Περηφάνια και Προκατάληψη

Κάποιες δεκαετίες πριν, λίγο προτού τελειώσει η προηγούμενη χιλιετία, μια νέα γυναίκα ζει “μόνη”, χωρίς σύζυγο/άντρα, αυτό εννοούσαν τότε ή μήπως και τώρα(;).

Ακόμα και το γεγονός ότι είχε την αποκλειστική φροντίδα των δυο παιδιών της, ήταν αδύνατο να της αποστερήσει τον χαρακτηρισμό “μόνη”!
Αυτός όμως καθαυτός ο χαρακτηρισμός, έπαυε ως δια μαγείας να υφίσταται, όταν το κοντινό οικογενειακό περιβάλλον, έκανε αναφορές σε εκείνη, αφού οι αναφορές αυτές ήταν πάντα  πασπαλισμένες με την “συμπαράσταση” των συγγενών προς την “άτυχη” κόρη, αδερφή, κουνιάδα κ.λ.π., η οποία “συμπαράσταση” ήταν κυρίως οικονομική.
Σπάνια άλλωστε η παροχή “συναισθηματικής συμπαράστασης”  ωφέλησε “κοινωνικά” οτιδήποτε «άγιο».
Το εγχείρημα όμως της “αγίας οικογένειας” ήταν από την αρχή δύσκολο, αφού η “άτυχη” είχε σηκώσει το δικό της μπαϊράκι.
Αποκορύφωμα ήταν η επιμονή της να κάνει παρέα με εκείνον τον “πούστη”, με τη δικαιολογία όποτε γίνονταν κουβέντα  πως είναι φίλος της!
Λες και χαθήκαν οι άνθρωποι!
Ήταν χαζή κι άχρηστη για μάνα, αφού δεν καταλάβαινε πως είχε κι ένα αγόρι, που ποιος ξέρει πώς θα καταντούσε!
Άσε το κορίτσι, που μπορεί και να το πήδαγε κάποιος από τους ΛΟΚατζήδες που μάζευε εκείνη η παλιολούγκρα στο σπίτι της!
Τα χρόνια περνούσαν κι οι δυο πλευρές έμεναν σταθερές στις απόψεις τους!
Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά!
Ευτυχώς για την “αγία οικογένεια” και την καλή της φήμη, το αγόρι δεν έγινε “πούστης” και το κορίτσι στάθηκε “τυχερό” κι απόκρουσε την απόπειρα εις βάρος της!
Οι πιθανότητες απόκρουσης άλλωστε είναι καλύτερες, όταν έχεις να κάνεις με “οικείο” πρόσωπο κι όχι με κάποιο νταβραντισμένο ΛΟΚατζή!
Εκείνος ο “πούστης” έκλαιγε σαν μωρό όταν η δική του “αγία οικογένεια” ήθελε τα φράγκα του  για να παντρευτούν τα παιδιά και τα ανίψια της, αλλά δεν τον καλούσαν καν στους γάμους τους.
Εκείνος ο “πούστης” είχε μια μάνα-νταβαντζή, που “ντρεπόταν” κι έλεγε πως ο γιος της πέθανε στην Αθήνα, αλλά δεν είχε τσίπα, όταν τον ξεζούμιζε οικονομικά, για τα παιδιά της ρε γαμώτο!
Εκείνος ο “πούστης” ήταν παρών για τη φιλενάδα του και στα καλά και στα δύσκολα.
Εκείνος ο “πούστης” είχε εξαφανιστεί, όταν το Aids “πρωτομπήκε” στη ζωή μας για να μην κάνει “κακό” στη φίλη του και τα παιδιά της.
Εκείνο τον “πούστη” τον αγαπώ….ήταν μέλος της οικογένειάς μου.
Στάθηκε δίπλα μου…
Με προστάτεψε, όπως θα έκανε  ένας γονιός για το παιδί του, με σεβασμό στις επιλογές μου…
Όποιος πούστης μου πει ότι δεν ήταν άντρας, ας βάλει το “αντρόμετρο”  εκεί που ξέρει…ίσως του αρέσει κιόλας!