Εκεί που οι Βάρδοι τραγουδούν υπάρχουν και ήρωες

Ένα ζήτημα προς το αέναο ΕΙΝΑΙ * που αντιμετωπίζει η ανθρώπινη φύση είναι ο προσανατολισμός η αλλιώς η κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει στην αναγνώριση του, τουλάχιστον στο ανθρώπινο θνητό πεδίο. Ένα άλλο πρόβλημα είναι η ερμηνεία η αποκωδικοποίηση του και από ποιες προσλαμβάνουσες και από ποιο πρίσμα ερμηνεύονται. Σαν άτομα είμαστε σαν κεραίες που αναζητούμε το χαμένο σήμα, αν και δεν μας έχει δοθεί κάποιου είδους εντολή η άνωθεν κατεύθυνση νομίζουμε ότι κάπου υπάρχει το σωστό αζιμούθιο το οποίο θα το ανακαλύψουμε μόνο εμείς και θα είναι μόνο δικό μας.

Σε αυτό υπάρχει ένα μέρος αλήθειας αφού το Όλον βρίσκεται σε άμεση σχέση με το επιμερισμένο τμήμα του το θνητό, στην περίπτωση μας το ανθρώπινο τμήμα του επιμερισμένου Όλου, το οποίο το ίδιο επιμερίζεται στην πληθώρα των οργανισμών του δικού μας κόσμου και όχι μόνο. Εκεί που υπάρχει πρόβλημα είναι όταν εκείνο το επιμερισμένο ανθρώπινο τμήμα θεωρεί ότι το Αέναο Όλον υπάρχει και λειτουργεί για το επιμερισμένο ανθρώπινο “εγώ” και τις ανάγκες του. Σε μια τέτοια περίπτωση στρεβλής ερμηνείας του ΕΙΝΑΙ αυτομάτως τα υπόλοιπα είδη του επιμερισμένου Όλου κατατάσσονται από το “εγώ” ως ασήμαντα, πολλές φορές ως εχθρικά αν θεωρηθούν ότι είναι εμπόδια στους όποιους σκοπούς  θέτει το ίδιο το “εγώ”.

Δυστυχώς ζούμε μέσα στον οριοθετημένο χώρο της στρεβλής ερμηνείας της ζωής, μέσα στα πολλά “εγώ”. Οι κοινωνικοπολιτικές δομές σε παγκόσμια κλίμακα είναι αυστηρά εχθρικές στην αμφισβήτηση του απολυταρχικού σκέπτεσθαι όπως έχει επιβληθεί στην ανθρωπότητα. Τα όρια είναι στενά και γίνονται όλο και πιο ασφυκτικά, ο σημερινός κόσμος δομημένος πάνω στην ευνουχισμένη ψυχολογία του “εγώ” αποκομμένος από το πραγματικό ΕΙΝΑΙ στρέφεται όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο των “ανερμήνευτων” φόβων του και αναζητεί λύσεις και βοήθεια στους δυνάστες που του προκάλεσαν την δυστυχία του.

Μια σημαντική ειρωνεία στην οριοθετημένη ζώνη του “εγώ” είναι ότι οι “ασήμαντοι” οι εκτός γραμμής καθίστανται πολύ σημαντικοί για τους “πειθαρχημένους” αφού οι δεύτεροι ορίζονται από την δράση των πρώτων. Η αλήθεια αυτή θέτει ένα σημαντικό ερώτημα στον καθένα που αισθάνεται υπεύθυνος ως προς τις ιδέες και τις πράξεις του. Πόσο έτοιμος είναι να οριοθετήσει την δική του γεωγραφία να ορίσει το δικό του πλάνο ψυχής να καταθέσει δηλαδή την δική του ψυχογεωγραφία, πόσο αντέχει να ταξιδέψει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει λοιπόν, που νομίζει ο ίδιος ότι θα αντικρίσει το ΕΙΝΑΙ;

Αυτή η ζωή θα είναι και η μοναδική που θα ζήσουμε αρκετή για ορισμένα και ίσως περισσότερα πράγματα, καλούμαστε να ερμηνεύσουμε οι ίδιοι τα μέλλοντα και να συμπληρώσουμε στο κενό κομμάτι του καμβά την παλέτα των χρωμάτων που οι ίδιοι επιλέξαμε. Είναι μια εποχή που οι Βάρδοι δεν έχουν ήρωες να τραγουδήσουν και δεν έχει τόση σημασία αν το έργο μας δεν θα είναι τόσο εκλεπτυσμένο όσο θα θέλαμε, αλλά περισσότερο έχει σημασία να αποτυπωθεί η ειλικρίνεια των προθέσεων μας η δύναμη που μας ώθησε να αντισταθούμε και να αντιταχθούμε στο απέναντι χαύνο “εγώ”, στην μισή η στην καθόλου ψυχή των λίγων στην τελμάτωση και την παθητικότητα τους.

Εκδηλώνουμε την σύνδεσή μας με αυτό τον Κόσμο ακολουθώντας το φαντασιακό μονοπάτι και την διανοητική μας λειτουργία μη μπορώντας να ξεφύγουμε από την ανάγκη μας να εκδηλώσουμε αυτό που βλέπουμε στον καθρέφτη της αρχικής ουσίας και μη μπορώντας να ξεφύγουμε από την ανάγκη μας να μοιράσουμε την εμπειρία μας με τους υπόλοιπους που θα θελήσουν να προσεγγίσουν την δική μας ψυχική γεωγραφία. Στην γεωγραφία την εκτός γραμμής στην ψυχική μας πατρίδα οι ανάγκες μας καθορίζονται από την στάση μας να οριζόμαστε ως αυτό που πραγματικά είμαστε. Αυτό που είμαστε ορίζει και το πως προσλαμβάνουμε πως ερμηνεύουμε τον Κόσμο, δύο καθρέφτες που αντικρίζουν τα είδωλα τους ο ένας μέσα στον άλλον.

Εκεί που οι Βάρδοι τραγουδούν υπάρχουν και ήρωες.