Η αλήθεια ως μη-επιθυμία..

Θα το πείτε σοφιστεία, αλλά δεν πειράζει.
Η αλήθεια δεν μπορεί να είναι αντικείμενο της επιθυμίας ή κάποιας επιθυμητικής μηχανής, ούτε είναι δυνατόν να προκύψει δια μίας “διαλεκτικής” εις την οποία η επιθυμία (οι επιθυμίες) εμπλέκεται (εμπλέκονται) έστω ως μέσο (μέσα) εμφάνισής της και μετά πετιέται (πετιούνται) ως τσόφλι(α) από τον πανούργο Λόγο (της αληθείας).
Η αλήθεια απαιτεί υποταγή και προστάζει όπως ένας κυρίαρχος θεός και δεν χαμπαριάζει από επιθυμίες, ούτε έχει την ανάγκη των επιθυμιών για να εμφανιστεί.
Η αλήθεια είναι ένα παγόβουνο γεμάτο αιχμές και αρκετά επικίνδυνα χαρακτηριστικά αν προσκρούσεις πάνω του.
Η αλήθεια όμως πως επιλέγει τον φορέα της;
Μπορεί κανείς να πει, αντιστρέφοντας τα πράγματα, ότι μπορεί η αλήθεια να επιθυμήσει τον εκφραστή της, τον φορέα της με βάση τα ειδικά του συστατικά χαρακτηριστικά.
Αν το έλεγε κανείς αυτό θα ήταν χλευαζόμενος μάλλον από όλους εκείνους που σε κάθε τι συναντούν ή θέλουν να συναντήσουν το ανθρώπινο χέρι, την ανθρώπινη αγάπη, την ανθρώπινη υπόσταση, και φρίττουν με το ενδεχόμενο η αλήθεια η ίδια να έχει τα ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά μιας επιθυμούσας οντότητας, μιας υποκειμενικότητας.
Αλλά νομίζω, σε μια εκδοχή του Εγέλου, χωρίς βέβαια την πανουργία του Λόγου -όπως την αποκλείσαμε, θα ήταν δυνατή μια τέτοια εικόνα.
Μένει να δούμε, σε μερικές επόμενες δημοσιεύσεις μας που θα ξαναπιάσουν το εγελιανό νήμα (του μηδενός), αν υπάρχει η δυνατότητα μιας τέτοιας εννόησης και της αλήθειας και της εγελιανής της έννοιας…