Η Εθνική μας Κατίνα Ξεσπαθώνει

Είμαι οργισμένος, πολύ οργισμένος, τόσο όσο η δαιμόνια αρετή μου μόλις και μετά βίας μπορεί να συγκρατήσει το πάθος μου. Τα συναισθήματα είναι πάθη τα οποία με τη Λογική πρέπει ο σώφρων να καταλαγιάσει και να καταστείλει. Είναι παραπάνω από προφανές ότι η ποσότητα και όχι η ποιότητα παίζει συχνά καθοριστικό ρόλο. Όλος αυτός ο πλούτος της θεσμισμένης και νομιμοποιημένης εξαχρείωσης δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί κατά μόνας, ακόμα κι από έναν Αγαθό Δαίμονα όπως η αφεντιά μου. Δεν αναφέρομαι σε καμία των περιπτώσεων στην ανάγκη κάποιας «συλλογικής δράσης» αλλά στην καθ΄ αυτό δυνατότητα του κάθε στοιχειωδώς ανθρώπου, βαθιά ανθρώπινου, σ΄ αυτή τη χώρα, να διαχειριστεί και να εξασφαλίσει την ψυχική και σωματική του υγεία. Μοιραία -παρά ταύτα και συν αυτό – έρχονται στιγμές που το ποτήρι ξεχειλίζει και για τον πλέον Δαήμονα και ΕΝάρετο άνθρωπο

Έχω πλήρη, σχεδόν ολοκληρωτική, επίγνωση της κατάστασης. Ένας λαός (β)Ρωμιών νέο-Ραγιάδων παρακολουθεί αποσβολωμένος το écran του θεάματος και καυλαντίζεται στα social media παράγοντας τόνους θορύβου και αναπαράγοντας (reproduction) την agenda που τα επιτελεία της εγχώριος δωσιλογικής ελίτ διασπείρουν μέσω των έμμισθων και άμισθων «διανοούμενων» ρουφιάνων και trollς. Στην αντίπερα όχθη, στην φαινομενικά «επαναστατική» και «χειραφετημένη», αναρχικοί αριστεριστές και γενικώς μπάχαλοι ζηλωτές και παραβολάνοι «καταγγέλλουν» τον μικροαστισμό των «νοικοκυραίων» καίγοντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ) τους και εκσπερματώνοντας συνθήματα ενάντια στον μικροαστισμό σε όλους τους τοίχους, από την γειτονιά μέχρι τα social media.

Η κατάσταση δεν είναι καθόλου τραγική. Η τραγωδία είναι ανθρώπινο και εξαιρετικά μεγαλειώδες είδος. Το μεγαλείο της ανθρώπινης τραγωδίας συχνά αποκαλύπτεται από (υπό) τον φθόνο των αθανάτων (θεών) προς τους θνητούς που έχουν την τύχη (ναι, την τύχη) να επιλέξουν ακόμη και την εθελούσια, συχνά ηρωική, έξοδό τους από την μίζερη καθημερινότητα. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να αποχωρήσει από την υπάρχουσα κατάσταση, όταν ο βίος πλέον είναι αβίωτος (μη βιωτός), ή όπως το λένε σαχλά οι μεταμοδέρνοι δεν έχει πλέον νόημα. Είναι εξάλλου γνωστό τοις πάσι (that most people know): ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνῄσκει νέος.

Ο καθημερινός ανθρωπάκος εκστομίζει συχνά την ατάκα: φτάσαμε στο μη περαιτέρω. Δεν νιώθει αναγκασμένος ούτε υποχρεωμένος να ορίσει με σαφήνεια τα όρια και το από (για) ποιο Λόγο, ποια Ηθική και Δεοντολογία, έχουν οριστεί και οριοθετηθεί, για να τα θεωρούμε δεδομένα ή και αυτονόητα. Η ηθικολογία είναι το διαρκές σούρτα φέρτα του τίποτα που αντικρίζει το πουθενά της απογυμνωμένης από κάθε ουσία και ευθύνη ύπαρξης. Το αποπνευματοποιημένο σαρκίο του κάθε μαλάκα και της κάθε μαλακισμένης, από την πλέμπα μέχρι την ελίτ, προβάλει την υπαρξιακή αγωνία του στη «δημόσια σφαίρα» ωσάν να είναι το κέντρο ενός «ανθρωποκεντρικού» σύμπαντος. Το όλο σκηνικό διαμορφώνουν ατάλαντοι σκηνοθέτες, του εαυτού τους και των άλλων, που παράγουν ένα άθλιο (μικρό)αστικό μελόδραμα. Η πολιτεία, η πολιτική και οι θεσμοί, απουσιάζουν εκκωφαντικά. Η πόλη έχει γίνει ένα τεράστιο ιδιωτικό χωριό, ένας χώρος του αφηρημένου.

Η εθελοδουλία (εθελοντική δουλεία) εικάζεται ότι είναι η κατώτατη υποστάθμη της ανθρώπινης κατάστασης. Διερχόμαστε τον πλέον καθοριστικό ιστορικό κύκλο, μέχρι τον επόμενο που πιθανά δεν θα προλάβω, που ακριβώς επειδή είναι, κατά την καθόλου ταπεινή γνώμη μου, ο μεγαλύτερος και βαθύτερος ολοκληρωτισμός που γνώρισε η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα, διερευνά την ικανότητα του ανθρώπου να σταματήσει, ή έστω να φρενάρει, την κατρακύλα στην άβυσσο. Κάθε εκτίμηση της υφιστάμενης πραγματικότητας προσκρούει σε απροσμέτρητες δυσκολίες που απορρέουν από την δυναμική της άρρωστης εξουσίας και του πλέον μισάνθρωπου εξουσιασμού. Ανεξάρτητα από το αν κοιτάζει κανείς την πραγματικότητα κατάματα (με τάσεις ρεαλισμού) ή συναισθηματικά (αισιόδοξα – απαισιόδοξα) δεν είναι δυνατόν να μην πονάει μέχρι τα βάθη της ψυχής του. Την ηδονή στην «εποχή» μας την εισπράττεις με το σταγονόμετρο ενώ η ποινικοποίηση της έχει κτυπήσει κόκκινα. Σ΄ αντίθεση με την εικόνα της ελευθερίας των απολαύσεων και της προοπτικής της ευτυχίας, για λίγους και εκλεκτούς, που πουλάει το εξουσιαστικό αφήγημα, πλείστοι όσοι «επιτυχημένοι» είναι βαθιά δυστυχισμένοι, σε βαθμό και μέτρο που κανένα μακιγιάζ, ούτε ακόμα κι΄ αυτή η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας, να είναι ικανό(ή) να συγκαλύψει. Το μένος και ο φόβος της εξουσίας και του εξουσιασμού απέναντι στον ηδονικό (όχι ηδονιστή) άνθρωπο είναι απροσμέτρητα.

Ως θιασώτης της σοφιστικής και κυρίως, ως, επιτυχημένος ελπίζω, εφαρμοστής της στρατηγικής της αράχνης, σκορπάω απλά παγίδες και λάκκους στο πεδίο της μάχης ευελπιστώντας ότι ο άγιος Niccolò di Bernardo dei Machiavelli θα με φυλάει από τις κακοτοπιές και η Παλλάδα θα μου δίνει φώτιση.  Σας το υπογράφω χειροπόδαρα πως η αισιοδοξία και η ματαιοδοξία των μετά-ανθρώπων κατασκευαστών του μετά-μοντερνισμού προκαλούν μόνο το βροντερό γέλιο των θεών. Με εμάς τους θνητούς είναι διαφορετικά, πολύ διαφορετικά. Υποφέρουμε τα πάνδεινα της ύβρεως που εσείς, τα κάθε λογής εξουσιαστικά μουνόπανα, παράγετε με ρυθμούς που η Άτις αδυνατεί να μεταβιβάσει στη Νέμεση.

Εύλογα θα αναρωτηθούν πολλές/πολλοί/πολλά που το πάω.. Πουθενά συγκεκριμένα, απλά προσπαθώ να την πω στον Ράμφο που η εγχώρια ψωραλέα κοτζαμπάσικη δωσιλογική ελίτ τον πλασάρει σαν συστημικό (της) «φιλόσοφο». Ράμφος και Στεφανίδου είναι οι καλύτερες πουτάνες του ταλήρου, το προκεχωρημένο (συμβολικό) φυλάκιο, τα θεαματικά poulain της εξουσίας για την ολοκληρωτική αποχαύνωση των (β)Ρωμιών. Στέλιος και Τατιάνα είναι αφόρητα όμοιοι, τόσο που θα αλληλοεξοντωθούν αν το συνειδητοποιήσουν και διαθέτουν βεβαίως (σχεδόν αδύνατον) στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Μπορούμε ασφαλώς να ελπίζουμε σε πιθανή μετωπική τους σύγκρουση υπό το βάρος πεισματάρικων γεγονότων. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, επομένως είναι κι αυτή θνητή.

Η Στρατηγική μου είναι παιδαριώδης, σχεδόν νηπιακή.

Εκτιμώ ότι ο μέγας «φιλόσοφος» Στέλιος δεν θα μου απαντήσει πότε ούτε θα σχολιάσει και κριτικάρει θέσεις μου και γραπτά μου. Οι λόγοι είναι παραπάνω από προφανείς. Είναι εξαιρετικά ηλίθιος και αγράμματος για να καταλάβει τι γράφω αλλά όχι τόσο ηλίθιος για να με κάνει μάγκα και φίρμα ανοίγοντας μου «παράθυρο» στο θέαμα. Αντιθέτως η Τατιάνα, παρότι κατινάρα (η εθνική μας κατίνα), έχει πολύ περισσότερο μυαλό και αυτοπεποίθηση από τον κάθε «φιλόσοφο» προτεκτοράτου. Υπάρχουν λοιπόν κάποιες πιθανότητες, ελάχιστες ομολογώ, να με μπάσει στο παιγνίδι. Η επηρμένη Κατίνα θεωρεί, όχι και τόσο άδικα, ό,τι στην Τατιάνα τατιανιές δεν κάνουνε..

Επειδή βαριέμαι να «κατεβάσω» λίβελο «σεντόνι» για την Εθνική μας Κατίνα, που είναι βουτηγμένη κάργα στον παντελονάτο στερεοτυπικό πατριαρχισμό: “Δεν σας φοβάμαι… Αν και γυναίκα φοράω συχνά παντελόνια“, της ζητώ να θεωρήσει ότι εκστόμισα ότι μπινελίκι υπάρχει στην πλούσια γλώσσα μας με σκοπό να θίξω την τιμή και την αξιοπρέπεια της που ψάχνει εναγωνίως ο floor manager, όλο το συνεργείο του τηλεοπτικού studio και τα δημοσιοκαφρικά δουλάκια της, ανάμεσα σε γραμμές κόκας και παρτούζες αυτοκτονίας με την εξουσία. Είναι παραπάνω από αναμενόμενο ότι (ίσως) μόνο εγώ έχω τ΄αρχίδια, για να μιλήσω και (σ)την γλώσσα της φαλλοκρατικής κατινάρας, να την κοιτάξω στα μάτια, να διακινδυνεύσω τον απόλυτο διασυρμό μου, να φτάσω στο μη περαιτέρω (που λένε και οι τηλεθεατές της ζωής), να γίνω ένα μουνί της λάσπης. Είμαι και του λιμανιού και του σαλονιού και έχω σπουδάσει το θέαμα και την βιομηχανία του την οποία και υπηρέτησα για πάνω από 30 χρόνια. Από όλο τον εσμό των ακροδεξιών και ακροαριστερών ινστρουχτόρων και διανοητών δεν αναμένω τίποτα περισσότερο από ακατάσχετη ηθικολογία και κανονιστικά διατάγματα του λόγου. Δεν ελπίζω πλέον σε καμία πιθανότητα να με διαψεύσουν ή και να με εκπλήξουν ευχάριστα. Ούτε μια στο εκατομμύριο, που έλεγε και ο Τζίφρας.

Μας ανοίγονται τα εξής «παράθυρα»:

  1. Με καλεί στην εκπομπή της για να με ξετινάξει και ξεκατινιάσει. Αποκτά έτσι τα πρωτεία στο ξεπαρθένιασμά μου μπροστά από τις κάμερες και την αιώνια ευγνωμοσύνη μου.
  2. Μου κάνει μήνυση, οπότε μου δίνει άμεσα και γρήγορα ακόμη μεγαλύτερη ευκαιρία να βγω με φόρα και σε πιο πολλά «παράθυρα» του θεάματος. Χάνει όμως την ευκαιρία να με γνωρίσει από την καλή και εις βάθος (προσωπικά).
  3. Με αγνοεί, αφού δεν είμαι παρά ένας γραφικός μαλάκας, ένα ασήμαντο ψώνιο που ψάχνει παντεσπάνι και «παράθυρο» στη βιομηχανία του θεάματος.

Όχι ξύλο, όχι πουτσοσκάμπιλα, όχι βαρβαρότητες.. μόνο διάλογος και ευφάνταστες παπαριές για να καταναλώσει το φιλοθεάμον κοινό.

Το ενδεχόμενο (σενάριο) 3 είναι και το πιο πιθανό, επαναλαμβάνω, αλλά ποτέ δεν ξέρεις..

Γιατί,

και οι Κατίνες (κατινάρες) έχουν ψυχή.

Ψυχή Βαθιά.


Η κόκα τελειώνει
Η Τατιάνα δεν κωλώνει
Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι.

Το πάθος για τατιανιές (κατινιές) είναι δυνατότερο απ΄ όλες τις φυλακές. pic.twitter.com/lB6vQNgAR6

VirtùDaimon (@virtudaimon) January 19, 2017


ΥΣ. Ελπίζω να γράψει και για μένα η Ιστορία:

Το Παιδί προσπάθησε…

Χωρίς να χρειαστεί να βγάλω έρπη, μόνο με μερικά κτυπήματα στο πληκτρολόγιο.
Έτσι, ως πάρεργο, ίσως η πιο καύλα αρπαχτή που έχω κάνει ποτέ.

|> VirtùDaimon

Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης. Δαήμων: δαιμόνιος & επινοητικός. Σχεδόν ανίκανος όμως να «πουλήσω» τον εαυτό μου στο θέαμα ή και την ψυχή μου στον διάβολο.

Δείτε Επίσης

Μισώ τους αδιάφορους

Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος.

error: Το περιεχόμενο προστατεύεται !!!