Το Vivere Pericolosamente κι ο Νεοέλληνας!

Χρόνια μετά το πρώτο άκουσμα του «Νεοέλληνα» του Τζιμάκου κι ενώ μπαίνω στο club του «Vivere Pericolosamente» αντιλαμβάνομαι η «αστή» τι είχε γράψει ο άνθρωπος μέσα σε λίγες γραμμές.

Πιο περιεκτική και ρεαλιστική περιγραφή του φρούτου «νεοέλληνας» δεν μπορώ να διανοηθώ!

Ό,τι στην αρχή της εφηβείας ήταν μια “bit-ατη” μουσική με στίχο που φρίκαρε τους γονείς, πλέον ντύνεται την αλήθεια του και μου/μας την πετάει κατάμουτρα!

Ο Νεοέλληνας του Τζιμάκου, είναι αυτό που σημαίνει η λέξη: ο σύγχρονος άνθρωπος!

Η «χρυσή δεκαετία» ’80 – ’89 μας έχει αφήσει κι η νέα δεκαετία ξερνάει πάνω μας ό,τι «ανδρώθηκε» (σιχαίνομαι τη λέξη, αλλά ταιριάζει!) εντός της!

Ο «Νεοέλληνας» είναι γεγονός!

Αντί να  αραδιάσω όλη τη  Φρικηπαίδεια, (την ελεύθερη παρωδία) με τα χαρακτηριστικά του και τις αγαπημένες του φράσεις (του Νεοέλληνα ντε!) και να σας κάνω να πείτε: «είσαι κι η πρώτη!», λέω να ξανακούσω το Τζιμάκο!

Τέρμα τα γκάζια!

Vivere Pericolosamente

Πανούσης: Υπηρέτης που κρατάει το φαλικό σύμβολο (το φλάμπουρο), χορεύει ρυθμικά και κωμικά και λέει στους θεατές πειρακτικά-αισχρόλογα. Είναι ντυμένος κάτι μεταξύ Τούρκου (κόκκινο φέσι, λευκό τουρπάνι) και Αλβανού (σεντούκα φλοκωτή και γουρουνοτσάρουχα με μύτες, χωρίς φούντες). Οι παληότεροι “βλάχοι” υποστηρίζουν πως παρίστανε μια συμβολική αντιστροφή, εκείνον δηλαδή που αυτομόλησε μετά την επικράτηση της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και από αφέντης έγινε τώρα υποτακτικός στον νικητή-Έλληνα.

Βλάχοι και Βάκχοι στη Θήβα
Γ. Κατσιμπάρδη, 1977