Ο Λυκάνθρωπος

Κάποιοι παρατηρώντας με δύσκολα θα παραδεχτούν ότι έχω αρετές, για όλους αυτούς ανακαλύπτω ότι περισσότερο είμαι μια κρυμμένη σκιά μέσα στο μυαλό τους. Είναι στιγμές που φαντάζομαι την δύναμη αυτής της εικόνας για να νιώσω να γευτώ αυτό τον ιδιαίτερο φόβο. Είναι μέσα στη Φύση μου να απολαμβάνω την δύναμη μου, δεν το έκρυψα ποτέ δεν ντράπηκα ποτέ για αυτή μου την εκδήλωση. Έγινα ήρωας μύθων, δολοφόνος, σπέρμα του κακού, άρπαγας και στην καλύτερη περίπτωση διακορευτής παρθένων. Η αλήθεια είναι ότι γεύομαι το αίμα με την ίδια ευχαρίστηση που το κάνουν και οι άλλοι, ίσως πιο έντονα αλλά όχι πέρα από τα όρια της πείνας μου, και σίγουρα δεν ακολουθώ την ακόρεστη αναζήτηση σάρκας και αίματος των αποστραγγιστών της ουσίας των άλλων.

Η άγρια γη είναι ο τόπος μου, οι ημισκότεινες φωλιές με γεννούν τυφλό και κουφό, για αυτό λατρεύω την ησυχία ως όπλο μου, για αυτό και ακούω στο σκοτάδι. Και οι πιο καταπιεσμένοι υποτάσσονται στην δύναμη της σεξουαλικής διέγερσης που τους προκαλεί το ουρλιαχτό μου, όλα είναι δύναμη. Φοβάσαι αλλά θες την αλήθεια μου, για αυτό με αναζητείς στο σκοτάδι. Είμαι φίλος της νύχτας πάντα ήμουνα, με προτιμάς σαν μυστηριακή σκιά σαν φευγαλέο εραστή της πανσελήνου που γεμίζει τις ιστοριούλες σου, καλώς γιατί δεν θα το αρνηθώ. Οι αναζητήσεις μου είναι επίπονες και σκληρές και η επιβίωση μου αρκετά δύσκολη, δεν παύει όμως να είναι κατά φύσιν χαρούμενη.

Η δύναμη μου είναι η θαυμαστή αδυναμία σου, για αυτό με συμβολίζεις πάνω σε ασπίδες και εμβλήματα, με χρειάζεσαι μέσα στην αγωνία σου, με χρησιμοποιείς με ποικίλους τρόπους και με διαπομπεύεις με άλλους τόσους. Έντυσα την γύμνια σου για την οποία έπαψες να είσαι πλέον περήφανος, έγινες οδηγός λεγεώνας με την μορφή μου και παρόλα αυτά ακόμα δεν μπόρεσες να με πλησιάσεις. Εξύμνησες την σωτηρία των ηγεμόνων σου χάρη στην καλοσυνάτη φύση της Λύκαινας μου και παραδέχτηκες ότι κάποτε ζούσαμε με τις Βαργκαμόρες μαζί όταν ο χρόνος ακόμα δεν μετρούσε. Τι είναι λοιπόν αυτό που σου έμεινε πια αφού ταπείνωσες τον Λύκο μέσα σου;

Θυμάμαι εκείνη την εποχή που ένιωθες την ανάσα μου ως τμήμα του εαυτού σου, που με καλούσες ως τιμωρό των δωροδόκων στα δικαστήρια της αρχαίας Αθήνας και ως προστάτη των αθώων. Έγινα ο Ιερός Μύστης ο Ψυχοπομπός και ο Ονειροπλάστης σου, το παρελθόν και το μέλλον των αναζητήσεων που επιθυμούσες, καθόμασταν μαζί στον ίδιο θρόνο παρέα με την Μνήμη και την Σκέψη και καθώς πετούσαν ολόγυρα είχαμε όλο τον κόσμο μπροστά μας σαν πλεγμένο υφαντό στολισμένο από τις πιο σοφές Ιέρειες. Η γλυκιά πηγή της σοφίας στο δέντρο του Κόσμου του Yggdrasil εκεί στην σταύρωση των εννιά ημερών και νυχτών μας ένωσε για πάντα και ας ποδοπάτησες αυτό το δεσμό. Πάντα θυμάμαι.

Αποφάσισα να περιπλανηθώ και ταξίδεψα πολύ, από τον έναστρο ουρανό ως τα μέρη των πρώτων Εθνών που γεύονται τον καπνό και την ελευθερία και μιλάνε με σοφά σπουδαία λόγια για το Μεγάλο Πνεύμα και τη Μάνα Γη και εκεί βρήκα φίλους να μοιραστώ την φύση μου. Πείσμωσες τότε πιο πολύ και έτρεξες προς όλες τις μεριές μυρίζοντας τα ίχνη από τη γη και στήνοντας τα σιδερένια παιχνίδια σου, δεν άντεξες λοιπόν μόνος σου η δεν άντεξες ότι ακόμα υπήρχα; Οι Ιέρειες Βαργκαμόρες τρέχοντας από το παρελθόν σε καταδίωκαν και εσύ νόμιζες ότι αφανίζοντας με θα σωθείς. Αλλά μην ξεχνάς είσαι λύκος.

Υπάρχει κάτι που δεν κατανόησες σε αυτή την καταδίωξη, ότι κυνηγάς δεν χάνεται μεταμορφώνεται, μπορείς να μου κλείσεις τα μάτια αλλά εγώ θα βλέπω για αυτό με αποκαλούν Λυκάβα, για αυτό με βρίσκεις σε όρη που έχουν το όνομα μου με μύθους και ιστορίες που τρομάζουν τους αφελείς και διασκεδάζουν τον φωτοδότη Φοίβο. Για αυτό λοιπόν θα με συναντάς συνεχώς σε διάφορα πρόσωπα που δεν θα κατανοείς γιατί σου χαμογελούν γιατί σου στερούν την λύσσα να ταπεινώσεις τον λύκο μέσα σου.

Κοίτα τριγύρω σου οι αγέλες μεγαλώνουν περπατούν δίπλα σου σε αντικρίζουν γνωρίζουν το μέσα σου.

Βρίσκομαι παντού χάνομαι και εμφανίζομαι, ουρλιάζω και σιωπώ, τρέχω και στέκομαι, δαγκώνω και φιλώ, πολεμώ και ηρεμώ, είμαι ότι θες τα πάντα ακόμα και εσύ ο Λυκάνθρωπος.

---

Διαβάστε σχετικά: ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΥΚΟ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ