Άτιτλο

Κοιτάζοντας τον ουρανό, μέσα από αυτόν τον βούρκο, δεν βρίσκω πλέον καμία παρηγοριά στ΄ αστέρια. Ο ορθολογισμός έχει εξαφανίσει κάθε μαγεία. Γνωρίζω, δυστυχώς πολύ καλά,  ότι αυτό που βλέπω είναι παρελθόν. Στο δικό μου παρόν, δεν έχει χώρο για το χρόνο και τόπο για την ελπίδα. Σ΄ αυτόν τον ζόφο, είμαι υποχρεωμένος να υποδέχομαι το ελάχιστο φως που διαπερνάει την ψυχή μου σαν καταδικασμένο να πεθάνει. Η αθανασία έχει παραχωρήσει την θέση της, όχι με κάποια συναίνεση, στην συνεχή ανανέωση του παρόντος. Έχουν διατυπωθεί διάφορες σκόρπιες λέξεις για να σημάνουν αυτή την διαρκώς νέα κατάσταση, αλλά η πιο αποτρόπαια ηχεί στα αυτιά μου σαν λευκός θόρυβος: εκσυγχρονισμός.

Ο εθελόδουλος δεν ανακάλυψε την ενοχή αλλά η ενοχή είναι αυτή που εισχώρησε αμαχητί στα μύχια της ψυχής του. Ο ψυχικός μας κόσμος είναι άβατο. Ως εκ τούτου, δύνανται να τον πατούν στιγμιαία οι βέβηλοι πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα και να τον κατοικούν οι ευσεβείς. Η ηθική, ως νόημα (μη-νόημα) της εποχής μας, είναι η δολιότερη ψυχοκομπίνα που εισήγαγε ο άνθρωπος στο ρεπερτόριο της ματαιοδοξίας του. Τούτη την αυταπάτη ότι ξεγέλασε την μοίρα, την ονόμασε νεωτερικότητα. Κάθε επανάληψη αυτής της φαυλότητας ονομάστηκε μετά-νεωτερικότητα.

Η μεταμοντέρνα κατάσταση, δεν είναι παρά η παράθεση εξωτικών αποριών. Οι ερωτώντες ουδέποτε αναλαμβάνουν ολοκληρωτικά την ευθύνη της όποιας ερώτησης, της όποιας δέσμης ερωτήσεων. Όλες οι αποφάσεις των ατόμων, αυτής της τρισάθλιας εποχής, θεωρούνται απαντήσεις σε κάποιο διακύβευμα, που εκλαμβάνεται πάντα ως το ορθά προβλεπόμενο, με εντελώς ανεξήγητους λόγους. Η βάση αυτής της «μυστικιστικής εμπειρίας» είναι η πεποίθηση πως ό,τι συμβαίνει είναι περίπου φυσικός νόμος. Το άτομο διεκδικεί την αυτονομία του και όχι τον αυτοκαθορισμό του, εντός ενός κάποιου «χώρου» (μη-χώρου) που δε διαθέτει καμία τοπολογία. Είναι δηλαδή εκτός τόπου και χρόνου.

Ο Καιρός είναι αποκλειστικά Ελληνική Έννοια και βρίσκεται στον αντίποδα της «Εποχής». Είναι συνδεδεμένος με το χρόνο μέσω της πράξης που επιβάλλει η κατάσταση των πραγμάτων. Ο Δαήμων (Γιατρός, Δημιουργός, Ηγέτης, Ποιητής, Ρήτορας, Στρατηγός) οφείλει να διαθέτει τις αρετές που απαιτούνται και είναι υποχρεωμένος να παρεμβαίνει χωρίς να ελεεινολογεί και χωρίς βιασύνη στον Καιρό, μέσω της εμπειρίας και της γνώσης, ενάντια (κόντρα) στην «Εποχή».

Ο μελαγχολικός δεν είναι μια δακρύβρεχτη μελοδραματική φιγούρα, αλλά ένας τραγικός άνθρωπος που αποζητά με μανία να ενωθεί με τον Καιρό. Η ανθρωπινότητα της ανθρωπότητας είναι η τραγικότητά της και η θνητότητα του ανθρώπου το μεγαλείο του. Η θνητή θεία φύση μας. Η αναπαράσταση επιβεβαιώνει, κάθε στιγμή και αδιαλείπτως, ό,τι λέμε βίον είναι βίος και όχι απλώς ζωή -ή χαμοζωή, επειδή (όταν) μιμείται την τέχνη. Η τέχνη του βίου εικονίζεται στα πολλά πρόσωπα και στις απειράριθμες σκηνές αυτής της περιπέτειας. Οι επιμέρους συγκροτούμενες σκηνές διαμορφώνουν τα πολυποίκιλα «έργα τέχνης» της «Εποχής» που σκοπό έχουν, ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τις αιτιάσεις των δημιουργών τους, να απαλύνουν τον πόνο αυτής καθ΄ αυτής της ύπαρξης. Ο παιδευτικός ρόλος της τέχνης έχει βουλιάξει στον κυκεώνα των παθών. Η δημιουργία, ως ανθρώπινη κατάσταση, θα επανέλθει, μαζί με την πόλη (πολιτική κοινωνία), για να λυτρώσει όσους το επιθυμούν και το επιδιώκουν. Οι άλλοι, πολλοί ή λίγοι, θα απομείνουν να ζουν στην χαμέρπεια των συναισθημάτων και της υπαρξιακής αγωνίας. Στον ίδιο πάντα βούρκο.

Ο Καιρός θα δείξει.

Άτιτλο