Ένας ελεύθερος άνθρωπος

Κάποιες δεκαετίες πριν, μια γυναίκα αποφάσισε ότι της άξιζε αξιοπρεπής ζωή. Πήρε λοιπόν τα δυο μικρά της από το χέρι κι εγκατέλειψε την συζυγική εστία.

Εγκατέλειψε την οικονομική ασφάλεια, αφήνοντας πίσω μια ισχυρή οικονομικά οικογένεια κι ήρθε στην πόλη, όπου μπορούσε εργαζόμενη να ζήσει εκείνη και τα παιδιά της.

Βρήκε δουλειά κι αμέσως άρχισε να αγωνίζεται, για να πληρώνεται όσο κι ένας άντρας για την ίδια δουλειά. Θεωρούσε ότι ήταν δικαίωμά της. Ποτέ δεν της χαρίστηκε, το κέρδισε μέσα από το σωματείο της.

Δούλευε και επιδίωκε να είναι ασφαλισμένη, επειδή σκεφτόταν πως σαν έρθει η ώρα να μην είναι εργαζόμενη, όφειλε στον εαυτό της να μπορεί να διαβιοί αξιοπρεπώς, χωρίς να επιβαρύνει τα παιδιά της.

Δούλευε και μεγάλωνε τα παιδιά της, φροντίζοντας να μάθουν γράμματα για να μην είναι ξύλα απελέκητα. Η ίδια κατάφερε με την επιμονή της να τελειώσει το δημοτικό, που της είχε διακόψει ο εμφύλιος. Ήθελε να συνεχίσει, αλλά ήταν κορίτσι από φτωχή αγροτική οικογένεια. Όλοι έπρεπε να δουλέψουν για να ζήσουν. Ό,τι μια άλλη πιθανόν να μετέτρεπε σε πικρία, εκείνη το έκανε πράξη θετική, αντιμετωπίζοντας την κόρη της και το γιo της δίκαια και ισότιμα.

Στα χρόνια των αγώνων της για την κατάργηση του ανδρικού-γυναικείου μισθολογίου, αλλά και στη συνέχεια βρέθηκε όπου χρειαζόταν για τις διεκδικήσεις της. Γνώρισε πρόσωπα, είδε και έζησε καταστάσεις.

Όταν ήταν να πάρει μια σοβαρή απόφαση για την οικογένεια, πάντα συζητούσε με τα παιδιά της, αλλά πάντα ήξερε τι ακριβώς θα έκανε και πάντα οι αποφάσεις της ήταν σωστές-κι αυτό φάνηκε με το πέρασμα των χρόνων.

Ακόμα και σπίτι κατάφερε να πάρει μέσω της εργατικής εστίας. Χρειάστηκε βέβαια να περάσουν 5-6 χρόνια αναμονής κι ενώ συμπλήρωνε όλα τα απαιτούμενα! Ευτυχώς, 10 μέρες πριν τις εκλογές του 1981, κάποιοι είδαν το πράσινο ρεύμα κι υπόγραφαν αβέρτα. Μετά από ένα χρόνο περίπου κι αφού έλεγξαν ξανά τα δικαιολογητικά της και δεν μπόρεσαν να βρουν ψεγάδι, είχε το σπίτι της. Πλήρωνε τις δόσεις- ποσό που στα πρώτα χρόνια έφτανε μισθούς εξαμήνου της δουλειάς της. Με δυο παιδιά στο Λύκειο, βρήκε κι άλλη δουλειά, για να εξασφαλίσει ότι θα είχε σπίτι “στα γεράματά της” όπως έλεγε.

Τα χρόνια περνούσαν, τα παιδιά δεν ήταν πια παιδιά κι έφτασε ο καιρός να γίνει “απόμαχος” της ζωής, να συνταξιοδοτηθεί. Δεν παραπονέθηκε που χρειάστηκε να εργαστεί αρκετά χρόνια παραπάνω από άλλες γυναίκες που δεν έκαναν χειρωνακτική δουλειά. Ακόμα κι όταν θα μπορούσε να πάρει σύνταξη νωρίτερα-εξαιτίας μιας σοβαρής χειρουργικής επέμβασης- αποφάσισε να συνεχίσει να δουλεύει, επειδή κανείς δεν της διασφάλιζε ότι δεν θα της κόψουν τη σύνταξη οι “άψογες επιτροπές”!

Ήθελε να συνταξιοδοτηθεί κανονικά. Για αυτό δεν άφησα ένσημο να πάει χαμένο, έλεγε τότε. Αγωνιζόταν να πάρει το περίφημο οικογενειακό επίδομα που πέρασαν δεκαετίες για να δοθεί στις διαζευγμένες κ.ά., κ.ά.

Η πρώτη της σύνταξη ήταν περί τις 15000 δραχμές λιγότερη από τις μηνιαίες εισφορές της.

Για να πάρει τα φάρμακά της, έπρεπε να πηγαινοέρχεται στο ΙΚΑ για εγγραφές, σφραγίδες, υπογραφές. Η γκρίνια άλλων, μεταφράστηκε σε γνώση των δικαιωμάτων της και των διαδικασιών και δεν χαριζόταν σε τίποτα και σε κανέναν.

Τα χρόνια περνούν βέβαια και μαζί με τις αντοχές, που ανθρωπίνως εξασθενούν, ήρθαν και τα μνημόνια κι οι περικοπές και τα χαράτσια.

Μα οι άνθρωποι δεν αλλάζουν συμπεριφορές και τρόπο δράσης.

Έτσι τώρα, που όλα της οφείλουν, εκείνη βρίσκει τρόπους να επιβιώσει. Δεν χρειάστηκε να της πει το κράτος κι η ανύπαρκτη πολιτεία τι να κάνει. Εκείνη ξέρει. Όπως έκανε κι όταν είδε ότι πληρώνονταν λιγότερο από τους άντρες στη δουλειά της.

Έτσι και τώρα, με τους νόμους τους, με τα όπλα τους! Όπως έκανε τόσα χρόνια!

Υ.Γ. Αύριο Κυριακή, η μάνα μου με ορθάνοιχτες τις πόρτες δεν θα σας ψηφίσει.

Πρώτη Δημοσίευση: 5 Μαΐου 2012

Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
παρ’ όλα αυτά Μαρία.

|> Μέτοικος

Από το Νότο του ήλιου, στο Νότο του Βορά.... Σκέψεις....καθημερινότητα...η ζωή ....

Δείτε Επίσης

Μισώ τους αδιάφορους

Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος.

error: Το περιεχόμενο προστατεύεται !!!