ART-io η τέχνη του βίου
Δύο δίδυμα έμβρυα (αγόρι και κορίτσι) συζητούν μέσα στη μήτρα μιας μητέρας για το αν η μητέρα υπάρχει ή όχι. Έχουμε έτσι μια αλληγορία για την προβληματική πάνω στη γέννηση, τη ζωή και το θάνατο. Αρκετοί εδώ θα δουν ένα συγκεκαλυμμένο θεϊσμό ή αθεϊσμό, ανάλογα από ποια σκοπιά το βλέπεις. Ο αθεϊστής Carl Sagan έχει υποστηρίξει: «Η απουσία στοιχείων δεν αποτελεί ένδειξη απουσίας».
Ίσως η γέννα να είναι ένας θάνατος κι ο θάνατος μια γέννα. Μεταβολές καταστάσεων που τις βιώνουμε ή δεν τις βιώνουμε. «Αιώνια Επιστροφή».
Α. Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;
Β. Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ, για να προετοιμαστούμε, για αυτό το μετά..
Α. Ανοησίες. Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή;
Β. Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα.
Α. Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται.
Β. Νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από αυτό που είναι εδώ. Ίσως δεν θα χρειαζόμαστε πλέον αυτό το καλώδιο (ομφάλιος λώρος).
Α. Ανοησίες.. αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, μετά δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν μας βγάζει πουθενά.
Β. Λοιπόν, δεν μπορώ να ξέρω με βεβαιότητα αλλά νομίζω πως θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίζει.
Α. Μητέρα; Πιστεύεις πραγματικά στη Μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα;
Β. Είναι γύρω μας. Είμαστε περιτριγυρισμένοι από αυτήν. Είμαστε η ζωή μέσα της. Χωρίς αυτήν αυτός ο κόσμος μας δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».
Α. Λοιπόν, εγώ δεν τη βλέπω, έτσι είναι λογικό να μην υπάρχει.
Β. Μερικές φορές, όταν είσαι σιωπηλός και προσηλωθείς μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της και να ακούσεις την αγαπημένη φωνή να σου φωνάζει από ψηλά.
Μια σύντομη ιστορία γραμμένη το 1980, που δημοσιεύτηκε το 1982. Περιλαμβάνεται, μαζί με άλλα αφηγήματα, στο βιβλίο «Morphogeny». Από το 2006 και μετά εξαπλώθηκε στο διαδίκτυο με πολλές παραλλαγές και χωρίς τις περισσότερες φορές με αναφορά στην αρχική πηγή και τον δημιουργό Pablo J. Luis Molinero.
Παρέθεσα μια ελεύθερη απόδοση του αρχικού κειμένου που το έφερα εντελώς στα δικά μου μέτρα και αγωνίες. Το αφιερώνω στην πρόωρα χαμένη μητέρα μου και σύζυγο του ευγενούς πατέρα μου. Ίσως τα γενέθλια να είναι ένας θάνατος, χωρίς καμία αίσθηση απαισιοδοξίας και μαυρίλας, μιλώντας.. Δεν ξέρω αν πρέπει να γιορτάζω τα γενέθλια μου ή να πενθώ. Είμαι κάπως νέα ακόμη για τέτοιες σκέψεις.
