Πονηρός ο φιλελέρας

Είναι παραπάνω από προφανές ότι η δυνατότητα να μιλήσεις για την «Ελληνική Ταυτότητα» (κι όχι «Ελληνική Ιδιαιτερότητα») [1] στα στενά χρονικά πλαίσια που επιβάλουν εκδηλώσεις του είδους είναι κάτι περισσότερο από άθλος. Ειδικότερα, όταν αυτό συναρτάται κι από μια συσχέτιση με την ανάλυση της «Ελληνικής Κρίσης». [2] Ακόμα και αν σου ζητηθεί, ή αυτοβούλως περιοριστείς σε ένα μόνο ενδεχόμενο από τα σενάρια της «κρίσης» και της σύνδεσης αυτής με την ελληνικότητα, η νοηματοδότηση (κεντρική σημασία) που θα προσδώσεις στο «αφήγημα» μπορεί (δύναται) να είναι μόνο μια σχεδόν καθαρή αυθαιρεσία.

Η εισαγωγή μου πιθανόν να προϊδεάζει ότι θα φερθώ με την ανάλογη επιείκεια στον πονηρό φιλελέρα διανοούμενο αλλά κινείται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Οι λόγοι είναι ξεκάθαροι σε ‘μένα κι ελπίζω να γίνουν εύκολα κατανοητοί από τους αναγνώστες:

1. Τείνω να μην είμαι ποτέ «καλός» με τους ιδεολογικούς και πολιτικούς αντιπάλους μου. Προφανώς αυτό δεν σημαίνει, σε καμία των περιπτώσεων, ότι μεροληπτώ ή ακόμα χειρότερα ότι τους αντιμετωπίζω σαν τους «κακούς» της ιστορίας, προκειμένου να ετεροπροσδιοριστώ (ή και να ετεροκαθοριστώ) για να προβάλω κάποιο «ηθικό πλεονέκτημα», σαν φασιστερό ζαίο ζώο ή κάποιο είδος ζηλωτή.
2. Κατανοώ, αλλά δεν συμμερίζομαι, την ανάγκη της ψωραλέας «πνευματικής ελίτ» του προτεκτοράτου μας να ζητιανεύει την παρουσία της σε διεθνή fora έγκυρων ή μη οργανισμών και τις εκδηλώσεις (εσωτερικού και εξωτερικού) αυτών. Η ευρωλιγούρικη δυτικόδουλη intelligentsia των (β)ρωμιών νέο-ραγιάδων ασκείται συστηματικά στο δημόσιο γλείψιμο του λαού και των Εσπέριων «συμμάχων» μας, με αφηγήματα και ιδεολογήματα που δεν τα κλάνει πλέον ούτε πεθαμένος.

Δεν ήρθα στο μάταιο τούτο κόσμο για να ασκώ ιδεολογική και πολιτική κριτική, ούτε καν στους πολιτικούς συμμάχους μου (ή για να το πω καλύτερα, ειδικά σ΄ αυτούς). Η «αποστολή» μου, ή για να το πω φωταδιστικά: η «φύση» μου, είναι να κάνω πολιτικές αποκαλύψεις και να επιδιώκω ανοικτά και απροκάλυπτα την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία.

Ο συγκεκριμένος φιλελέρας, που διάλεξα ως στόχο, είναι χρήσιμη (για την αφοριστική πολεμική μου) και ενδιαφέρουσα περίπτωση από τον σωρό του φιλελευθεράτου. Ξεκίνησε με Καστοριάδη προκειμένου να πιάσει για τα καλά τον κώλο της αριστερίστικης και αναρχικής αυτονομίας. Είναι προφανές, αυτό που αμέσως αντιλήφθηκα, ότι δηλ. δεν πήρε χαμπάρι μία από τις κεντρικές σημασίες του Κορνήλιου Καστοριάδη [3] και τις εξέτρεψε όλες στην υπηρεσία της μελλούμενης καριέρας του στον φιλελέρικο χώρο. Για να συνδράμω στην αυτοψυχανάληση του, χωρίς προφανώς να μου έχει ζητηθεί, θα του πω ανοιχτά και δημόσια να το κοιτάξει (επανεξετάσει) κατά πόσο από την αρχή είχε αποφασίσει και προσδιορίζει τον φιλελέρικο προορισμό του..

Η ιστορία ως νεκροταφείο καλών προθέσεων.

Είναι εκνευριστικά μελοδραματικό το γεγονός ότι το σύνολο του νέου ελληνικού έθνους (δηλ η εθνοκρατική υπόσταση του προτεκτοράτου μας), τόσο στις εθνικιστικές όσο και στις εθνομηδενιστικές εκδοχές του, έχει ασπαστεί (ρητά ή υπόρρητα, αδιάφορο) το ελληνοχριστιανικό ιδεολόγημα και την εντελώς αντιεπιστημονική «θεωρία της συνέχειας» του Ελληνικού Έθνους. Είναι ξεκάθαρο και επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι κανένα έθνος, τουλάχιστον στα (περιορισμένα) ιστορικά πλαίσια της νεωτερικής Εσπέριας εθνογένεσης δεν έχει συνέχεια. Είναι εξαιρετικά απλό να κατανοηθεί πως αν τα έθνη της Εσπερίας είχαν συνέχεια δεν θα είχαν γεννηθεί, και εν πολλοίς κατασκευαστεί, με κύριο ιδεολόγημα τον εθνικισμό και τους καταγωγικούς μύθους που είναι Ρωμαϊκή κι όχι Ελληνική «εφεύρεση». Ένας ακόμα Ρωμαϊκός μύθος, αυτός των δίκαιων πολέμων, είναι η δεύτερη κεντρική σημασία που αντάμα με τον εθνικισμό βοήθησε την ιμπεριαλιστική Εσπερία, σαν εσαεί κληρονόμο της Ρώμης (κι όχι της Ελλάδας) [4] να κυριαρχήσει στον πλανήτη, για πολλά χρόνια και μέχρι τις μέρες μας.

Σε πλήρη αντιδιαστολή απ΄ όσα διαδίδουν οι συνωμοσιολόγοι και οι μοντέρνοι αναλυτές του κώλου, που κοινοποιούν στην πλέμπα τους υποτιθέμενους στόχους και τις «κακές» προθέσεις της εξουσίας, δεν είναι το παγκοσμιοποιητικό (ή οικουμενικό) πνεύμα και η «παγκόσμια διακυβέρνηση» η αιχμή του δόρατος και η τελική κατάληξη του ιμπεριαλισμού αλλά η ξεκάθαρη δράση αυτοκρατοριών (υπαρκτών ή εν δυνάμει) για παγκόσμια ή έστω περιφερειακή ηγεμονία. Είναι λοιπόν αναμενόμενο και προφανές ότι η κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη (ακόμα και η κάθε περιφερειακή δύναμη εκπληρώνει αυτόν τον κανόνα) παρουσιάζει το εθνικό-ιδεολογικό-θρησκευτικό της αφήγημα, που είναι μόνο κοινό ήθος και έθος (δηλ. Έθνος), ως το απαύγασμα της οικουμενικής σκέψης, τη λύτρωση απ΄ όλα τα δεινά για την ανθρωπότητα.

Είναι αναγκαίο και υποχρεωτικό να επισημάνουμε ότι οι φιλοδοξίες ή ματαιοδοξίες για την «σωτηρία» του ανθρώπου είναι μεταχριστιανικής σημασίας και συνδεδεμένες πλήρως με το προπατορικό αμάρτημα. Ο Ρωμαϊκός ιμπεριαλισμός κορυφώθηκε με την άνοδο του χριστιανισμού από τα χαμηλώματα της πλέμπας και του προλεταριάτου στις αυτοκρατορικές αυλές. Ο χριστιανισμός δεν είναι καθόλου «Εβραϊκή Συνωμοσία», όπως αρέσκονται να διαδίδουν οι αντισημίτες και οι κάθε λογής μισαλλόδοξοι φανατικοί συνωμοσιολόγοι (της αριστεράς ή της δεξιάς, αδιάφορο), μέχρι τον καιρό μας, αλλά ξεκάθαρα Ρωμαϊκή Δημιουργία που υπηρέτησε την ιδέα της επεκτεινόμενης Ρώμης, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για την ίδια και τα πιο άθλια αποτελέσματα για τους υποτελείς σ΄ αυτήν λαούς.

Το «Ελληνικό Ζήτημα» σκοντάφτει συνεχώς και πάντα πάνω σε δύο σημαντικές παραμέτρους.

Το Ελληνικό Κοσμοείδωλο απέκτησε διεθνή σημασία μετά την επέκταση και τις κατακτήσεις του Μέγα Αλέκου. Ο Ελληνιστικός Κόσμος είναι μνημείο του παγκόσμιου (ιστορικού) πολιτισμού. Αυτός έκανε δυνατή κάθε αναβίωση και αξιοποίηση του «Ελληνικού Πνεύματος» στην διαχρονία του μέχρι την μεταχριστιανική νεωτερικότητα που υποθέτει για τον εαυτό της (ως Μύθος του Φωταδισμού) τη ρήξη με τον χριστιανικό κόσμο και την απάνθρωπη βαρβαρότητα του, την οποία ως καπιταλισμός και ως ιμπεριαλισμός επαρκώς αφομοίωσε.

Το Ελληνικό Έθνος έμελε να αποκτήσει εθνοκρατική υπόσταση στους νεωτερικούς χρόνους με την υποστήριξη των «Μεγάλων Δυνάμεων». Σε ένα άδικο παιγνίδι της μοίρας, ενώ η Ελληνική Επανάσταση είναι στην πρωτοπορία της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Ανθρώπινης Ελευθερίας, η Ελλάδα θα υπάρξει από την «απελευθέρωσή» της και μετά ως ένα ιδιότυπο «ιμπεριαλιστικό» προτεκτοράτο.

Ο δυτικόδουλος γερμανοτσολιάς φιλελέρας διανοούμενος, με τον αχταρμά της κλασσικής Ελλάδας μιξαρισμένο με το ελληνοχριστιανικό ιδεολόγημα που παράγει, επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά την κατάντια της δωσιλογικής ελίτ του προτεκτοράτου μας. Η Ασπασία και η Διοτίμα, σ΄ ένα ιστορικό άλμα πέρα κι από την πιο καλπάζουσα φαντασία, κάνουν μπουλκουμέ με την Μπουμπουλίνα και την Μαντώ Μαυρογένους. Τα παραδείγματα και οι ιστορικές αναγωγές και «αναλογίες» που επικαλείται ο φιλελέρας «φιλόσοφος» έχουν επαναδιατυπωθεί λίγα χρόνια πριν από το άθλιο «ρεύμα» των νέο-ορθόδοξων. Όλα τούτα έχουν τεθεί, αρκετά πιο σοβαρά και εμπεριστατωμένα, στον μεσοπόλεμο κι αμέσως μετά τον Β΄ ΠΠ και τον εμφύλιο.

Ο εκσυγχρονιστής φασίστας Στέλιος Ράμφος συναντάει τον χριστιανό-φασίστα Χρήστο Γιανναρά και η ζωή μας κατρακυλάει όλο και πιο βαθιά στον βούρκο της υποτέλειας και του κομπλεξισμού. Ο Θεοφάνης Τάσης είναι συνεχιστής αυτής της πρόσφατης παράδοσης, ενόσω ακόμα δεν έχει στεγνώσει το μελάνι των προαναφερόμενων γραφιάδων. Προκειμένου να σπείρω τη διχόνοια στο στρατόπεδο του φιλελευθεράτου θα πληροφορήσω τον «φιλόσοφο» ότι υπάρχουν «οργανικοί διανοούμενοι» επαρκέστεροι και πιο ταλαντούχοι απ΄ αυτόν.. όπως π.χ. ο Στάθης Καλύβας.

Ο φιλελέρας «φιλόσοφος» μιλάει με ξεκάθαρο στόχο να επισφραγίσει με ιστορικά, πολιτικά και φιλοσοφικά φληναφήματα το «λαμπρό» ιδεολόγημα της (ακόμα) πιο νέας υποτέλειας που συνεχίζει ακάθεκτη τη βρώμικη δουλειά που άρχισε και ολοκλήρωσε, σε μεγάλο βαθμό ομολογώ, η ζαία προδοτική συμμορία. Το κατεστημένο του προτεκτοράτου μας, μεταπολεμικά, αξιοποιεί την αριστερά της ήττας ως «χρήσιμους ηλίθιους» επανειλημμένως και με επιτυχία. Η δυτικοδουλεία και η ευρωλιγουρίαση πρέπει να μασκαρεύονται διαρκώς σαν δυτικοφιλία. Στις μέρες μας, μετά την δεκαετή κρίση, που είναι μόνο η αρχή των δεινών μας, κάθε άλλη φωνή που λοξοδρομεί, έστω και ελάχιστα, από το κυρίαρχο δωσιλογικό αφήγημα, μοιάζει από γραφική έως αμάρτημα καθοσιώσεως.

Η επιλογή των στόχων μου, εφεξής, δεν αντικατοπτρίζει μια δεδομένη (εμφανή) ή φαινομενική ιεράρχηση των αξιών. Θα υποτάξω με Machiavelliκή συνέπεια (σχεδόν) τα πάντα στους σκοπούς μου που θα παραμείνουν αφανείς και μυστικοί για τους ηλίθιους, που είναι και οι περισσότεροι στην ανθρώπινη ιστορία και επομένως, δυστυχώς, και στη συγκυρία που διάγουμε..

Το κάρφωμα είναι το καλύτερο ξεκάρφωμα.

Αφήστε τους νεκρούς να προχωρούν.

Παρακολουθήστε το νήμα της αναδημοσίευσης του video στο προσωπικό προφίλ (facebook) του φιλελέρα «φιλοσόφου». Εγώ το βρίσκω εξαιρετικά διασκεδαστικό και ενδεχομένως και επιμορφωτικό..

---

[1] Το συγκεκριμένο Καστοριαδικό corpus από το οποίο «κλέβει», μάλλον, την έκφραση ο «φιλόσοφος» έχει μεταφραστεί εντελώς λάθος αφού είναι: «Ce qui fait la Grèce».

[2] Η Ελλάδα μέσα στην κρίση έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αλλά ταυτόχρονα η Ελληνική Κρίση είναι μέρος της παγκόσμιας. Αν και θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αξίζει να τονιστεί αφού ζούμε σε συνθήκες μάχης ακόμη και για την κατοχύρωση του αυτονόητου. Η πλέμπα και η ελίτ αδυνατούν να κατανοήσουν και να δεχθούν ότι η κρίση έφερε τα μνημόνια (σαν μονόδρομο, εξαιτίας της υποτελούς στάσης) και πως τα μνημόνια με τη σειρά τους επιδείνωσαν την κρίση και μας έβαλαν σ΄ ένα σπιράλ θανάτου.

[3] Η κεντρική σημασία του Κορνήλιου Καστοριάδη δεν είναι η αυτονομία, δεν είναι ο «φιλόσοφος της αυτονομίας». Όλο το Καστοριαδικό corpus θεμελιώνεται πάνω στην ανοησία του φαντασιακού. Ένας όρος που δεν μπορεί να αναχθεί σε καμιά ανθρώπινη αξία και σε καμία λογική ιεράρχηση. Πάνω στο φαντασιακό δεν μπορείς να θεμελιώσεις ούτε κάστρα της άμμου. Το χειρότερο είναι ότι πάσχει εμφανώς από την ανικανότητα οποιασδήποτε ηθικής νομιμοποίησης και επιστημονικής τεκμηριώσης. Μπορεί να αξιοποιηθεί από τον κάθε αναρχοφασίστα, φασιστοφιλελέρα ή απλώς πονηρό φιλελέρα, που είναι και η περίπτωσή μας.

[4] Για τους Έλληνες είναι αδιανόητο να στηρίξουν και πολύ περισσότερο να θεμελιώσουν την (εθνική) ταυτότητά τους στην καταγωγή ή ακόμα χειρότερα στη ράτσα. Είναι πασιφανές ότι από την ομηρική εποχή (ίσως κι ακόμα πιο πριν) τα βασίλεια είναι συγκροτημένα πάνω στην μυθολογία, την κοσμολογία και τα αφηγήματα και όχι τόσο στενά στον τόπο ή τα γένη. Χωρίς βεβαίως να καταφεύγουν αενάως και σε μια νομαδική περιπλάνηση. Το ήθος και το έθος είναι μια συνεχής διαπάλη και αναδιατύπωση των σημασιών της καθημερινότητας που κορυφώνει τη δράση της με τον πολιτικό αυτοκαθορισμό, κι όχι ασφαλώς με την μπαρούφα της Καστοριαδικής «αυτονομίας». Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ καθολική ρήξη με την παράδοση μα ούτε ολοκληρωτική υποταγή και υπαγωγή σ΄ αυτήν.. Η ex nihilo «δημιουργία» είναι αδιανόητη. Είναι ξεκάθαρο για μας τους Έλληνες, και σε όσους συνέλαβαν αυτό το εξαιρετικό νόημα, ότι ο χριστιανισμός αποτελεί μια άθλια προβοκάτσια σ΄ αυτή την κεντρική σημασία. Η κοσμοδιόρθωση και οι ζηλωτές είναι παράγωγα της «χριστιανικής επανάστασης». Ο αναρχισμός, ο φιλελευθερισμός, ο κομμουνισμός, ο φασισμός κ.ά. ιδεολογήματα συνεχίζουν τον ίδιο καταστροφικό δρόμο.