“Τσιγγάνα”!

Aπολογισμός της χρονιάς

Όταν ήμουν μικρή ο αδερφός μου με κορόιδευε λέγοντας ότι με είχαν αφήσει τσιγγάνοι στο σπίτι μας κι ότι δεν ήμουν πραγματική αδερφή του… έκλαιγα εγώ, γελούσε αυτός. Τα χρόνια πέρασαν και όταν με έβλεπαν τσιγγάνοι στο δρόμο με περνούσαν για “δικιά” τους… μάλιστα μια οικογένεια ήθελε να βαφτίσω το αγοράκι τους και με είχαν σχεδόν σύρει σε ένα υπό κατάληψη σπίτι που διέμεναν τότε για να μου κάνουν το τραπέζι. Και σκέφτομαι πως τα φέρνει η ζωή… Από τον προηγούμενο Μάιο μέχρι τώρα ταξιδεύω. Τα πράγματά μου βρίσκονται σκορπισμένα σε διάφορα σπίτια, τα λιγοστά ρούχα που φοράω και όλη μου η περιουσία είναι μόνιμα σε μια βαλίτσα την οποία σέρνω μαζί μου ως προέκταση μου. Το πιο αστείο δε, ότι μέσα σε αυτή τη χρονιά γέμισα τα ψυγεία αγαπημένων και φίλων με μαγνητάκια από Ιωάννινα, Πρέβεζα, Άνδρο, Μυτιλήνη, Πάτρα, Σαντορίνη, Κύπρο, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, Βρεξέλλες, Μιλάνο, Βερόνα, Νέα Υόρκη, Φλόριντα, Ορλάντο, Μαϊάμι, Μπαχάμες… και αυτή τη στιγμή πετάω για Παρίσι για την ταινία μας για την Κάλλας. Όποιος με συναντά με τη βαλίτσα λέω την κλισέ πια φράση ότι έτσι ζουν οι καλλιτέχνες… λίγο από εδώ, λίγο από εκεί… μια ζωή γλυκιά και φευγαλέα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι μοιάζει με μία άλλη παράλληλη οδό με εκείνη της ζωής των τσιγγάνων.