Μικρή τοπική ιστορία..

Κατάγομαι από την πλευρά του πατέρα μου από έναν τόπο που κάποτε είχε δύο πολιτικούς τύπους ανθρώπων: τους Μοναρχικούς και τους Κομμουνιστές.. Οι “κεντρώοι” αστοί δημοκράτες (Βενιζελικοί) ήταν μια οικτρή μειοψηφία που απαρτίζονταν από κάποιους πλούσιους και μορφωμένους, όπως ήταν ο προερχόμενος από το χωριό μου Γεώργιος Τσιμπιδάρος (με ψευδώνυμο Φτέρης) γόνος της “αριστοκρατικής” οικογένειας των αφεντάδων του χωριού, και ο αδερφός του Πότης Τσιμπιδάρος που ήταν για ένα διάστημα γραμματέας και μυστικοσύμβουλος του ίδιου του Ε. Βενιζέλου. Η συγκεκριμένη οικογένεια των Τσιμπιδάρων πάντα είχε μια απόσταση από τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας μιας και ήταν η κυρίαρχη. Αλλά και αργότερα όταν η οικογένεια αυτή των αφεντάδων έφυγε από το χωριό δεν θέλησε να έχει κανένα δεσμό με τους υπόλοιπους “συγχωριανούς”. Πάντα ψωριάρηδες αφέντες, πάντα υπερόπτες μορφωμένοι, και τώρα πιά κανονικοί κοσμοπολίτες των οποίων τα ίχνη χάνονται μεταξύ Γαλλίας, Αμερικής και Αγγλίας, των οποίων την τύχη αναγνωρίζουμε στα δικά της σημειώματα για τον αξιότερο εκπρόσωπό της (τον Φτέρη).

Το αρχοντικό τους που έχει εγκαταλειφθεί στην μοίρα του έχει πωλητήριο, το δε σημείωμα στην Wikipedia που σας έδωσα δείχνει πως μάλλον οι τελευταίοι γόνοι ντρέπονται να αναφερθούν στο ασήμαντο χωριουδάκι με το όνομα Καρέα που απομυζούσαν οι πρόγονοί τους, αλλά αναφέρονται μόνον γενικά στην Μάνη που έχει ένα κάπως πιο τιμητικό και “αριστοκρατικό” όνομα. Δεν ξέρω αν τελικά έβγαινε βουλευτής ο υποψήφιος της χρυσής αυγής στην Λακωνία, ένας απίστευτος ακροδεξιός λόγιος προερχόμενος από την Αρεόπολη, αν θα κρατούσαν με τιμή αυτό τον τίτλο καταγωγής. Τελικά για περίπου 50 ψήφους παραπάνω βγήκε ο υποψήφιος του Πασοκ Λεωνίδας Γρηγοράκος διασώζοντας το όνομα της Μάνης και της Λακωνίας ευρύτερα από το χρυσαυγίτικο όνειδος. Αν αντί του μετριοπαθούς και ανθρωπιστή Λ. Γρηγοράκου έβγαινε αυτή η ψωνάρα της Αρεόπολης (ιδιοκτήτης εθνικιστικού βιβλιοπωλείου – ακροδεξιός λόγιος) θα εξευτελίζονταν για πάντα το όνομα του τόπου αφού είμαι σίγουρος πως θα διάνθιζε τον ακροδεξιό λόγο του με τα έντονα αηδιαστικά χρώματα του κρεττινοειδούς τοπικισμού του.

Τέλος πάντων, ας επιστρέψουμε στα γενικότερα..

Τι έγινε και αυτή η διπολικότητα έσπασε και μας παρουσιάστηκε ο ενδιάμεσος “χώρος”;

Βέβαια υπάρχουν οι ευρύτεροι λόγοι: η αστική ανάπτυξη, οι πολιτικές ανάγκες της ίδιας της αστικής κοινωνίας σε σχέση με την ολότητα των προβλημάτων της κοινωνίας που δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν με την δεξιά πολιτική κουλτούρα και πρακτική, (υπάρχουν) τα ιδιαίτερα συμφέροντα της εθνικής αστικής τάξης μιας μισο-αποικίας και άλλα πολλά. Σε ένα τοπικό επίπεδο, σε αυτό το δαιμονικό θα έλεγα μικρο-επίπεδο που κρίνονται τα πάντα, μερικές φορές τα πράγματα είναι απλούστερα. Από την μιά οι αντιδραστικοί υποστηρικτές του μαύρου θανάτου και από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι. Το σημαντικό που πρέπει να σημειώσουμε είναι πως σε αυτό τον “ενδιάμεσο” χώρο δεν βρίσκονται οι “απόγονοι” του παραδοσιακού μετα-τσιφλικάδικου φιλελευθερισμού (βενιζελικοί, όπως η τυπική αστική οικογένεια που σας ανέφερα) αλλά άτομα που με τον ένα ή άλλον τρόπο κατάγονται πολιτικά από τον κομμουνιστικό χώρο. Τόσο οι πασοκ όσο και οι συριζα είναι όλοι από κομμουνιστικές ρίζες, και όχι μόνον από το εαμ ελλάς. Η τοπική πολιτική στάση τους εντάσσεται σε ένα ξεκάθαρο “εκσυγχρονιστικό-δημοκρατικό” αστικό πλαίσιο με όλα τα στραβά και τα ίσια του. Οι ίδιοι οι λίγοι κομμουνιστές που έχουν απομείνει στον τόπο είναι πολιτικά ένα ολοστρόγγυλο τίποτα το οποίο ασχολείται με την διαμεσολάβηση της οικοδομικής εργασίας με τους εργολάβους οικοδομών, διαπιστωμένο, και με τελετές μνήμης.

Αυτή είναι η κατάσταση στην καχεκτική επαρχία που κάποτε γέννησε αγωνιστές όπως οι Πέτρουλες  (Σωτήρης Πέτρουλας – Δήμητρα Πετρούλα) και ο Μπεζεντάκος…

Έχουμε λοιπόν φασίστες και προοδευτικούς αστούς. Υπήρξε βέβαια και το αληθινό κίνημα των πακιστανών εργατών της Σκάλας που ήταν επιβοηθούμενο από μια σκληρή ομάδα “καταστασιακών αντιφα” με την γνωστή πολιτική αθλιότητά τους μεν αλλά με πραγματική δράση, εργατική και διεθνιστική, και όχι κουράδες εργατίστικες. Οι άνθρωποι διακινδύνευσαν πολλά, και αυτό δεν μπορεί κανείς να τους το αρνηθεί παραβλέποντάς το, όταν οι άλλοι πέρδονταν “κομμουνιστικά”..