ART-io η τέχνη του βίου
Καρέ πρώτο: Μάρτιος 2014 – Ανησυχητική άνοδος της ακρoδεξιάς Λεπέν στον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών της Γαλλίας.
Καρέ δεύτερο: Φεβρουάριος 2014 – Νεοναζί παρελαύνουν στη Λετονία.
Καρέ τρίτο: Σεπτέμβριος 2013 – Η Ακροδεξιά στην Αυστρία αναδεικνύεται στις εκλογές τρίτη δύναμη
Παράλληλη λήψη: Ο Παύλος Φύσσας, ράπερ – ακτιβιστής, δολοφονείται στην Αθήνα από μέλη της Χρυσής Αυγής.
Καρέ τέταρτο: Ιούνιος 2012 – Η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή εκλέγεται στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Καρέ πέμπτο: Ιούλιος 2011 – Ο ακροδεξιός εξτρεμιστής Άντερς Μπρέιβικ δολοφονεί 77 ανθρώπους στη Νορβηγία.
Μετά από 70 περίπου χρόνια χειμερίας νάρκης το ναζιστικό μόρφωμα βρυχάται σε όλη την Ευρώπη. Η Γηραιά Ήπειρος, ταλανιζόμενη στην έλλειψη ιδανικών και στην οικονομική ύφεση, ανίκανη να καυτηριάσει τα σημεία που ξεπετάγονται τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, παλεύει να διαφυλάξει το όραμα μιας Ενωμένης Ευρώπης.
Πολλοί αναλύουν, ερμηνεύουν, θεωρούν υπαίτια την κρίση αξιών κι ιδανικών. Φέρνουν ως παραδείγματα την αύξηση της συχνότητας των οργανωμένων πογκρόμ κατά των μεταναστών κάτω από τον ανελέητο αττικό ήλιο και το πολυδοκιμαζόμενο λίκνο της δημοκρατίας, τον Παρθενώνα, τη δημοκρατική εκλογή των ναζιστών απ’ τους ίδιους τους πολίτες.
Κι όμως κι ο Χίτλερ εξελέγη απ’ τον γερμανικό λαό… Εκατομμύρια αθώοι ξεψύχησαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μαχών. Αριθμοί και φωτογραφίες ανατριχιαστικές, τόποι αιματηρής μνήμης.. και η ανθρωπότητα δε διδάχτηκε απ’ τα λάθη της. Κι αν σκάψουμε πιο βαθειά στα χώματα της ιστορίας θα δούμε πως το Τέρας δε γεννήθηκε και πέθανε ποτέ…Απλά πλάστηκε απ’ το πλευρό του Αδάμ και της Εύας.
Θα θέλαμε ο άνθρωπος να είναι αυτό που μας δίδαξαν τα βιβλία, ο αθώος ρομαντισμός κι η τρυφερότητα μιας θάλλουσας νιότης… Εκεί, όμως, που η χρυσή τομή του Φειδία ενσαρκώθηκε σε μάρμαρο πεντελικό, υψώθηκε η ναζιστική σημαία, τότε, και τώρα, φοβισμένα βήματα και βίαια γροθοκοπήματα διαχωρίζουν τον άνθρωπο σ’ ανώτερη και κατώτερη ράτσα χωρίς να ίπταται καμία δικαιοσύνη, έστω και τυφλή.
Η φύση του ανθρώπου είναι και κτηνώδης, η σάρκα τρώει σάρκα κι η δημοκρατία αναλώνεται σε τηλεοπτικά ντιμπέιτ. Ευκολότερα ελέγχεις τη μάζα όταν την αποκτηνώνεις, όταν της προσφέρεις βία και θεάματα ρωμαϊκής αρένας, όταν δαιμονοποιείς και εξολοθρεύεις ανθρώπους που υψώνουν το ανάστημα, όταν την μπουκώνεις με προϊόντα lifestyle.
Πάντα θα υπάρχει η αρχετυπική σχέση του Λάκυ και του Πόντζο, όπως αποτύπωσε η δραματουργική πένα του Σάμουελ Μπέκετ. Ο ισχυρός επικρατεί στον αδύναμο κι ο ένας έχει ανάγκη τον άλλο για να εδραιώσει την ύπαρξη του στη συμπαντική μοναξιά.
Η δημοκρατία δεν είναι παρά η σκιαγράφηση μιας ουτοπίας.
Ο Άγγελος Τερζάκης στο έργο του «Προσανατολισμός στον αιώνα», Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2000, σ.σ. 181- 184 γράφει εύστοχα:
Yπάρχει όμως κι ένα άλλο στάδιο βαρβαρότητας που πρέπει να ξεπεραστεί για να είναι ένας λαός άξιος της Δημοκρατίας: το στάδιο του θαυμασμού προς τη βαναυσότητα. Η χοντρή πλάνη να την περνάει κανείς για δύναμη. Συναντούμε κοινωνικά σύνολα που δεν ξέρουν, δεν υποπτεύονται τι κρύβεται πίσω από τη βαναυσότητα: πόση ουσιαστική αδυναμία, πόση ανάγκη για άμυνα, πόση μεταμφιεσμένη μνησικακία, πόσα συμπλέγματα, πόση περιφρόνηση προς το ανθρώπινο γένος, πόσοι παράγοντες αστάθμητοι και σκοτεινοί. Η πραγματική δύναμη είναι κάτι πολύ πιο δύσκολα εξακριβώσιμο απ’ ότι πιστεύει ο κόσμος. Εμφανίζεται, αθόρυβη και σεμνή, εκεί που κανένας σχεδόν δεν το φαντάζεται: στο εργαστήρι του σοφού, στο κελί του άγιου, στη φυλακή του επαναστάτη. Σπανιότατα στο προσκήνιο. Γιατί δύναμη του ανθρώπου θα πει ένα και μόνο: δύναμη ψυχής. Κι αυτή φανερώνεται στη μοναξιά και στον κατατρεγμό, όχι στην αγορά και στον θρίαμβο.
