Μια υπέροχη ευκαιρία..

Γι’ άλλη μια ιδεολογία κι άλλη μια διαστροφή

Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία

Γι’ άλλη μια κτηνωδία γι’ άλλη μια σφαγή

Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία.

---

Μια υπέροχη ευκαιρία
(1996, Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας. Μουσική: Τρύπες)

---

Το νέο κείμενο βγήκε τυχαία, βλέπω ακόμα κάποιοι να μιλάνε για Ελληνικό ροκ, το όποιο για μένα δεν είναι κάτι το ξεχωριστό πλέον είναι απλά η μουσική που μιλάει στην ψυχή μας.

Μια μουσική που ξεχωρίζει ο καθένας και κάνει την ανάγκη του ήχο.

Δυστυχώς στις μέρες μας κάποιοι ξαναμιλάνε για Ελληνικό ροκ, μια καλοστημένη απάτη για να οικονομήσουν οι εταιρείες γιατί κάποτε εκεί μετά το 93 μέχρι το 2003 βγαίναν άπειρες μπάντες χωρίς ύφος άλλα με αντιγραφή για να γίνουν οι νέες Τρύπες ή τα Ξύλινα Σπαθιά ή τα Υπόγεια Ρεύματα κλπ.
Το ΡΟΚ δεν είναι ούτε οι ΤΡΥΠΕΣ, ούτε τα Ξύλινα Σπαθιά, ούτε τα Μωρά στην φωτιά, οι Last Drive κ.ά.

Είναι το κλίμα της εποχής από το 80 και μετά, από την αλλαγή του Ανδρέα (η πρώτη «πρώτη φορά Αριστερά»), η εποχή των παχέων αγελάδων, των μπουζουκιών που τα ονομάσανε πολιτιστικά κέντρα, την εποχή των «πακέτων Ντελόρ», την εποχή που ο καθένας είχε από 2 πιστωτικές κάρτες το λιγότερο, μια εποχή της ψευτιάς και της πουστιάς που έπρεπε να είχε έναν αντίλογο.Εκεί υπήρξαν μπάντες που τις σέβομαι ανεξάρτητα την πορεία τους(πήγαν σε Πολυεθνικές τύπου Virgin, EMI κλπ) ο καθένας μέσα απο το δικό του πρίσμα έβλεπε τα πράγματα λίγο πιο διαφορετικά από τον μέσο μικροαστό.

Για να γίνεις καλλιτέχνης-μουσικός την εποχή εκείνη  ήθελες θυσίες και προσωπικές «επαγρυπνήσεις»

Δυστυχώς όμως βλέπω κείμενα από διάφορους που θεωρούν τους εαυτούς του καλλιτέχνες και προσπαθούν να αναδείξουν την ανυπαρξία τους μειώνοντας τους άλλους.
Είδα αυτό το κείμενο με τίτλο: Την ψώνισαν κανονικά οι Αγγελάκας – Παυλίδης. Ένας καλλιτέχνης* το έχει γράψει που επικρίνει την συνέντευξη Παύλου Παυλίδη και Γιάννη Αγγελάκα στον Θεοδόση Μίχο και στην Popaganda

Δεν μου αρέσει να κατακρίνουν μουσικούς και ανθρώπους που παίζουν αυτό που γουστάρουν με το δικό τους κόστος, όχι ότι οι μουσικοί είναι το ιερό totem (λένε και αυτοί μαλακίες).

Απομονώνει ο κύριος φράσεις  που έγραψε το άρθρο και μετά κάνει το δικό του μοντάζ.
Πολιτική τακτική που οπωσδήποτε πρέπει ο μουσικός-καλλιτέχνης να είναι στο δικό του ύφος και στην δικιά του τακτική και αντίδραση.

Αυτή η “σταλινοποίηση” της Μουσικής και του ΡΟΚ κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει, εντάξει σε καπιταλισμό ζούμε(δυστυχώς για κάποιους) και παίζουμε με τους δικούς του ρυθμούς, μην γινόμαστε μίζεροι και ξεφτίλες.

Αυτό το κακό έχει η Ελλάδα ότι έχει καμένα μυαλά που όποιος ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙ με εσένα και την σάπια νεκρή ιδεοληψία είναι ξεπουλημένος, την έχει ψωνίσει και δεν κάνει για τον χώρο του ΡΟΚ.

---

ΥΓ1
Πραγματικά αν την είχε  ψωνίσει ο Αγγελάκας τότε η θα ήταν σε κάποια επιχορηγούμενη εκδήλωση του Υπουργείου Πολιτισμού ή θα ήταν στέλεχος κάποια μεγάλης εταιρείας δισκογραφικής…δεν το έκανε και άρα ειναι άκυρος ο σχολιασμός. Θα είχε εκατομμύρια και δεν θα είχε ανάγκη τις συναυλίες με 10€ είσοδο!!!
ΥΓ2
Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Παύλος Παυλίδης, Υπόγεια Ρεύματα και ο Πουλικάκος και τραγουδάνε ακόμα και βγάζουν δίσκους γιατί δυστυχώς ο χώρος ο συγκεκριμένος χώρος του ελληνόφωνου ροκ πάσχει λίγο.
ΥΓ3
Τσεκάρετε λίγο τον φίλο Αντουαν Παρίνι που κάπως λέει το πράγμα διαφορετικά(τυχαία τον βρήκα στο φατσοβιβλιο)

---

• Ο Νίκος Γραμμάτος είναι ο ιδρυτής και αρχισυντάκτης του Rockap.gr, ασχολείται με το ραδιόφωνο από το 1998 και είναι ο τραγουδιστής του συγκροτήματος CAMERES.