Το τραγούδι της ατόνου απεργίας..

Σήμερα

στην απεργία

έφτιαξα καφέ μέτριο με ολίγη

και κοίταξα μετά

σε καφεμαντεία ταξική

το μελλούμενα και τα σημεία

τέρατα δεν είδα

εκτός κι αν οι γνώσεις μου

είναι λειψές,

 

Χάρηκα πολύ

άλλη μια φορά

που στη μέση βρέθηκα

απεργός

αλλά σπιτόγατος

αλάργα από τους ανόητους

στις στράτες της επανάληψης

αλλά το καφεδάκι με στεναχώρησε

να μη δω τέρατα;

άλλο και τούτο

συνήθως ξεπρόβαλε κάποιο

με μουτσούνα και σώμα μεγάλο

[στα μεγέθη του φλιτζανιού]

 

Κάθισα λοιπόν και μέτρησα,

Μέτρησα τους χρόνους

Το είδος του φλιτζανιού

Την ένταση της φωτιάς,

Αλλά πάλι

δικαιολογία δε βρήκα

ήτο αλήθεια

Τέρας δεν ενεφανίσθη

ούτε δράκος

ούτε καν μια σαύρα σεβαστή,

 

Κάτω κάτω

στο κατακάθι

έβλεπα κάτι παράξενο

σαν ποτάμι

δρόμο θα πάρω;

σε βάρκα θα ανέβω;

μήπως θα φύγω μακριά;

Για μια στιγμή εσκέφθην

να καλέσω τη καφετζού της πολυκατοικίας

αλλά άσε είπα

μην εκτεθώμεν

δίπλα της μένει ένας μαρκσιστοίς

και θα μού’ βγαζε κουδούνια

μέ΄χει στο μάτι ήδη,

 

Ό,τι ξέρω θα κάνω

θα περιοριστώ εις τας γνώσεις μου

τας περιορισμένας

δια τας μορφάς του καφέ..

 

Το άφησα για λίγο

κι είπα να ρίξω μια ματιά

σε κάποιες άλλες μαντείες,

Άνοιξα ένα δοκίμιον διαλεκτικής

περί αντιθέτων και πολλών

και ενός μη-ενός και ενικότητος

και άλλα ωραία

δια τα σωματοποιήσεις

των έμφυλων τροβαδούρων

να μη γαμάνε οι άνθρωποι

μόνον να τραγουδάνε,

 

Κάτι δε πάει καλά εσκέφθην πάλι

κάτι δεν μου κολλάει

που αλλού να ψάξω

προτού πιάσω πάλι το φλιτζάνι;

 

Κοίταξα λίγο τελεόραση

έφαγα ένα σάνδουιτς

ένα πορτοκάλι

ένα μανταρίνι

έκανα και ένα νδουζ

κι είπα

δεν τα αφήνεις αυτά

εις τους αρμοδίους;

τους λυτρωτάς;

τα αγαθοποιά πνεύματα

της αενάου καταπλήξεως

περί των σωμάτων μας;

Θα μας λυτρώσουν άνευ πιέσεως

ημείς θα λυτρωθώμεν

αυτοδικαίως

αυτοκινήτως

και αυτονόμως,

Με την αέρινη παρουσία τους

μόνον

δια τας περιστάσεις της ιερού

θεωρίας

εννοώ της διαλεκτικής

η οποία αν και δεν μαντεύει

πάντως όλα τα ξέρει

χωρίς δηλώσεις βέβαια

παντογνωσίας..

 

Αυτές οι σκέψεις

εις το περιθώριο μιας ατόνου

απεργίας

μέχρι της ώρας τούτης

με έκαναν να νιώσω πάλι

άνθρωπος

ω άνθρωπε!

ποιός είσαι

ιδέ ο άνθρωπος

άνθρωπε αγάπα

τη φωτιά σταμάτα

και τη δυναμή σου

δώστη στη ψωλή σου

ή

στο μουνί σου

[και αλλού, αλλά δεν πάει ρίμα]

 

Αυτά δεν λέγονται έτσι βέβαια

διότι ως γνωστόν

το νέον ήθος επιτρέπει άλλα

άλλα σκατά πιο μεγάλα

άλλες ματιές πιο μουρλές

ό,τι άλλο θες

ακόμα και να είσαι για τα σίδερα

αυτό μάλιστα είναι τίτλος τιμής

μην υβρίζετε όμως

και μην καταριέστε

είπε ο Μπαντιού

το είπε;

και να μην το είπε

το ίδιο κάνει

κι αυτός ιερεύς είναι

άλλο θα είπε

το ίδιο

ή μήπως ο Ντελέζ;

αυτός κι αν είπε

είπε πολλά,

 

Το ίδιο λοιπόν,

Βλέπω τας ενσαρκώσεις

όλων αυτών

και μού ρχεται να κλάσω

μέρα ιερή

μέρα απεργίας

μέρα ταξικής εμφανίσεως

λειψής αλλά εμφανίσεως.

και τότε!

μού’ρθε ένας σκοπός:

 

Άλλη μια μέρα

σκοτεινή

άλλη μια μέρα χάλια

και γω γυρνώ στο σπίτι μου

και ακούω τα ρετάλια,

Ρετάλια φύγετε από’δω

άστε με στον καϋμό μου

θα κάνω επανάσταση 

να σώσω το μυαλό μου,

Θα πάψω πια να σ’ αγαπώ

αριστερέ μαλάκα

και όταν πάλι θα μιλάς

εγώ θα κάνω πλάκα,

Βαρέθηκα τις ορμηνειές

το πρέπει σας χωλαίνει

να γίνω αποφάσισα

ό,τι μου κατεβαίνει,

Κι όταν με πιάνει πεθυμιά

να γίνω πάλι εργάτης

τους κόπους μου να χαίρομαι

της φύσης επιστάτης

θα ανοίγω το παράθυρο

να μπει λίγος αέρας

κι έτσι θα συλλογίζομαι

ξανά πως είμαι τέρας,

Τέρας μικρό και φθονερό

σαν κάθε αποστάτης

που το΄ριξε το όπλο του

στα θέλω της αγάπης,

Κι αν έρθει πάλι ο καιρός

να πιάσω το καδρόνι

να ξέρετε να μάθετε

κανένας δε σας σώνει..