ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ “ΑΝΘΕΙ” ΦΑΙΔΡΑ ΑΜΥΓΔΑΛΕΑ… 

Ο γράφων, ξεκίνησε να συγγράφει αυτό το άρθρο στα τέλη του Αυγούστου (το έτος 2000), όταν πλέον ο πρώτος γύρος των εξαλλοτήτων της ιουδαιόφρονος Εκκλησίας κατά του, επίσης και εξίσου ιουδαιόφρονος, Νεοελληνικού Κράτους, είχε ημιολοκληρωθεί, σε παραλληλία βεβαίως προς την επίσης ημιολοκλήρωση της αποδασώσεως της χώρας μας, για εφέτος τουλάχιστον, από την εμπρηστική παραφροσύνη και μεθοδικότητα, της οποίας η “αγαθοεργός” αποτελεσματικότητα για το 2000 υπήρξε εξαπλάσια (!) του προηγουμένου έτους. Το πιο πρόσφατο πάντως που ενθυμούμαι, είναι μία επιστολή του κου Χριστόδουλου προς τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκεύματος, στην οποία διεκήρυσσε το αλαζονικό αλλά και γελοίο ότι αντί του μαθήματος των Θρησκευτικών έπρεπε να εξαιρεθούν από τις μαθητικές εξετάσεις η… Φυσική και τα… Αρχαία Ελληνικά (…), καθώς επίσης και δύο μεγάλες πυρκαϊές που κατέστρεφαν επί ημέρες τρία ιερά ελληνικά όρη (ιερά τουλάχιστον για τους προγόνους μας), το Μαίναλο, το Λύκαιο και το Παγγαίον.

Αυτό το καλοκαίρι, ο έμφρων άνθρωπος είδε εξαιρετικώς εφιαλτικά πράγματα και γεγονότα (όπως λ.χ. την κακοποίηση πυροσβεστών από τους κατοίκους του χωρίου Αμυγδαλέα Θεσσαλίας επειδή θεωρούσαν ότι οι ξυλοκοπηθέντες… δεν έσβηναν σωστά την φωτιά), κυρίως εφιαλτικά στο επίπεδο της ανθρωπίνης λογικής φύσεως και εκφράσεως, της διαλεκτικής δυνατότητος αλλά και νοημοσύνης καθεαυτής. Αυτό που ουσιαστικώς εφάνη μέσα από μία σειρά παραλόγων γεγονότων, ήταν περισσότερο μία επιβεβαίωση της πολύ βασικής αρχής ότι οι άνθρωποι που στερούνται Παιδείας, και άρα δυνατότητος για ανάλυση και εντοπισμό αιτίων, ή για αναγνώριση ιεραρχήσεων που οφείλουν να σεβασθούν, ή για αντικειμενική αντίληψη μέσω της εκλογικεύσεως, πάντοτε διαπράττουν ακρότητες και κινούνται ατάκτως προς τον παραλογισμό. Κάποιος, άλλωστε, μπορεί να ισχυρισθεί ότι “ξέρει τι κάνει”, μόνον όταν έχει την δυνατότητα να καταλαβαίνει τους λόγους των πράξεών του και να προβλέπει μάλιστα και τα αποτελέσματα αυτών, δύο προϋποθέσεις εντελώς ανύπαρκτες για αυτόν που στερείται Παιδείας. 

Ο γράφων, προ πολλού βεβαίως, κυρίως μέσα από τα γραπτά των Στωϊκών, εγνώριζε την πιο πάνω αρχή περί του απαιδεύτου ανθρώπου, σε σημείο που να μπορεί να κατανοεί ευκόλως και με μακροθυμία το γιατί οι παράλογοι πράττουν τα παράλογα, όπως και εγνώριζε, μέσα από την προσωπική εμπειρία, το ότι αποτελεί απέραντο σφάλμα η υπεραγαθή πεποίθηση πως η λογική επιχειρηματολογία είναι τάχα όργανο πειθούς για τους πάντες, ή πως όταν κάποιος στριμώχνεται στη γωνία από τεκμηριώσεις και επιχειρήματα, που του σαρώνουν την μέχρι τότε θέση του, οφείλει να παραδεχθεί ότι επίστευε λάθος πράγματα (αντιθέτως, τότε είναι που επιτίθεται…). Δεν μπορούσε ωστόσο, επ ουδενί, να φαντασθεί, ότι περισσότερο από έναν αιώνα μετά από την εκστόμισή της, θα εφάνταζε τόσο ξεπερασμένη και χιλιοδιαψευσθείσα η υπεραισιόδοξη διακήρυξη του Εμμανουήλ Ροϊδου (“Θρησκευτικοϊστορικαί Μελέται”, 1868) ότι τάχα “οι χαρμόσυνοι ούτοι ήχοι (του ξεπεράσματος της θεοκρατίας και του Μεσαίωνος) αγγέλουσιν ότι ο άνθρωπος, ιαθείς τέλος πάντων της φοβεράς νόσου του Μεσαίωνος, της υπερφυσικής μονομανίας, έπαυσε θεωρών την φύσιν ως σατανικήν, εαυτόν ως διαστραμμένον, την απόλαυσιν αμαρτίαν και τα ορέξεις του ως δαίμονας ακαθάρτους… Ο σήμερον άνθρωπος κατ’ουδέν, πλην του ονόματος, διαφέρει του πάλαι Έλληνος. Καθώς εκείνος, στρέφει ερωτευμένο προς την φύσιν βλέμμα, περιέργως τους νόμους αυτής ανερευνών και εκ της μελέτης ταύτης αρυόμενος τέχνας και επιστήμας… Αν φιλόσοφος τις αρχαίος, ο Επίκουρος ή ο Αριστοτέλης, ανίσταντο σήμερον εκ νεκρών, ήθελεν ευρεθεί εν μέσω κύκλου συμπαθούς.. συμμεριζομένου τα αισθήματα και τας ιδέας του…”

Έναν ολόκληρον αιώνα, και βάλε, από την εποχή που έζησε και έπραξε ο Ροϊδης, η Λογική, η Συγκρότηση και η Ακριβολογία, αυτές οι τρείς βασικές συνιστώσες του πραγματικού Ελληνικού στοιχείου, όπως αυτό κατετέθη στην αιωνιότητα από τους επίσης πραγματικούς Έλληνες προγόνους μας, δεν βρίσκονται, δυστυχώς, “εν μέσω κύκλου συμπαθούς”, αλλ’ αντιθέτως σε θέση ανεπιθυμήτου, όπως ο προαναφερθείς συγγραφέας περιέγραφε, αμέσως πιο κάτω στο αυτό κείμενό του, να συμβαίνει, υποτίθεται, με την αθλιότητα, αγροικία, αρνησιζωϊα και παραλογισμό των μεσαιωνιστών: “…ούτε εις τας ερήμους της Θηβαϊδος ή τα σπήλαια της σκήτης ήθελεν εύρει οπαδούς” . Διαφορετικά δεν εξηγείται, ή τουλάχιστον ο γράφων δεν… τυγχάνει επαρκώς ευφυής ώστε να εξηγήσει ικανοποιητικώς, το πώς γίνεται να ακούμε και να διαβάζουμε αλλεπάλληλα ψευδή, ανιστόρητα και γελοία πράγματα σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και εφημερίδες, όπως λ.χ. ότι Ελληνισμός ίσον Ορθοδοξία και κανείς να μην τολμά να ερωτήσει τους πάμπολλους απατεώνες το, πολύ απλό, σε ποία τελοσπάντων ιστορική στιγμή έγινε η σύγκλιση (αφού αξιωματικώς ΚΑΘΕ ταύτιση προϋποθέτει μία προηγούμενη σύγκλιση), ή το γιατί από 10 εκατομμύρια Έλληνες δεν ευρέθη ουδείς έχων πρόσβαση (διότι οι λοιποί ελάχιστοι την στερούμεθα σκανδαλωδώς) επώνυμος ή “επώνυμος” διανοούμενος, πανεπιστημιακός, δημοσιογράφος, συγγραφέας, να ασκήσει καθολική κριτική επί της ΟΥΣΙΑΣ του Χριστιανισμού, ή της συγκεκριμένης αιρέσεώς του, δηλαδή της λεγομένης Ορθοδοξίας.    

Οι άνθρωποι γεννώνται μόνον ως ποιότητες, με βάσει κληρονομικές καταγραφές, ή ψυχικές αν θέλετε όσοι δεν φοβάστε την υλοζωϊκή διατύπωση των Ελλήνων προγόνων μας. Στα υπόλοιπά τους διαμορφώνονται. Αποκτούν δηλαδή σταθερό σχήμα ως υπάρξεις (μορφώνονται) μέσα από γνώσεις, πληροφορίες, εμπειρίες, μεθόδους αντιλήψεως, οπτικές, κοντολογής μέσα από αυτό που οι πρόγονοι ώρισαν, πολύ εμπνευσμένα, με την λέξη Παιδεία. Συνεπώς, κάθε ανθρώπινη πραγματικότητα, εξαρτάται, μερικώς, από την ποιότητα των μελών της, αλλά και, κυρίως, από την Παιδεία αυτών των μελών, η οποία δεν γεννά αλλά ενεργοποιεί τις διάφορες ικανότητες του ανθρώπου που η απαιδευσία αφήνει εν υπνώσει, όπως λ.χ. την σωφροσύνη, δηλαδή την λογική και φυσική μας ικανότητα να εκφραζόμεθα και να ενεργούμε ευστόχως, δηλαδή σε διαρκή κατάδειξη της λογικότητός μας. Τα παραπάνω, μας βοηθούν πολύ στο να ερμηνεύσουμε και να κατανοήσουμε τα της καθημερινής πραγματικότητος του τόπου μας, ή, μάλλον, το γιατί συμβαίνει το αίσχος των αισχών (τουλάχιστον κατ’εμέ, επιτρέψτε μου…) στην χώρα που κάποτε ελατρεύθησαν, ανάμεσα σε μύρια άλλα, η Λογική, το ελεύθερο Πνεύμα, το Αληθές (με αντικειμενικό και σαφή ορισμό μάλιστα, ως απόλυτη συμφωνία της γνώσεως με την αντικειμενική πραγματικότητα, ως αποκάλυψη του λανθάνοντος και προβολή του πραγματικού) και το Φώς, σήμερα να κυριαρχούν ο παραληρηματικός λόγος και τρόπος, η δεισιδαιμονία, το Ψέμμα και ο σκοταδισμός. Το αίσχος των αισχών, το πιό ιστορικό, επιφανές και καλλιεργημένο Έθνος που ανέδειξε ποτέ η πολύμορφη Εθνόσφαιρα του πλανήτη Γή, σήμερα να είναι καταβυθισμένο στην ανιστορικότητα, την απαξίωση και την απαιδευσία. 

Η, για πολύ συγκεκριμένους λόγους, έλλειψη Παιδείας των Νεοελλήνων είναι λοιπόν αυτή που μετατρέπει ένα αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό σε, κατά πλειοψηφία, συρφετό μηδενιστών, τομαριστών και μικροαπατεώνων, “κοπίδων αγέλη” όπως θα τό έλεγε ο Ηράκλειτος (“κόπις”, δηλ. απατεών, από το ρήμα κοπίζω), άριστους πελάτες των ψυχιάτρων, των παπάδων, των σκυλοδιασκεδαστών και των ναρκοεμπόρων, μονάδες ιδανικών για τον κάθε οχλεγέρτη πληθών, τελείους ακροατές και καταναλωτές του κάθε ατελεστάτου και χονδροειδούς ψέμματος, χρηματολάγνους, φυγόπονους, κόλακες, φθονερούς, χαοτικούς, πιθηκιστές αποσυνθετικών ηθών και συμπεριφορών που υποτίθεται ότι τάχα καταγγέλουν τουλάχιστον οι μισοί των βοσκών τους.

Ένα Έθνος που μισεί τον ίδιο του τον εθνικό εαυτό και αναζητά την εθνική του ταυτότητα αλλού, κατά τραγική ειρωνεία της τύχης στο πρόσωπο των απολύτων και ασπόνδων εχθρών του, έρχεται να πρωτεύσει σε κάθε τι το αρνητικό (αναλφαβητισμό, διαφθορά, κατανάλωση αλκοόλ, ναρκωτικών, ψυχοφαρμάκων…, με μόνη εξαίρεση το ποσοστό αυτοκτονιών, λόγω ρηχότητος και ανοησίας ωστόσο και όχι καταφάσεως της ζωής) και να απέχει σκανδαλωδώς από ό, τι θετικό υπάρχει στις κοινωνίες της υπολοίπου Ευρώπης, έρχεται τάχα να ουρλιάξει αγεληδόν σε λαοσυνάξεις και οχλοκρατικές εκδηλώσεις για την… “απειλούμενη” εθνική του ταυτότητα, την οποία, πέραν του ότι είναι ψευδής και κάλπικη, αυτό το ίδιο την ξεπουλά με την πρώτη ευκαιρία και με το ελάχιστο των αντιτίμων. Αυτή όμως η αθλιότης είναι που καλεί, τα ελάχιστα μέλη αυτού του Έθνους που αρνούνται να παραδοθούν στη χαύνωση της συμμετοχής στα “θέσμια των πολλών”, να θέσουν κάποια τολμηρά ερωτήματα και να αρθρώσουν απαντήσεις απέναντι σε ένα άθλιο τέλος που καλούνται να μοιρασθούν μαζί με τους “πολλούς” που σείουν, πότε χαρωποί και πότε οργίλοι, τα λάβαρα της αμορφωσιάς, του αν(θ)ελληνισμού, της ιδιωτεύσεως,  της παθητικότητος, της πνευματικής κλειστότητος -που περιέργως συνοδοιπορεί με μία απίθανη άμβυλνση κάθε ηθικού και συνειδησιακού φραγμού-, λάβαρα που μπορούν να ενσωματωθούν στο ένα που τα εμπεριέχει, το πανταχού παρόν στις ζοφερές ημέρες μας κίτρινο με τον μαύρο Καππαδόκη δικέφαλο και το στέμμα της μεσαιωνικής αυταρχίας, το λάβαρο της χυδαίας, δεσποτικής και πορνικής Ανατολής.  

Ο τόπος μας, ο ίδιος ευλογημένος τόπος που επάνω του εβάδισαν κάποτε οι θερμοπυλομάχοι και οι φιλόσοφοι, είχε την εξαιρετική ατυχία για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, να μην έχει γευθεί ακόμη, το πνευματικό δώρο του Διαφωτισμού και της επανανακαλύψεως της γνώσεως και του ανθρωπίνου στοχασμού. Ενώ η Καθολική Εκκλησία ουσιαστικώς αυτοκατήργησε τον ίδιο τον χριστιανικό εαυτό της, για να επιβιώσει, όπως αναλόγως έπραξε με τις υποκριτικές αιτήσεις συγνώμης για τα τρισεκατομμύρια θύματα της θεοκρατικής ασυδοσίας των περασμένων αιώνων, αναγνωρίσασα ήδη από το 1998 (με την εγκύκλιό της τής 16ης Οκτωβρίου 1998) ότι εκτός από την πίστη και το συναίσθημα, υπάρχει και η οδός της λογικής και της ανθρωπίνης διανοίας, η οδός των εθνικών Ελλήνων δηλαδή, για την κατανόηση των θεϊκών Αληθειών, η Ορθόδοξη Εκκλησία που εξουσιάζει τον Νεοελληνισμό, επιμένει αντιθέτως σε αντιλήψεις, θέσεις, δόγματα και συμπεριφορές απολύτως εχθρικές προς κάθε ανθρώπινη πνευματική αυτενέργεια και ανοικτά περιφρονεί την Ελληνική Βιοαντίληψη και Φιλοσοφία, τις οποίες μάλιστα οι υπάλληλοί της και ιερείς της δεν χάνουν ευκαιρία να καθυβρίσουν ως “ειδωλολατρία”.  

Μιά και ο λόγος όμως έφερε την λέξη την… “κακή”, θα ήθελα εδώ να ανοίξω μία σύντομη παρένθεση, για να τονίσω ότι, παρόλο που οι πολυπρόσωποι εχθροί των Ελλήνων χρησιμοποιούν απαξιωτικώς τον όρο “ειδωλολατρία” για να υποδηλώσουν ειδωλοΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ, εμείς οι Έλληνες ήμασταν και θα παραμένουμε πάντα, κατά μίμηση μάλιστα των Θεών μας, λάτρεις της ΜΟΡΦΗΣ, μορφοπλάστες και μορφοποιητές, για αυτό και απεγείωσαν οι πρόγονοι (και θα απογειώνουμε πάντα εμείς οι απόγονοι) την απεικόνιση της ΜΟΡΦΗΣ στις εσχατιές της ανθρωπίνης δυνατότητος. Από την άλλη, οι όποιοι “απέναντι”, φθονούν (και θα φθονούν πάντα) τη ΜΟΡΦΗ και ποιούν τα μύρια όσα για την ακύρωση εκφράσεως του συγκεκριμένου, του σταθερού και του ευ-μόρφου. Έχοντας υποσχεθεί ωστόσο πιο πάνω η παρούσα παρένθεση να είναι σύντομη, δεν θα επεκταθώ άλλο στον επίμονο πόλεμο κατά της ΜΟΡΦΗΣ που γίνεται από τους εχθρούς του αληθώς Ελληνικού στοιχείου, επιφυλασσόμενος να ασχοληθώ διεξοδικώς στο άμεσο μέλλον. Θα κλείσω όμως την παρένθεση αυτή, με την επισήμανση στον αναγνώστη ότι ήδη η πόλις των Αθηνών, όπως και οι άλλες Ελληνικές πόλεις, πέραν της παλαιστινοποιήσεως του τοπίου που επιχειρείται με την αντικατάσταση όλου σχεδόν του αστικού πρασίνου από… φοινικόδενδρα, έχει αρχίσει να κατακυριεύεται από εξαμβλώματα της λεγομένης “αφηρημένης” σχολής (με αποθέωση της κακογουστιάς τα “αγάλματα” στην Πλατεία Δημαρχείου, στην Πλατεία Καραϊσκάκη, αλλά και τον… “καρώ” στριφογυριστό Οβελίσκο στη Νέα Φιλαδέλφεια επί της εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας ή τον απερίγραπτο “Προμηθέα” που μολύνει αισθητικώς τον χώρο των Δελφών). Τέλος της παρενθέσεως. 

Στις παράλογες και χυδαίες ημέρες που προσφάτως εζήσαμε, ημέρες που παρετάχθησαν δίπλα στους πνευματικούς απογόνους του Γενναδίου ακόμη και οι γνωστοί “Ελληναράδες”, οι οποίοι -εν διατεταγμένη υπηρεσία- γελοιοποιούν παντοιοτρόπως την προοπτική της παλινορθώσεως του πραγματικού Ελληνισμού πωλώντας χονδρικώς από απίθανες… διαστημικές και… συνωμοσιολογικές διαστρεβλώσεις της Παραδόσεώς μας έως γραφικότητα και  ανοικτό ναζισμό, ακούσαμε ακόμη και να γίνεται λόγος για… φωταδιστές (οι οποίοι μάλιστα αποτελούν τις… δυνάμεις του Κακού !!). Έως εκεί έχει φθάσει λοιπόν η επικινδυνότητα των αντιπροσώπων του σκοτεινού Βυζαντίου, εκείνου του πολιτισμικού λεκέ πάνω στον χρονοχάρτη του Ανθρωπίνου Πολιτισμού που ανέδειξε την ρινοτομία, τον εξοφθαλμισμό, την διαπόμπευση, την ραδιουργία, την προδοσία, την ομφαλοσκόπιση, την μαύρη μαγεία,  και την παράδοση των βιβλίων στις φλόγες, ως εξαίσιες τάχα επιτεύξεις, με πρώτη και κύρια την γενοκτονία και εθνοκτονία κατά των Ελλήνων προγόνων μας. Έως εκεί έχει φθάσει, αλλά τίποτε δεν εγγυάται ότι θα σταματήσει εκεί. Το έργο της αναχαιτίσεως, αντιθέτως, καλούμεθα κάπου να αναλάβουμε εμείς, οι τα Ελληνικά νομιζόμενα και θέσφατα τιμώντες, οι την των Ελλήνων Παιδεία φέροντες και γνωρίζοντες το Μενάνδρειο “ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ ΕΣΤΙΝ, ΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΙΔΗΙΣ ΤΑ ΣΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙ ΣΟΙ ΠΟΙΗΤΕΟΝ” (“η αυτογνωσία είναι να γνωρίζεις τα δεδομένα σου αλλά και το τι πρέπει να πράξεις”), στο όνομα μάλιστα του εξανθρωπισμού και της επαναλάμψεως των βασικών αρχών εκείνου που ενσαρκώνουμε. Στο όνομα της Λογικής και του ανθρωπίνου Πνεύματος.  

Όπλο μας είναι η Παιδεία και μόνον αυτή. Η Παιδεία την οποία ο Ιουλιανός ορθώς αποκαλούσε “δώρο των Θεών στους ανθρώπους”. Και το γράφω αυτό με πλήρη επίγνωση ότι ίσως δυσαρεστήσω κάποιους φίλους και συν-Έλληνες οι οποίοι επιμένουν, για ακατανόητο σε εμένα τουλάχιστον λόγο, να επιχειρούν την προσέγγιση με την Πατρώα Παράδοση μόνον συναισθηματικώς, υποκειμενικώς και παρορμητικώς. Με φυσικό αποτέλεσμα την υψηλή πιθανότητα παρεξηγήσεως, και πολλές φορές απαρνήσεως, εκείνου που, τάχα, αρχικώς αναζητούσαν. Η Οπτική είναι αυτή που επεξεργάζεται επιτυχώς τις πληροφορίες που συναθροίζονται στον εγκέφαλό μας και δημιουργεί, εν συνεχεία, την Αντίληψη και την Πεποίθηση. Και αυτή ο Οπτική, εκείνο δηλαδή που χρόνια τώρα αποκαλώ “το να κατορθώσουμε να δούμε μέσα από αρχαία μάτια”, έρχεται όχι δια της… επιφοιτήσεως -τότε θα ήμασταν οπαδοί της θαυματομανούς Ανατολής-, αλλά μέσα από την επίμονη μελέτη της προγονικής καταγραφής που αφέθηκε ως δώρο για εμάς τους τυχερούς που επιθυμούμε να κοινωνήσουμε στην σοφία των Ελλήνων. Η Παιδεία λοιπόν. Αν επεξεργασθεί κανείς τις πληροφορίες που έχει μέσα στο κεφάλι του με την Ελληνική διαδικασία, οπωσδήποτε δεν θα κατανοήσει και ζήσει όπως κάποιος άλλος, που έχει επεξεργασθεί τις ίδιες πληροφορίες με μία άλλη, αλλότρια αν όχι εχθρική, διαδικασία. 

Ο Ηράκλειτος είχε πεί το “οδός άνω κάτω μία και αυτή”, δηλαδή ότι ο ανήφορος και ο κατήφορος είναι ο ίδιος δρόμος, που ωστόσο βαδίζεται ανάποδα. Το ίδιο ισχύει για τον Έλληνα και τον Ρωμιό, οι οποίοι ζούν στην ίδια χώρα, αλλά αντιθέτως κινούνται, λειτουργούν και πράττουν, έως σημείου ακυρώσεως του ενός από τον άλλον. Η διαρκής αναπαραγωγή θεοδούλων, ανιστορήτων και απαιδεύτων μαζανθρώπων οι οποίοι θεωρούν ως το μεγαλύτερο αγαθό τους ότι απλώς… ζούν ή ότι… ανήκουν σε μία ισχυρή πλειοψηφία, δεν αποτελεί πάντως τιμητική πολιτισμική μορφή, ακόμη κι αν αυτοί οι μαζάνθρωποι καταναλώνουν “τα πρέποντα” και εκτελούν προθύμως και επιτυχώς τις διαταγές των δεσποτών τους. Άλλα πράγματα έχουν βαρύτητα στους καιρούς που έρχονται. Ας μην αφήσουμε συνεπώς έναν ακόμη γύρο, μέσα στην ατελεύτητη σπείρα του Χρόνου, να λήξει με ηττημένο τον Έλληνα. Τον τότε και τον τώρα Έλληνα, τον διαχρονικό, τον αιώνιο.  

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Δαυλός»

ΔΑΥΛΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 227 – ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2000 (ΕΤΟΣ ΔΕΚΑΤΟ ΕΝΑΤΟ)