Nous sommes tous des lesbiennes

Στον Δυτικό Κόσμο και πιο έντονα στο προπύργιο του, τις ΗΠΑ, ανθούν κοινωνιολογικές και επιστημονικές έρευνες για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα.

Με ένα εντελώς πρόχειρο γκουγκλάρισμα θα ανακαλύψει εύκολα κάποια-ος τις τάσεις της γυναικείας σεξουαλικότητας και ειδικότερα το πως αντιμετωπίζουν οι γυναίκες την προοπτική της ομοφυλόφιλης ή της αμφίφυλης σεξουαλικής ταυτότητας. Οι περισσότερες έρευνες δείχνουν πως πάνω από τις μισές γυναίκες έχουν επιθυμήσει ερωτικά μια άλλη γυναίκα και οι ομοφυλόφιλες ερωτικές φαντασιώσεις ξεπερνάνε ποσοτικά κατά πολύ το ήμισυ του γυναικείου πληθυσμού. 40-50% επίσης των γυναικών που έχουν ετεροφυλόφιλη σχέση θα έλεγαν ναι, ή δεν θα αντιδρούσαν σθεναρά, στην προοπτική ενός τρίο με συμμετοχή μιας άλλης γυναίκας στο ερωτικό παιγνίδι. Είναι κοινό μυστικό πως οι γυναίκες απολαμβάνουμε την οικειότητα του έτερου γυναικείου κορμιού, από τα γυναικεία αποδυτήρια μέχρι την δημόσια θέα, ανεξάρτητα από την σεξουαλική μας ταυτότητα, έτσι ώστε η τρυφερότητα μεταξύ των γυναικών να μην παραπέμπει ευθέως στην ομοφυλοφιλία. Η πορνογραφία αλλά και ο αισθηματικός κινηματογράφος έχει διογκώσει αυτή την σχεδόν φυσική τάση και την έχει μετατρέψει σε ένα ακόμη στερεότυπο. Στον mainstream κινηματογράφο προβάλλεται συχνά η εικόνα της αντρογυναίκας λεσβίας ενώ η προσωπικότητα της δυναμικής, λόγο της κοινωνικής της θέσης, γυναίκας, αποψιλώνεται συχνά από τα θηλυκά της στοιχεία. Η κινηματογραφική τέχνη, έχοντας μετατραπεί από χρόνια σε βαριά βιομηχανία, προσπαθεί συχνά μέσα από ευκολοχώνευτα κλισέ και κατηγοριοποιήσεις να απευθυνθεί στο πλατύ κοινό προκειμένου να αποσβέσει πρώτα το υψηλό κόστος και εν συνεχεία να επιδιώξει την εμπορική επιτυχία και το κέρδος. Η αλήθεια είναι ότι ο κινηματογράφος, τα περιοδικά μόδας και ο τύπος δεν προσπαθούν να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη αλλά αντίθετα να βρουν τρόπους να μπουν στην αγορά προκειμένου να πουλήσουν προϊόντα και κυρίως τους θεατές τους και τους αναγνώστες τους στις εταιρείες και στα διαφημιστικά πακέτα.

Η «συνωμοσιολογία», της αριστεράς κυρίως που με ενοχλεί περισσότερο από αυτή της άκρας δεξιάς, που θέλει τα σκοτεινά κέντρα να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη μέσω των mass media δεν είναι  απλά παρωχημένη αλλά επικίνδυνη και φασιστική. Το να αντιλαμβάνεσαι τους ανθρώπους ως μάζα προς διαμόρφωση είναι η κύρια πηγή του φασισμού και του κάθε ολοκληρωτισμού. Κανένα ηθικό άλλοθι, που κατασκευάζει από το πουθενά κάποιος πολιτικός χώρος ή μια ομάδα συμφερόντων ή τρόπου σκέψης, δεν επιτρέπει στην μια πλευρά να αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σαν τον «άξονα του καλού» έναντι των άλλων (που δεν είναι απαραίτητα εχθροί αλλά συχνά διαφορετικοί) που τους κατατάσσει στον «άξονα του κακού». Η αυταπάτη της δύσης τα τελευταία χρόνια είναι ότι η μετά George W. Bush εποχή, του όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Τα καμπανάκια στην Ευρώπη είχαν χτυπήσει νωρίς, ή για να το πω καλύτερα χτύπαγαν διαρκώς, μέχρι που δεν χτύπησαν απλά καμπάνες αλλά η Ευρώπη βίωσε προ ημερών τη δική της «11η Σεπτεμβρίου». Θέλω να μιλήσω εντελώς ψυχρά. Η υλική και θεαματική ένταση του τρομοκρατικού κτυπήματος της 11η Σεπτεμβρίου δεν έχει σύγκριση με το στυγνό έγκλημα στο Charlie Hebdo. Ο συμβολισμός όμως, αυτού του τερατώδους εγκλήματος, για εμάς τις/τους Ευρωπαίες/ους, νομίζω ότι είναι ένα βαθύ και ίσως ανεπούλωτο τραύμα στον πολιτισμό της χαράς και της ευτραπελίας. Η ωμή δολοφονία των σάτυρων (γελοιογράφων) του Παρισίου είναι ειδεχθές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ο Γελωτοποιός του Βασιλιά, ήταν πάντα, το πιο ασφαλές καταφύγιο για τις ταλαίπωρες και μελαγχολικές ψυχές, η δραστηριότητα που επέτρεπε στο κεφάλι του αιρετικού να παραμένει στην θέση του, ακόμη και στις πιο σκοτεινές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας. Το ζήτημα δεν είναι αν οι δολοφόνοι είναι ιδεολόγοι θρησκόληπτοι τζιχαντιστές ή ενεργούμενα μυστικών υπηρεσιών της Δύσης, όπως θέλουν να αυταπατώνται οι συνωμοσιολόγοι. Το μόνο που πρέπει να μας απασχολεί σε πρώτο χρόνο -ίσως και σε δεύτερο- είναι ότι δολοφονήθηκε το γέλιο για να κατατρομοκρατηθεί ο άνθρωπος που επιθυμεί να γελά και να χαίρετε την ζωή που είναι δώρο και δίνεται μια φορά, άπαξ…

Σαν Ελληνίδα Εθνική, που δεν μετέχει πάντως σε κάποιο συλλογικό φορέα ή κάποιο λατρευτικό σχηματισμό της «ελληνικής θρησκείας», νιώθω βαθιά πικραμένη που όλοι αυτοί οι ιδεοληπτικοί και σκανδαλωδώς υποκριτές της «αριστεράς» και της «δεξιάς» αλληλοκατηγορούνται και προσπαθούν να «αποκαλύψουν» ο ένας την υποκρισία του άλλου με ένας πάθος που κάνει διάφανο πλέον το υπαρξιακό τους κενό. Εθελοτυφλούν αμφότεροι για τις συνέπειες του χριστιανοταλιμπανισμού και το ρόλο της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας που σαν υπερεξουσία λύνει και δένει στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα.

Αντιλαμβάνομαι έτσι, ξεκάθαρα πλέον, ότι στην συγκεκριμένη κοινωνία που ζω ως σύγχρονη Ελληνίδα, φέρω δύο στίγματα, αυτό της «θρησκείας μου» και το άλλο της σεξουαλικής μου ταυτότητας. Είναι βέβαιο ότι η οικονομική και κοινωνική θέση μου με προφυλάσσει από αρκετές κακοτοπιές και κλείνει, έστω προσωρινά ή και αναγκαστικά διά μακρών, αρκετά στόματα του περίγυρου. Η όποια «αστική τάξη» αυτού του τόπου, ακόμη κι αυτή που δρα στην παροικία, είναι βαθιά συντηρητική και μνησίκακη. Πιο νέα, που βίωσα την λαϊκή πραγματικότητα, περισσότερο απ΄ ότι την βιώνω τώρα πλέον, ένιωθα πιο άνετα και κοινωνικά πιο ασφαλής. Η χώρα, από την κρίση και μετά πιο εμφατικά, έχει μπει σε σπιράλ θανάτου. Η Ευρώπη του Δ΄ Ράιχ της Angela Dorothea (Kasner) Merkel πληρώνει τον βαρκάρη, με χρήματα που απομυζά από τον νότο, για να μας πάει στον Άδη. Η εθνική αστική τάξη και οι κοσμοπολίτες Έλληνες αστοί «ενεοί και κεχηνότες» προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα…

Θα κλείσω με κάτι που νιώθω την ανάγκη να το πω: Αντώνη Σαμαρά δεν είσαι απλά μαλάκας, είσαι εντελώς μαλάκας, εξωφρενικά μαλάκας, μαλάκας όσο δεν παίρνει άλλο… και αναρωτιέμαι, έτσι για πλάκα, πόση σάτιρα αντέχει αυτός ο λαός και η ηγεσία του…

Έχει πολύ πλάκα. Περισσότερες ερωτήσεις και απαντήσεις προσεχώς.

Υ.Σ. Nous sommes tous des lesbiennes (Είμαστε όλοι λεσβίες): Αναφορικά με τον τίτλο έχω να πω πως είναι ειρωνικός. Δεν νομίζω ότι είμαστε όλοι λεσβίες. θεωρώ τέτοιου είδους δηλώσεις γελοίες και απαράδεκτες. Στο ζήτημα αυτής της γελοιότητας θα επανέλθω γιατί θεωρώ ότι ήρθε ο καιρός που πρέπει να θέσουμε πολλά πράγματα εξαρχής.