Τριώροφη παλιά πολυκατοικία.
Η Κατερίνα Γώγου μένει στον δεύτερο όροφο.
Εγώ στον τρίτο.
Μια μέρα ακούω φωνές απ τον δρόμο.
Η Κατερίνα πεσμένη στο πεζοδρόμιο μπροστά στην είσοδο.
Κατεβαίνω τρέχοντας, 3-4 άτομα που στέκουν
πάνω της απομακρύνονται γρήγορα.
Την παίρνω στα χέρια και την ανεβάζω στο διαμέρισμα της.
Η πόρτα της ορθάνοικτη. Τι να κάνω;
Σε μια ταινία είχα ακούσει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις υποχρεώνεις το άτομο να περπατάει. Περνάω τα χέρια μου κάτω απ τις μασχάλες τις και προσπαθώ να την στηρίξω. Και αν ο σεναριογράφος της ταινίας έγραψε μπούρδες;Ποια ήταν η ταινία;
Με λούζει κρύος ιδρώτας. Μήπως χάνω πολύτιμο χρόνο σχεδόν χορεύοντας μαζί της ταγκό. Μετά από λίγο [που να καταλάβω πόσος χρόνος πέρασε] στηρίζεται στα πόδια της. Με κοιτάζει άγρια.
ΑΚΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ!! ΑΚΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ!!!! καθώς χτυπάει με δύναμη στον τοίχο μια πόρτα πίσω της. Τι ανακούφιση!
Δυο-τρεις μέρες μετά συναντηθήκαμε στην σκάλα. Χαιρετηθήκαμε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10156364499250758&set=a.38110310757