Έθνος, εθνισμός, εθνοκράτος, εθνικισμός

Δεν μπορεί παρά να νιώθω ευτυχής που έχω στο «ράφι» μου ένα από τα χίλια πεντακόσια αντίτυπα, αυτού του εξαιρετικού βιβλίου που εκδόθηκε τον Απρίλιο του 1996 μ.α.χ.χ (όπως συνηθίζει να το συντομογραφεί ο φίλος Βλ. Γ. Ρασσιάς). Ο μικρός θησαυρός της βιβλιοθήκης μου, δεν με κάνει μόνο περήφανο, αλλά, με επιφορτίζει με την υποχρέωση να τον μοιραστώ μαζί σας, συν τω χρόνω, έστω και σε μικρά αποσπάσματα.

Στην εποχή της «κρίσης» (δεν θυμάμαι να μην είχαμε και κάποια εποχή χωρίς «κρίση»), αληθινό μου στήριγμα, είναι το περιεχόμενο των ραφιών της βιβλιοθήκης μου, που ενίοτε βρίσκεται φύρδην μίγδην σε διάφορα απρόσμενα σημεία του ιδιωτικού μου χώρου. Το εν λόγω βιβλίο έχει ταλαιπωρηθεί και καταπονηθεί δεόντως, όπως το μαρτυρά και η εικόνα του εξωφύλλου του.Επανεκδόθηκε με νέο ISBN, όπως θα δείτε και στην βάση δεδομένων της βιβλιοnet, και είναι «εκ των ων ουκ άνευ» * ότι πρέπει να καταλάβει μια θέση όχι μόνο στο ράφι της δικής σας βιβλιοθήκης, αλλά κυρίως -που είναι και το σημαντικότερο- στις συχνές προσφυγές σας σε ενδιαφέροντα αναγνώσματα:

Γνήσιο κατασκεύασμα του μονοθεϊστικού ολοκληρωτισμού, ο «Εθνικισμός» εκδηλώθηκε και εξακολουθεί φυσικά να εκδηλώνεται ως αυστηρή απαίτηση για απόλυτη ομοιογένεια και ενότητα, πολιτισμική θρησκευτική και γλωσσική, ώστε να παραχθεί η ψευδαίσθηση μιας υποτιθέμενης ιστορικής προσωπικότητας, σε ένα εκ των πραγμάτων συμφυρματικό συνάθροισμα εγωκεντρικών ατόμων. Σημαίες του Εθνικισμού έγιναν υποχρεωτικά η προκατάληψη, η αλλοφοβία, η πνευματική κλειστότητα, η καχυποψία και η εσωστρέφεια και ως «εχθροί» κηρύχθηκαν όχι οι εχθροί της συλλογικής Ελευθερίας και Αυτονομίας (που αποτελούσαν τους εχθρούς των Εθνικών), αλλά η κάθε είδους διαφορετικότητα, η οποία μέσα από έναν αρρωστημένο συλλογικό ψυχισμό εκλαμβάνεται πλέον ως πολιτισμική, θρησκευτική, ηθική ή φυλετική μόλυνση. Σκοποί του «Εθνικισμού» είναι η καθολική ομοιογένεια στο εσωτερικό του ψευδ-«έθνους» και η μανιώδης πολιτισμική επέκταση και ηγεμονία στο εξωτερικό του, όπως ακριβώς επί αιώνες: είχαν διδάξει οι κυρίαρχοι μονοθεϊστές, λ.χ. πάση θυσία καθολική ομοιογένεια μέσα στην Εκκλησία και μανιώδης προσηλυτισμός και υποδούλωση των υποτιθεμένων «ειδωλολατρών».

…Το πιο ειρωνικό είναι μάλιστα, ότι το ψευδ-«έθνος» που ο «Εθνικισμός» ανεμίζει σαν σημαία γι’ αυτήν του την απολυτότητα, τις περισσότερες φορές, εξαιτίας κυρίως του ετεροπροσδιορισμού του από το γνωστό «πόδι» της αυταρχίας, που ακούει στο όνομα «κρατούσα Θρησκεία» (ακόμη και όταν αυτή δεν δηλώνεται ευθέως ως τέτοια), καμία σχέση δεν έχει με το αληθές εθνικό χαρακτηριστικό τής ανά τόπους ιδιαίτερης και αυτόχθονος (διάβαζε προχριστιανικής) Παράδοσης. Ψευδ-«έθνος» και «Εθνικισμός», πρωτομάστορες της ιδεοληψίας και του ανιστόρητου, του φορτισμένου αλλά ταυτοχρόνως και παραμυθητικού (νηπιώδους) λόγου, καθώς επίσης και της απολύτως μονομερούς «ανάλυσης» των πραγμάτων, κανακεύουν και αγοραπωλούν με την ύψιστη μαεστρία την Ψευδή Συνείδηση, δηλαδή την εδραιωμένη ως αλήθεια πίστη, σε ένα πασιφανέστατο ψέμα. Και το χειρότερο: ψευδ-«έθνος» και «Εθνικισμός», μίζερα δουλικά του ισοπεδωτή κόσμου του «Μονοθεϊσμού», δημιουργούν από την γέννηση τους κιόλας, το «μεγάλο» αλλά τελικά επίπλαστο «πρόβλημα» των μειονοτήτων (και, βεβαίως, των λεγομένων «μειονοτικών»).

…Οι «εθνικιστές» αποδεικνύονται τελικά οι χειρότεροι εχθροί του πραγματικού «έθνους», μετατρέποντας την φυσική και λογική διεκδίκηση της ταυτότητας («Εθνισμός») σε μίσος για τους άλλους (κατά κανόνα σε μίσος για τον… γείτονα). Ενώ ο «Εθνισμός» συσπειρώνει, αντιπροσωπεύοντας την νόμιμη διεκδίκηση της συλλογικής αξιοπρέπειας, ο «Εθνικισμός» αποκλείει, αντιπροσωπεύοντας τίποτε περισσότερο από την απολύτως επιθετική καχυποψία. Ο «Εθνισμός» αντιπροσωπεύει την νόμιμη διεκδίκηση της συλλογικής αξιοπρέπειας. Ο «Εθνικισμός» αντιπροσωπεύει την απολύτως επιθετική καχυποψία.

Το μεγαλύτερο όμως εσωτερικό δράμα του «Εθνικισμού» είναι ο απόλυτος παραλογισμός τής προοπτικής που δήθεν προβάλλει, ένας παραλογισμός, ο οποίος έκλαμπρα καταδεικνύεται στην απλή συνειδητοποίηση, ότι αντίθετα από τον υποτιθέμενο και πλαστό «αντίπαλο» του, τον λεγόμενο «Διεθνισμό» (αμφότεροι παραπροϊόντα του «μονοθεϊστικού» Κόσμου), αυτός δεν μπορεί τελικά, ως πολιτικό ή κοινωνικό ή πολιτισμικό εάν θέλετε φαινόμενο, να γενικευθεί. Και αυτό, γιατί σε απόλυτη αντίθεση προς τον φυσικό (αρχαιότροπο) «Εθνισμό», ο οποίος μπορεί να υπερασπίζεται θετικά την διαφορετικότητα / ετερότητά του (σεβόμενος την ίδια στιγμή βαθύτατα και την διαφορετικότητα / ετερότητα όλων των άλλων, που του συμπεριφέρονται ομοίως), ο κάθε επί μέρους «Εθνικισμός» θεωρεί την επί μέρους «ράτσα» του περιούσια και ανώτερη πασών των άλλων, άρα μπορεί να ορίσει την διαφορετικότητα / ετερότητα μόνον αρνητικά.

..Σε πολιτικό επίπεδο τώρα, μετά την κατάρρευση στη Δύση της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου, αυτού του κτηνώδους σφαγέα των ευρωπαϊκών εθνών, ο κόσμος του Ιαχωβά οργανώθηκε σε φεουδαρχική δομή, η οποία, αν και κράτησε αρκετούς αιώνες, οδήγησε σε αδιέξοδα για τον απλό λόγο του ότι ο κατακερματισμός της Εξουσίας τον έκανε τρωτό σε αλληλοσυγκρούσεις τμημάτων του και εύκολες ανατροπές από ανά τόπους δυσαρεστημένους πληθυσμούς δούλων. Παράλληλα, στην Ανατολή, το θεοκρατικό Βυζάντιο υπέκυπτε κι αυτό στο φεουδαρχικό μοντέλο, μένοντας τύποις μόνον «αυτοκρατορία» σε βαθμό που να εξασφαλίζει ικανό μηχανισμό συλλογής φόρων για τις ακόρεστες ανάγκες του παλατιού, της γραφειοκρατίας και του παρασιτικού κλήρου και παρα-κλήρου που άκουγε στο όνομα «μοναχισμός».

* conditio sine qua non (η απαραίτητη προϋπόθεση) ήταν αρχικά μια λατινική νομική έκφραση που σήμαινε «χωρίς το οποίο δεν είναι δυνατόν να». Σε πολλές γλώσσες, όπως τα αγγλικά, τα γαλλικά ή τα ιταλικά, η έκφραση χρησιμοποιείται σε κάθε τομέα, πέραν της νομικής και της οικονομίας, ενώ στην ελληνική γίνεται αντίστοιχη χρήση της έκφρασης “εκ των ων ουκ άνευ”