στους Αμμόλοφους…

Αν ο χρυσός ήταν σκατά

και τα σκατά χρυσάφι

τότε του κόσμου τα λεφτά

θα ήταν όλη η πλάση.

 

Ο πλάστης και δημιουργός

κοινώς απατεώνας

κι η αγάπη δεν είναι φως

αλλά αισχρός τυφώνας.

 

Ο έρωτας, να σε χαρώ

δεν είναι ένα πάθος

και το κορμί σου που ποθώ

είναι όμορφο σαν λάθος.

 

Δεν ξέρω ποιήματα να πω

δεν είμαι intelligentsia

δύναμαι μόνο να θωρώ

απ΄ την ψυχή σου μέσα.

 

Του κόσμου η επανάληψη

το ποίημα καθηλώνει

μα θα γυρίσω στην αρχή

τις λέξεις να φορτώνει.

 

Το σύστημα κι αν crashαρε

φόβος κι αν με κυκλώνει

ο έρωτας που δεν έφυγε

πάλι θα με σηκώνει.

 

Για να κοιτώ τον ουρανό

να με φθονούν τ΄ αστέρια

με το ταξίδι μου αυτό

θάνατος στη μιζέρια.

 

Θα κυλιστούμε αγκαλιά

πέρα στους αμμολόφους

τα σώματά μας μια γροθιά

χέζοντας τους ανθρώπους.

 

Στ΄ αρχίδια μας τα γράφουμε

στο τρυφερό αιδοίο

σύμβαση είσαι άνθρωπε

κι η σχέση μας για δύο.

© Αγαθοδαίμων


Ο κανόνας της ποίησης μας λέει ότι δεν πρέπει να επαναλαμβάνουμε τις ίδιες ή παραπλήσιες λέξεις για να είναι καλό το ποίημα. Η αφεντιά μου όμως δεν ήρθε στον μάταιο τούτο κόσμο για να υπηρετεί τους κανόνες αλλά για να τον υπηρετούν..

|> VirtùDaimon

Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης. Δαήμων: δαιμόνιος & επινοητικός. Σχεδόν ανίκανος όμως να «πουλήσω» τον εαυτό μου στο θέαμα ή και την ψυχή μου στον διάβολο.

Δείτε Επίσης

Η θεία μου, Λίλυ Παπαγιάννη

Μια σκόρπια, σαν τις αναμνήσεις της αγάπης, εκδρομή που έκαναν παρέα η μεγάλη Λίλυ και η μικρή Λίλυ. Ένας προβολέας στο μαγικό πλάσμα που υπήρξε η Λίλυ Παπαγιάννη. | Λίλυ Παπαγιάννη

error: Το περιεχόμενο προστατεύεται !!!