Το ιρανικό μουσικό παράδειγμα

Και οι ακόμα πιο “σύγχρονοι” μουσικοί της “παραδοσιακής” μουσικής του Ιράν είναι σπουδαίοι.

Υπήρξε μια ανανέωση της παραδοσιακής ή μάλλον κλασικής ιρανικής μουσικής πριν ακόμα εμφανιστεί ισχυρό το φονταμενταλιστικό κίνημα και σταθεί για τους δικούς του λόγους δίπλα στην αναγέννηση της.

Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ αναβίωση της ιρανικής περσικής μουσικής αλλά αυτή υπήρχε πάντα σε ακατάλυτη συνέχεια και ζωντάνια, παρά τις “ρήξεις” από την αρχέγονη ή αρχαία εποχή.

Απλά η μουσική αυτή θέριεψε ξανά μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο ως στοιχείο της σύγχρονης ιρανικής ταυτότητας.

Σήμερα η ιρανική περσική μουσική, αρκετά διαφορετική αλλά και συγγενική προς την κουρδική, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες πραγματικές και όχι “φαντασιακές” συνέχειες του αρχαίου και μέσου κόσμου, και ένα σημαντικό στοιχείο της ταυτότητας του ιρανικού περσικού κόσμου.

Βλέποντας την φοβερή άνθηση αυτής της δύσκολης στα δυτικά αυτιά , τα δυτικά αισθητήρια (με τα μινοροματζόρε τους και τα μπάπα-μπούπα τους) μουσικής, απορούμε πραγματικά πως είναι δυνατόν μερικοί στην χώρα μας ειδικά να μην μπορούν να καταλάβουν τον πλούτο της ανατολικής μεσοποταμιακής παράδοσης, παρά το γεγονός πως και η “δική” μας ανατολική εκκλησιαστική μουσική και τα προσφυγικά δίνουν τα κατάλληλα περάσματα.

Θα σας πω την άποψή μου περί αυτού.

Νομίζω πως πλην των ηρωικών ψαλτάδων οι ανατολικοί μουσικοί μας, πέραν του γεγονότος ότι είναι αφημένοι χωρίς πραγματική δική τους μουσική ακαδημία (όπως τις έχουν και οι Ιρανοί και οι Τούρκοι και είναι φό-βε-ρές), έχουν υποκύψει στην πιο “γλυκεία” εκδοχή της ανατολικής παράδοσης, ίσως μάλιστα θα έλεγα στην πιο “γλυκερή” (όχι πάντα άσχημη ακόμα και η τελευταία), ενώ έχουν αποξενωθεί από τους “σκληρούς” τραχείς και πραγματικά αγωνιακούς ήχους τόσο της βαθιάς ανατολικο-οθωμανικής κλασικής και λαϊκής παράδοσης αλλά έχουν αγνοήσει πραγματικά την βαθύτερη μερικές φορές και εξοχότερη ιρανοπερσική παράδοση.

Ίσως ο μόνος μουσικός που έφερε κάτι τέτοιο στην ελλάδα ήταν ο Ρος Ντέιλι (αγγλικά: Ross Daly) και πραγματικά έφερε μια ανανέωση και δημιούργησε μια νέα επικοινωνία νέων μαθητών του και συνεργατών με την πραγματική ανατολή και ειδικά με τον ιρανοπερσικό ήχο.

Τον εκτιμώ βαθιά, αλλά τολμώ ωστόσο να έχω το θράσος να πω πως έχει υποκύψει και αυτός (λίγο) σε μια γλυκύτητα στον ήχο και σε έναν υπόρρητο υπερμελισμό (του).

Ίσως όμως ακριβώς το ζήτημα δεν είναι τι έκανε ένα άτομο. Έκανε πολλά.

Μόνον με μια συστηματική ειδική ανατολική σπουδή με θεσμική κατοχύρωση, και το κυριότερο μακριά από την εθνικιστική τύφλωση που μολύνει την αγνότητα της πρόθεσης και της επικοινωνίας, θα μπορούσε να υπάρξει κάτι πέραν της πρώτης συνεισφοράς του Ross Daly, η οποία ήταν σημαντική και εύστοχη γιατί ακριβώς ο μουσικός αυτός δεν είχε την ατυχία να αποδείξει ότι (πρέπει να) είναι έλληνας.

Αλλά τι λέω!

Εδώ δεν έχουμε ανατολικές σπουδές της προκοπής γενικά, αν και υπάρχουν νέα σπουδαία παιδιά και αρκετοί “παλιοί”, με “μουσικάντηδες” θα ασχολούμεθα τώρα!

Πάση θυσία, πάση θυσία να μείνουμε στο ευρώ!

Αυτός είναι ο ΜΕΓΑΣ ΣΚΟΠΟΣ της “πνευματικής ελίτ” τση χώρας, δια της αποδείξεως πόσο “κατώτερος” λαός είμεθα…