Το Είναι της καταστροφής του τόπου

Ένας μονόλογος για το ψηφοδέλτιο της ντροπής,

αφιερωμένος στον Γιώργο Παπαντώνη…

Όταν σκέφτομαι αυτό το ψηφοδέλτιο κάτι με τρελαίνει.

Δεν είναι το θέμα η πολιτική “απάτη” ή ο πολιτικός ελιγμός

που περιέχει την μορφή του δημοψηφίσματος (όπως υλοποιείται) σε ψηφοδέλτιο.

Ας γράψω την εισαγωγική πολιτική ανάλυση για να προχωρήσω στην συμβολική ανάλυση, έπειτα.

Πολιτική ανάλυση-καταγγελίες..

Έτσι κι αλλιώς και γω υπέταξα το θέμα της (εξωτερικής) μορφής στο έμμεσο περιεχόμενο του δημοψηφίσματος, το οποίο βέβαια και γω ερμήνευσα πρόχειρα πρόχειρα ως τον ελιγμό του άθλιου ή τον ελιγμό του άχρηστου (για τον Τσίπρα μιλάω), που εν πάσει περιπτώσει τον αβαντάρουμε με σφιγμένα δόντια γιατί ό,τι άλλο (που εκπέμπονταν από το κατάμαυρο μέτωπο) θα ήταν χειρότερο.

Και θα ήταν χειρότερο, με την έννοια πως θα είχαμε τον…Σαμαρά και τον Θο-δωράκι και έναν τραπεζίτη με άγριες διαθέσεις, αποστασίες, εκτροπές κ.λ.π. Πέρα από τις τοποθετήσεις φίλων σαν τον Γιώργο και σεβάσμιων σαν τον Τ. Φωτόπουλο οι προσκλήσεις από τους άλλους (κ.κ.ε) για άκυρο-αποχή με έβαλαν μάλλον σε υποψίες, και μάλιστα με ώθησαν αυτές καθαυτές τελικά στο ΟΧΙ. Με λίγα λόγια, σε τέτοιες περιστάσεις ό,τι λέει το κ.κ.ε είναι εγγυημένα ύποπτο (“να δούμε την δευτέρα που θα είστε…”., ιστορική φράση Κουτσούμπα), και αν το λέει εγώ θα κάνω το αντίθετο.

Επειδή δεν μασάω τον πούτσο μου και έχω τα αρχίδια θα πω το εξής ενδιαφέρον ενδοαριστερό:

Στην “αριστερά” (όταν δεν είναι Πασοκ πια όπως ο Σύριζα) επικρατούν δύο χαφιεδισμοί:

Ο ένας είναι ο φιλοπασοκ (φιλοσύριζα πλέον) χαφιεδισμός, όπως αυτός που άσκησε το ΝΑΡ το 1989 (Κοτζιάς, Δελαστίκ) και η ανταρσυα με το νέο Πασοκ, τον Συριζα, και ο άλλος ο ανοιχτός (κυβέρνηση Τζανετάκη) ή ύπουλος (μετά το 1985 μέχρι σήμερα) φιλο-ΝΔ χαφιεδισμός που άσκησε και ασκεί το κ.κ.ε .

Οι ηγετικές ομάδες και οι περισσότεροι επαγγελματίες διανοούμενοι της αριστεράς και της αναρχοαυτονομίας (εκτός από τον Συριζα που είναι το Πασοκ της γενιάς μας) είναι χαφιέδες είτε του συριζα-Πασοκ είτε της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Σύριζα-πασόκ και η ΝΔ δεν είναι χαφιέδες (παρά μόνον με την έννοια των χαφιέδων της αστικής τάξης), ΕΧΟΥΝ χαφιέδες..

Όλοι αυτοί δεν ταλαντεύονται, όπως εγώ, ο γείτονάς μου, ο φίλος μου, ο συνάδερφός μου εργαζόμενος, το πλήθος γενικα, αλλά είναι χαφιέδες, οπότε δεν μιλάω με αυτούς, τους έχω γραμμένους. Κρίμα στους νεολαίους που τους ακολουθούν. Ακολουθούν χαφιέδικες ηγετικές ομάδες.

Συνεχίζω.

Εγώ λοιπόν είπα να δώσω αβάντα στο μέτωπο ΟΧΙ, μόνον δια της ψήφου, έχοντας επίγνωση της απάτης, ίσως και της εργαλειοποίησης της ψήφου μου (δεν θα δώσω λινκ, αν θέλετε ψάξτε το) από σκοτεινές δυνάμεις, ακόμα και τους Αμερικάνους, για να σταματήσει έστω προσωρινά η άμεση Γερμανο-ακροδεξιά κυριαρχία, η οποία βέβαια από ό,τι βλέπω επανέρχεται με φιλοδοξίες, με την ευρωπαϊκή βούλα ενός επιδιωκόμενου νέου προγράμματος (μαύρο φίδι που τον έφαγε τον σύριζα αν τελικά δεν φύγει η χώρα από το ευρώ, μαύρο φίδι που τον έφαγε έτσι όπως θα φύγει, αν φύγει η χώρα από το ευρώ). Νομίζω πως έτσι σκέφτηκε ένα μεγάλο μέρος του λαού. Τέλος.

Συμβολική ανάλυση

Βλέπουμε τι λέει το δημοψήφισμα;

Είναι, στο επίπεδο της συμβολικής και της σημασιολογίας, μια γελοία ύβρις. Νέον είδος ύβρεως, αίσχος, καταισχύνη ολοκληρωμένη με γελοιότητα.

Που υπογράφουμε;

Σκέφτομαι τους εναπομείναντες γέροντες και γερόντισες που είδαν αυτές τις αγγλικούρες και ντρέπομαι τελικά. Ντρέπομαι που πήγα και ψήφισα, που έγινα τόσο μαλάκας για να μην αφήσω τους “Μενουμευρωπαίους” τους Γερμαναράδες και τα κανάλια να πάρουν άμεσα την εξουσία. Έπρεπε να ακούσω τον φίλο Γιώργο Παπαντώνη. ΕΙΧΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΚΙΟ, αν το δούμε από την σκοπιά της ενότητας του ΛΟΓΟΥ, όπως το βλέπει αυτός, απλοϊκά; γραφικά; αλλά έχει και είχε ΔΙΚΙΟ. Έπρεπε να μην παρασυρθώ από τους χαφιεδισμούς του κ.κ.ε και τους συναισθηματισμούς χαφιεδισμούς της ανταρσυα και όλων των εξαπτέρυγων του Συριζα, αυτού του ΑΙΣΧΟΥΣ της νεώτερης πολιτικής ιστορίας. Ακόμα κι αν μας πάνε στην δραχμή, πράγμα που είναι για μένα σημαντικής τακτικής σημασίας υπόθεση για την εθνική ανεξαρτησία, ακόμα κι αν υπήρξε υπόγεια μεθόδευση γι’αυτό από τον Συριζα (όπως λένε οι Δεξιοί και οι Μενουμευρωπαίοι, ολίγον παρανοϊκά) αυτό δεν μου λέει πια τίποτα.

Είμαι ήδη αλλού, εκεί που είναι εξάλλου η ψυχή μου, μακριά από Νομίσματα, εθνικά ή υπερεθνικά Νομίσματα, εθνικές αναπτύξεις βιομηχανικού τύπου, εργατικές λαϊκές ταξικές και άλλες πρωτοπορίες που δεν είναι πρωτοπορίες.

Είμαι εκεί που είναι η ψυχή μου, στο ΤΙΠΟΤΑ και το ΜΗΔΕΝ (μαλάκα Καραμπελιά, αντι-μηδενιστή καραγκιόζη, της κοντής ψωλής της φταίνε οι τρίχες  Viva la muerte Ή, «να πεθάνει η Ελλάδα, να ζήσουμε εμείς»), στο ΕΙΝΑΙ του κατεστραμμένου τόπου μου, της ανύπαρκτης πιά πατρίδας μου, του ερημωμένου και ερειπωμένου χωριού μου..

Αει σικτίρ αλήτες.