ART-io η τέχνη του βίου
Το τρίτο Μνημόνιο που θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα η κυβέρνηση Τσίπρα θα μετατρέψει την Ελλάδα σε έναν ερειπιώνα και δύσκολα θα ξαναμπορέσει η χώρα να πάρει τα πάνω της. Αν τώρα η καταστροφή της χώρας συγκρίνεται με την καταστροφή που είχε πάθει η Γαλλία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι εύκολο να φανταστούμε πώς θα είναι η Ελλάδα μετά το τέλος της θητείας του Τσίπρα. Αν τα καταφέρει βέβαια να ολοκληρώσει την τετραετία.
Γιατί η κυβέρνηση δεν είναι τόσο σταθερή όσο φαίνεται. Θεωρητικά μπορεί να ξυπνήσουν κάποιες αριστερές συνειδήσεις και να καταλάβουν πως δεν έχει κανένα νόημα να ακολουθούν την πολιτική Σαμαρά-Βενιζέλου και να τη λένε «για πρώτη φορά Αριστερά».
Αν και η εξουσία και το χρήμα δεν είναι τα κατάλληλα φάρμακα για τα προβλήματα συνείδησης. Οι έμπειροι γραφειοκράτες των Βρυξελλών έχουν πλήρη γνώση πως ο Τσίπρας είναι άπειρος και φιλόδοξος. Και εδώ θα τον πατήσουν. Κάποιος αξιωματούχος, π.χ. ο Λετονός αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Βάλντις Ντομπρόβσκις, θα μπορούσε να έπιανε από τον γιακά τον Τσίπρα, ελλείψει γραβάτας, και να του έλεγε: «Αν θες να παραμείνεις πρωθυπουργός θα κάνεις αυτό που σου λέμε εμείς. Η εξουσία είμαστε εμείς και συ εκτελείς».
Να σημειώσουμε για την Ιστορία πως η μικρή Λετονία έστειλε εκατόν σαράντα χιλιάδες εθελοντές να πολεμήσουν με την πλευρά του Χίτλερ. Μικρές λεπτομέρειες που αυτές ξεχνιούνται. Οι αγορές πια έχουν σημασία και οι τράπεζες.
Δίστομο, Καισαριανές, Καλάβρυτα δεν έχουν καμιά διαπραγματευτική αξία. Αλλά ας γυρίσουμε στα δικά μας. Και να βάλουμε ένα επώδυνο ερώτημα. Υπάρχει Αριστερά ως κοινωνική πραγματικότητα ή είναι μια φαντασίωση που τα χωράει όλα;
Τι σχέση έχουν κάποιοι βαθύπλουτοι ηγέτες της Αριστεράς με τον άστεγο ή τον άνεργο που τους ψήφισε; Και υπάρχουν πολλοί αριστεροί του χαβιαριού, που η μόνη επαφή που έχουν με την εργατική τάξη, είναι όταν φωνάξουν κάποιον υδραυλικό ή ηλεκτρολόγο για να τους κάνει κάποια δουλειά και τον παζαρεύουν. Ομως αυτό δεν τους εμποδίζει να γράφουν θεωρίες για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης.
Εδώ λίγο μπερδευτήκαμε. Ας ζητήσουμε τα φώτα ενός σοφού από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα που είχε καεί η γούνα του στα πολιτικά. Το όνομά του ήταν Ρομπέρτ Μισέλ, από πολύ νωρίς είχε ενταχθεί στο γερμανικό παντοδύναμο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) πριν κάνει μια ευρωπαϊκή καριέρα ως πανεπιστημιακός και μετείχε ενεργά σχεδόν σε όλα τα εργατικά κινήματα της Ευρώπης.
Το 1911 εκδίδει ένα βιβλίο που, παρά τις αντιδράσεις, η μοίρα του το προόριζε να γίνει κλασικό με τίτλο «Τα πολιτικά κόμματα. Δοκίμια για τις ολιγαρχικές τάσεις των δημοκρατών». Έχοντας μελετήσει σε βάθος τη λειτουργία του κόμματος των Σοσιαλδημοκρατών, διαπιστώνει πως αυτή είναι στα χέρια των γραφειοκρατών.
Οι επαναστατικές διακηρύξεις ατροφούν, σιγά σιγά το κόμμα ολισθαίνει προς τη συντήρηση, χρησιμοποιώντας μια επαναστατική ρητορική από την οποία επωφελείται η γραφειοκρατία για να κάνει αυτό που θέλει. Να υπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα μέσα στο πλαίσιο του κατεστημένου και εν δυνάμει γίνεται η νέα εξουσία πάνω στο προλεταριάτο.
Όλα αυτά ήταν γραμμένα πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η θεωρία του αποδείχθηκε προφητική τόσο για την ΕΣΣΔ όσο και για τις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Πόσο προφητική στάθηκε για τα υπόλοιπα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης; Το ίδιο όπως και στο ανατολικό μπλοκ.
Το 1980, πριν από μόλις τριάντα πέντε χρόνια, ο μισός κόσμος ήταν κομμουνιστικός και σε κάθε χώρα του κόσμου η Β’ Σοσιαλιστική Διεθνής (οι Σοσιαλδημοκράτες) είχε παραρτήματα. Πώς εξανεμίστηκαν όλα αυτά, χωρίς πόλεμο, για να επικρατήσει ο πιο επιθετικός καπιταλισμός, που μπροστά στο κέρδος αδιαφορεί όχι μονάχα για τις ανθρώπινες ζωές αλλά και για την ίδια την τύχη του πλανήτη;
Αν όλα αυτά ισχύουν, τότε τι πρέπει να κάνουμε όλοι εμείς που είμαστε οι αποδέκτες αυτών των συνεπειών; Εδώ θα πρέπει να διερωτηθούμε αν υπάρχει αντικειμενικά αυτό το «εμείς». Και αν αυτό το «εμείς» είναι το 80% ή το 90% των ψηφοφόρων που ψήφισαν μνημόνια και τώρα κλαίνε τη μοίρα τους και μπροστά στην τηλεόραση βρίζουν και ονειρεύονται κάποιο μυδράλιο. Τι σχέση έχουμε οι υπόλοιποι μ’ αυτούς;
Γιατί όσο πιο αδρανής είναι ο άνθρωπος τόσο και πιο ηρωικά πράγματα φαντάζεται. Δεν στοιχίζει τίποτα. Το παιχνίδι παίζεται με αυτούς που είναι έξω από όλα αυτά και καταλαβαίνουν. Πάντα έτσι δεν γινόταν;
