Η γαλήνη, το λημέρι των αισθήσεων.
Στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου
ένα θαλασσινό αεράκι
εισβάλλει από τις ανοικτές μπαλκονόπορτες.
Συνεχώς αναδεύει τις λευκές κουρτίνες.
Το αεράκι ευχάριστα κουδουνίζει τα κρύσταλλα
στα φωτιστικά της οροφής.
Ένας λεβέντης διασχίζει ξυπόλυτος την τραπεζαρία,
απροσπέλαστο, άχραντο κάλλος,
σε κάθε βήμα του πάλλονται ιριδισμοί.
Πορφυρό το καλοκαιρινό δειλινό που πέφτει.
Κι εγώ μια ζωή διάτρητη από ήττες και δοκιμασίες
καταφεύγω στη γαλήνη των αισθήσεων.
(δημοσιευμένο στην “Παρέμβαση“, Άνοιξη 2017, τευχ. 183)