I hate birthdays

Κάθε πρωί, καθώς ξυπνώ άλλη μια φορά κάτω από το πέπλο του ουρανού, νιώθω πως για μένα είναι μια γενέθλια μέρα. Γι΄ αυτό μισώ τα γενέθλια, αυτή την καθορισμένη ημερομηνία, που μετατρέπει την εναρκτήρια πράξη της ζωής και το ανθρώπινο πνεύμα σε μια εμπορική επιχείρηση, με ωραίους απολογισμούς και ισολογισμούς που τρώω στην μάπα συχνά στο γραφείο, από τους γιάπιδες που έχουμε για υψηλά αμειβόμενο υπηρετικό προσωπικό  Κι αυτή η άθλια πρόβλεψη για τις μελλοντικές προοπτικές….

Τα γενέθλια, αντίθετα από την τετριμμένη παραδοχή, ακυρώνουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής και του πνεύματος. Καταλήγει κανείς να πιστεύει πραγματικά ότι ο φετιχισμός μιας ημερομηνίας σηματοδοτεί μια εναλλαγή των ετών που κουβαλάει στην πλάτη του. Η θλιβερή προσταγή να βάλει νέους στόχους, να ξεκινήσει μια «νέα ιστορία»…

Λένε, οι σοφοί ή οι τάχα σοφοί, πως η χρονολογία είναι η ραχοκοκαλιά της ιστορίας. Εμένα, αυτό το «Σαν Σήμερα» μου σκίζει την καρδία. Επετειακές ημερομηνίες για την γέννηση σοφών, ηρώων, αγίων και μεγάλων καθαρμάτων. Κι έτσι η ημερομηνία γίνεται ένα εμπόδιο, ένα παραπέτασμα που εμποδίζει να δούμε ότι η ζωή συνεχίζει να εκτυλίσσεται με το ίδιο, αμετάβλητο, βασικό μοτίβο, χωρίς απότομες μεταβολές, με τον ίδιο τρόπο που στον κινηματογράφο σκίζεται το φιλμ κι έχουμε ένα διάλειμμα εκτυφλωτικού φωτός……

Γι΄ αυτό, μισώ τα γενέθλια. Θέλω κάθε πρωινό να ‘ναι για μένα και μια νέα «επέτειος». Κάθε μέρα θέλω να κάνω κι έναν προσωπικό απολογισμό, και να ανανεώνομαι κάθε μέρα. Καμιά μέρα καθορισμένη εκ των προτέρων για ανάπαυση. Τις παύσεις μου εγώ τις επιλέγω, όταν αισθάνομαι μεθυσμένος από έντονη ζωή και θέλω να κάνω μια βουτιά στη ζωικότητα για να αντλήσω από κει καινούρια δύναμη….

Καμιά πνευματική αγκίστρωση. Κάθε ώρα και κάθε «στιγμή» της ζωής μου θα ‘θελα να είναι μία νέα γέννηση. Καμία μέρα ξεφαντώματος επειδή ήρθε στην ζωή μια τυχαία ύπαρξη, σαν την αφεντιά μου. Ευχές από ανθρώπους που δεν γνωρίζεις και ενδεχομένως δεν θα θέλεις να έχεις και πολλά νταραβέρια μαζί τους. Ευχές και από τον κοινωνικό σου κύκλο που οι περισσότερες είναι υποκριτικές και χυδαίες. Σπάνια σου εύχονται και σου χαμογελούν, «φίλοι» και εχθροί κάποια άσχετη και ανύποπτη μέρα. Αυτές τις μέρες τις τυχαιότητας αποζητώ, γυμνές από κάθε υπολογισμό, δημόσιες σχέσεις και συμφέρον.

Αν αναλογιστούμε ότι έτυχε να γεννηθώ την ημέρα αυτού του μαλάκα αγίου των απανταχού ηλίθιων καψούρηδων η αναγούλα μου κορυφώνει σε απέχθεια και μίσος.

Παρ’ όλ’ αυτά, οι ευχές είναι καλοδεχούμενες. Κάθε μέρα, κάθε ώρα. Λεφτά και «Δώρα» έχω μπόλικα. Από ανθρώπους υπάρχει έλλειψη.

Sotto la Mole

Από το ζοφερό Λονδίνο, λόγω COVID-19 και όχι μόνο, στο χαμένο μέσα στην ιστορία Τορίνο, που μου έχει προσφέρει όλες τις χάρες του, κάθε φορά που το φώτισα με την παρουσία μου. Για να τιμήσω, κι εγώ με την σειρά μου, τον σπουδαίο διανοητή και επαναστάτη Antonio Gramsci.

Για όσους γνωρίζουν, και γι΄αυτούς που αξίζει να μάθουν, έκλεψα και παρέθεσα σχεδόν αυτούσια αρκετά και πείραξα μερικά αποσπάσματα από το κείμενό του: «Μισώ την πρωτοχρονιά» που δημοσιεύθηκε την 1η Ιανουαρίου 1916, στην τορινέζικη έκδοση της εφημερίδας Avanti! (όργανο του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιταλίας), στην στήλη που διατηρούσε ο Γκράμσι με τίτλο «Sotto la Mole» («Κάτω από το Mole», το ψηλότερο κτίριο του Τορίνο).