Λαϊκή Gay Αγορά VS Αστικό Δράμα

Ζω ένα δράμα. Είναι η πικρή αλήθεια και η αλήθεια πρέπει να λέγετε. Είμαι ένα μέλος της high society που δεν έχει ζήσει, και δεν θα ζήσει κατά πάσα πιθανότητα ούτε στο μέλλον, τις οικογενειακές ιστορίες που περιγράφει ο Λύο Καλοβυρνάς στην ανάρτησή του: Πουστιά και περηφάνια. Την τόσο κακή και άδικη κοινωνία δεν την γνώρισα, αφενός γιατί, στον κύκλο μας το χρήμα εν πρώτοις και η κοινωνική θέση και δύναμη δευτερευόντως, «κλείνουν» τα μνησίκακα στόματα, αφετέρου γιατί, παρά τις λαϊκές φαντασιώσεις που «απεχθάνονται» τον πλούτο και την χλιδή, ο πλούτος και η δύναμη λύνουν περισσότερα προβλήματα από αυτά που ενδεχομένως προκαλούν.

Είμαι λεσβία, και τι μ΄ αυτό… Δεν έχω καμιά συγκινητική  ιστορία να αφηγηθώ. Ο μπαμπάς μου ως συντηρητικός αστός, με αξιοθαύμαστη ελληνική παιδεία και με ξεχωριστό ήθος, ουδέποτε με έκανε να νιώσω άσχημα, από την στιγμή που υπέπεσε στην αντίληψή του ο σεξουαλικός προσανατολισμός μου. Δεν έκανε επίσης καμία προσπάθεια, εξ όσων γνωρίζω, να με «προστατέψει» από τις πιθανές εκδηλώσεις «κατανόησης» του κύκλου μας για το «πρόβλημά» μου. Πολύ περισσότερο, δεν μπήκε καν στον κόπο «να ταΐσει», αμέσως ή εμμέσως, τα στόματα των «κακών» και των καλοθελητών.

Το ότι μεγάλωσα μέσα στα πούπουλα και σε παλάτια δεν με κάνει λιγότερο άνθρωπο και δεν με τοποθετεί αυτομάτως στην πλευρά της άσχετης και της εφησυχασμένης «μάζας». Ο λαϊκός μύθος βολεύεται συνήθως με το να θεωρεί εμάς τα πλουσιοκόριτσα περίπου σαν χρυσόψαρα στην γυάλα και η λαϊκή «φαντασία» αναπαράγει το στερεότυπο της Μισέλ των «Δέκα Μικρών Μήτσων». Όμως, όλοι το ίδιο είμαστε, σε τούτο τον κοσμάκη, και όλοι έχουμε καρδιά, λαός και «Κολωνάκι».

Βιώνεις διαφορετικά την ζωή σ΄ ένα «παλάτι» από ότι σε μια «καλύβα», αλλά η εποχή που τα «παλάτια» δεν συναντούσαν τις «καλύβες» έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Για να ικανοποιήσω περαιτέρω την λαϊκή «φαντασία», θα εξομολογηθώ πως έκανα και εγώ τις «νεανικές μου τρέλες» «περνώντας από το Εξάρχειο» και την «αναρχία», έχοντας συναίσθηση βεβαίως ότι στο background υπήρχε ο μπαμπάς και οι μεγαλοδικηγόροι….και τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Σαν «επαναστάτρια της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά» σας το λέω λοιπόν ξεκάθαρα πως δεν κινδύνεψα λιγότερο από τις και τους «χωρίς καβάτζα καμιά» μπροστά στα ΜΑΤ και στα όπλα τους, ή κατά την διαδικασία της σύλληψης, μέχρι το παιδί του λαού, ο γνωστός μας κωλόμπατσος, να πληροφορηθεί δεόντως με ποια έχει να κάνει… Εδώ είναι ακριβώς που και ο αστικός και ο λαϊκός μύθος πέφτουν διάνα. Το σκυλί της εξουσίας είναι δυνατό με τους αδύνατους και κότα με τους δυνατούς. Προς χάριν αληθείας, οφείλω να τονίσω, ότι στην μικρή, ομολογουμένως, αυτή μου «επαναστατική καριέρα», υπήρξαν περιπτώσεις αστυνομικών που φέρθηκαν βαθιά ανθρώπινα σε συλληφθέντες συντρόφους μου κάθε κοινωνικής κατηγορίας ή κοινωνικής τάξης. Μην βιαστεί να «σκεφτεί» ο γνωστός μαλάκας: «…ε θα είχαν πέσει τηλέφωνα».. το έχω καρατσεκάρει.

Όλες και όλοι πρέπει να κάνουμε μια δουλειά, ή και περισσότερες, για να ζήσουμε. Συνήθως, αυτή η δουλειά δεν είναι εργασία (δηλ. δημιουργική απασχόληση) αλλά χαμαλίκι, ακόμα και για τις/τους πλούσιες/πλούσιους, για να μην πω ειδικά για αυτές/αυτούς… Ζω ένα δράμα, όπως προ είπα. Πρέπει να κάνω δουλειές που δεν γουστάρω για να έχω τα φράγκα που θα αγοράσουν το χρόνο και την ασφάλεια που θα μου επιτρέψουν να κάνω αυτά που γουστάρω. Στον καπιταλισμό η σχέση χρόνου-χρήματος είναι αντιστρόφως ανάλογη: Ποτέ δεν έχεις αρκετό χρόνο για να αποκτήσεις χρήματα, ή αρκετά χρήματα για να αγοράσεις χρόνο.

Ακόμη λοιπόν κι αν είσαι «επαγγελματίας» gay και «έμπορας» του ακτιβισμού, σαν τον Λύο Καλοβυρνά, πρέπει την δουλειά σου να την τιμάς. Όταν μάλιστα δηλώνεις σύμβουλος ψυχικής υγείας, κατά το γνωστό: στην Ελλάδα…ότι δηλώσεις, ειδικά τότε θα έλεγα, εκφράσεις όπως  «…συχνά και λόγω θρησκευτικών αναπηριών», αποτελούν «θανάσιμο αμάρτημα». Δεν χρησιμοποιώ έννοιες και χαρακτηρισμούς όπως: αντιεπιστημονικό, χυδαίο και αντιαισθητικό, για να μην πληγώσω την «gay ευαισθησία» του Λύο. Το να στιγματίζεις την αναπηρία και τους ανάπηρους μόνο χειραφετημένη και προοδευτικιά δεν σε κάνει.

Δεν είμαι η γκέι, ή μια γκέι, Λύο, είμαι λεσβία, λεσβιάρα του κερατά, και όσα «διπλώματα ψυχικής υγείας» και να μου μοστράρεις δεν θα κατσικωθείς στον αυτοπροσδιορισμό μου. Ευτυχώς δεν χρειάζομαι σύμβουλο ψυχικής υγείας γιατί «υπήρξα τυχερή», όπως ήδη έχω πει, αλλά σε κάθε περίπτωση, αν χρειαζόμουν, μάλλον δεν θα σε προτιμούσα.

1. Ατυχώς δεν θα μπορώ να είμαι στο Athens Pride φέτος. Πρέπει να πεταχτώ στο London προκειμένου «να κόψω κώλους», γιατί κάτι υπάλληλοι άρχισαν την εκ του ασφαλούς επανάσταση. Έχω μια μικρή αυτοκρατορία να κληρονομήσω, όταν ο μπαμπάς εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, και μ΄ αυτά τα πράγματα «δεν παίζουμε».
2. Θα μπορούσα να γράφω σε οποιοδήποτε από τα «μέσα» που φιλοξενούν τους κάθε λογής «Λύο». Ακόμα καλύτερα θα μπορούσα να στήσω ένα δικό μου, για «να παίζω». Το πως είναι δυνατό κάτι τέτοιο είναι νομίζω παραπάνω από αυτονόητο. Προτιμώ όμως να είμαι με αυτούς που με γουστάρουν γι΄ αυτό που είμαι, έτσι ακριβώς όπως είμαι… όχι για τα φράγκα μου. Άλλωστε, «λεφτά υπάρχουν…»
3. Δυστυχώς για τον λαϊκό μύθο, οι πλούσιες, μερικές τουλάχιστον, έχουμε φίλες και φίλους.