπίδα της αντικειμενικής δυναμικής της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Και αυτό επιτελείται ακόμα και εκεί όπου μπορεί κανείς να διαβάσει παραπλανητικές ρητορικές εναντίον ακριβώς της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Η άρνηση να δούνε κάποιοι το εμφανές πλέον γεγονός πως η παγκοσμιότητα έχει αγγίξει πλέον, και ξεπεράσει δια της Ύβρεως, τα όρια της εκτατικότητας και της εμβάθυνσής της, όποιο κι αν είναι το ιδεολογικό πρόσημο ή το ταξικό/κοινωνικό περιεχόμενό της, έχει την εξής συνέπεια:

Όσοι συνεχίζουν να ζούνε με αυτή την ιδεολογική πλατφόρμα απλά συκοφαντούν τα πάντα και τα τσουβαλιάζουν, αν δεν “υπογράψουν” την δήλωση της globalπίστεως, αγνοούν τα πραγματικά δεδομένα, παραληρούν με ιδεολογικά μέσα και απαιτούν συνέχιση μέχρι τέλους, μέχρι δηλαδή την καταστροφή ακριβώς της ίδιας της συγκεκριμένης οικουμένης, αφού έχει αρχίσει να μην τους κάνει το “χατίρι”.

Για να γίνω ακόμα πιο συγκεκριμένος.

Αυτό που έχει αρχίσει να σαπίζει, δεν είναι το “παγκόσμιο εμπόριο” ή ο περιορισμός της αρχής του έθνους-κράτους.

Ας θεωρήσουμε ως δεδομένη την αντικειμενική οικονομική και θεσμική παγκοσμιοποίηση, είτε αυτή συνεχίσει να έχει το συγκεκριμένο καπιταλιστικό περιεχόμενο είτε αποκτήσει ένα άλλο, μη καπιταλιστικό (σοσιαλιστικό κ.λπ) περιεχόμενο.

Ας θεωρήσουμε επίσης πως αυτή η αντικειμενική παγκοσμιοποίηση έχει αποκτήσει ακόμα βαθύτερα ποιοτικά και δομικά χαρακτηριστικά και από τότε που την προέβλεπε αυτός ο “ξεπερασμένος επαναστάτης”, ξέρετε μωρέ φιλελέρια ποιος…ο Κάρολος Μάρξ.

Το θέμα άχρηστοι leftliberal ultraliberal και αριστερά αριστερίστικα εξαπτέρυγα δεν είναι η ονομαστική αξία αυτών που αμφισβητούν δια ενός αντιδραστικού ρητορικού Λόγου την αντικειμενική παγκοσμιοποίηση.

Το θέμα και σεις φίλτατοι κομμουνιστές και υπερκομμουνιστές δεν είναι μόνον το καπιταλιστικό ή το τάδε ταξικό περιεχόμενο της αντικειμενικής παγκοσμιοποίησης, ή μόνον αν αυτή θα βγεί από τον “κολασμένο” κύκλο των νομοτελειακών οικονομικών κρίσεων του καπιταλισμού ή την ανισόμετρη ανάπτυξη.

Το θέμα είναι πως το καπιταλιστικό κυρίως, αλλά και το δυνητικό κομμουνιστικό (κ.λπ) στρατόπεδο έχουν ξεπεράσει τα ανθρωπολογικά όρια της ίδιας της συγκεκριμένης ανθρώπινης υπόστασης και τις όποιες κοινωνικές δια-οριοθετήσεις, θεωρώντας τα όλα αυτά ως “κατασκευές” συλλήβδην, και ένας βασικός συντελεστής αυτής της Ύβρεως και αυτής της παραληρηματικής ψευδο-οντολογικής ελευθερίας (η οποία μπορεί να λάβει και την ψευδο-έννοια της αντι-μεταφυσικής) είναι η υπερβολική θρησκευτική και παράλογη πίστη τους, όσο την έχουν, στην υπερ-αντικειμενικότητα της παγκοσμιοποίησης. 

Η αντικειμενικότητα της οικουμενικής διεργασίας έχει μετατραπεί σε υπερ-αντικειμενικότητα, ή για την ακρίβεια αυτό το οποίο ήταν κάποτε ευρισκόμενο κυρίως σε ένα θεωρητικό επίπεδο, έχει αρχίσει να υλοποιείται και ως πρακτική θέση.

Ενώ η αλλοτρίωση/αποικιοποίηση των τόπων και των διαφορών από το έθνος κράτος “διατηρούσε” ωστόσο έναν βαθμό ρίζωσης στην ανθρώπινη ζωή δια της στρέβλωσης (ωστόσο) της συγκεκριμένης υπόστασης του ανθρώπινου, και ενώ ήταν γενικά “υπεύθυνη” για μαζικά εγκλήματα κατά την θεμελίωση και επέκτασή της, τι έχουμε να πούμε σήμερα για τον γενικευμένο όλεθρο της ζωής;; και από τους καπιταλιστές και (στο παρελθόν) από τους όποιους αριστερο-ολοκληρωτιστές;;

Η έξοδος από την νοηματική/καταστατική φυλακή του έθνους κράτους έχει υπαχθεί στον ίδιο βαθμό εγκληματικότητας όπως αυτό από το οποίο εξήχθημεν.

Τον ίδιο βαθμό και την ίδια (γενική) ποιότητα αυταπατών που είχαν οι πρωτο-εθνικιστές την έχουν σήμερα και οι queer ή μισο-queer παγκοσμιοποιητές, δεξιοί και αριστεροί.

Οι δε παλαιότεροι, οι προπομποί δηλαδή αυτής της τελικής κατάστασης, δεν γλυτώνουν από το άγος.

Το ένα αδιέξοδο έφερε το άλλο, και αυτό το ξέρουν οι μάζες, όταν σκέφτονται που σκέφτονται, γιατί δεν διαβάζουν βλέπεις “Το Βήμα” ή κάποιον άλλον όλεθρο της σκέψης για να πιάσουν τον πάπα από τα ράσα του.

Και ξέρουν οι μάζες επίσης πως σε αυτά όλα υπήρχαν προπομποί, τους ξέρουν και αυτούς δεν τους ξεχνάνε, άρα δεν έχουν αυταπάτες επιστροφής, άσχετα αν θέλουν να “δοκιμάσουν” παλιά δοκιμασμένα σκηνικά τρόμου για να αντιμετωπίσουν τον νέο τρόμο.

Γνωρίζουν λοιπόν όλοι, ποιος τι και πως, και μάλιστα γνωρίζουν όλοι και τις μάσκες του ενός και του άλλου, τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα, τις υπόρρητες και τις πρόδηλες διαστάσεις και διαφορές και των “παλαιών” και των “νέων” ολοκληρωτισμών, τις εκτροπές τους και τις υλοποιούμενες ή φαντασιακές υποσχέσεις τους.

Αυτοί που ζούνε όλο και πιο πολύ στον κόσμο τους είναι οι “ακραίοι κεντρώοι”.

Σε αυτούς συμπεριλαμβάνω και τους νέους αριστερούς που ανακάλυψαν τον όρο.

|> Ιωάννης Τζανάκος

Η συνεργασία του Ιωάννη Τζανάκου με το art-io και τον ασπάλακα έχει λήξει οριστικά και αμετάκλητα. Από τον Χειμώνα του 2018

Δείτε Επίσης

Μισώ τους αδιάφορους

Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος.

error: Το περιεχόμενο προστατεύεται !!!