Στο βάθος…

Στο βάθος οι πιο διάσημες καμπάνες της Σαντορίνης από τις οποίες μας αποκλείει ένας φράκτης. Αριστερά μία πόρτα, από την οποία διέρχονται υπάλληλοι με στολές κρατώντας πετσέτες και σαμπάνιες. Πάνω εκεί βλέπω να αναγράφεται το σήμα “Private, please do not enter”.

Mπαίνω.

Πετάω τα πέδιλα μου κι αναρριχώμαι προσεκτικά στους θολωτούς τρούλους.

Βγάζουμε πολλές φωτογραφίες.

Μετά από 10 λεπτά τσουπ πηδάω κάτω κι ούτε γάτα ούτε ζημιά, επιστρέφω στον Μάριο με την αδρεναλίνη εμφανώς ανεβασμένη.

Μια Κινέζα (!) ψιθυρίζει δειλά στον αγαπημένο της “it is private area, she shouldn’t enter”. Με πλησιάζει και με ρωτά “Is it permitted to open this door”?

I Don’t think so αποκρίνομαι και γελά…και γελώ κι εγώ.

Τι εστίν ιδιωτικός χώρος άλλωστε;

Ούτε καν τα κράτη δεν έχουν σαφή όρια ή αιώνια σύνορα.

Ναι, εμείς τα ορίσαμε με τους αγώνες μας όπως όλοι πιστεύουμε, αλλά και με την ευλογία του δυνατού.

Σήμερα υπάρχει αυτό που λέμε “ιδιωτικός χώρος”, αλλά οι ιδιώτες (idiot) δεν πρέπει να ιδιωτεύουν, αλλά να είναι επιεικείς (αριστοτελική έννοια), φιλόξενοι και σαφώς να δείχνουν ευγνωμοσύνη στους μη έχοντες.

Αν μία νύχτα όλοι οι ΜΗ έχοντες κάνουν την επανάστασή τους τότε τίποτα δε θα θεωρείται ιδιοκτησία κανενός.

Όλοι μας στηρίζουμε το σύστημα με τον τρόπο μας

αλλά το σύστημα δεν καταρρέει

χάριν της υπομονής του ζητιάνου της γειτονιάς μας…