Το παρελθόν μέλλον, όπως ένα παραμύθι της Μεσοποταμίας..

Δεν χρειάζεται να θυμηθούμε την μνήμη για να θυμηθούμε την παρουσία του παρελθόντος στο παρόν μας, αφού κάθε παροντικό αντικείμενο της ζωής μας σήμερα έχει προδιαμορφωθεί σε αυτό το παρελθόν, ανεξάρτητα από την μνήμη ή την γνώση ή το οντολογικό εύρος αυτής της προδιαμόρφωσης.

Όμως και ”τότε” που συνέβει αυτή η διαμόρφωση, η σήμερα και έκτοτε τού “τότε” εννούμενη ως προδιαμόρφωση, υπήρξε εντός ΤΟΥ το ζωντανό ίχνος ενός άλλου προδιαμορφωμένου παρελθοντοπαρόντος που ως παρόν περιείχε ένα ζωντανό ίχνος ενός άλλου προδιαμορφωμένου παρελθοντοπαρόντος και εις άπειρον.

Τα παρόντα που φαίνεται πως δεν έχουν παρελθόν είναι μόνον τα τότε μη προδιαμορφωμένα παρόντα που εκπηδούν εντός και όχι εκτός του εκάστοτε συνολικού παρόντος.

Εντός ενός συνολικού παρόντος εκπηδούν μορφές που το αίρουν στο ύψος μιας εσωτερικής διαφοροποίησης που όμως δεν είναι καθολική ή ολική.

Εντός του κόσμου εμφανίζονται υπομορφές του ή μορφές που δεν τον καθιστούν από την έποψη του παρόντος ένα ολικό παρόν που είναι άλλο από το αμέσως προηγούμενο ολικό παρόν.

Αλλά για να μην επαναπαυθούμε στο ολικό παρόν ως να είναι αυτάρκες άρα στην αλήθεια του ολικό θα ονομάζαμε αυτές τις υπομορφές που εμφανίζονται στην επιπεδότητά του εκφράσεις του μέλλοντος.

Το μέλλον εισέρχεται στην παροντική μορφή που έχει προδιαμορφωθεί (κατά τα άλλα) ως το άλλο της.

Το άλλο της παροντικότητας με την σειρά του από που εξέρχεται;

Σύμφωνα με την νεωτερική ιδεολογία από πουθενά αλλού εκτός του ίδιου του παρόντος ως δυναμικότητας ή δυνάμεως δημιουργίας που αίρει ή καταστρέφει ριζικά το παρελθόν. Ψεύδος αυτό.

Το μέλλον εξέρχεται από το ακόμα βαθύτερο παρελθόν.

Το μέλλον ως το αίτιο απο-παρελθοντοποίησης του παρόντος, ως λυτρωτής του από τα δεσμά της υφιστάμενης προδιαμορφωμένης κατάστασης, εξέρχεται και προέρχεται από το παρελθόν εκείνο που απέμεινε στην ριζική του πρωτο-ύπαρξη ή πρωτο-διαμόρφωση “αρνούμενο” την έστω δεύτερη διαμόρφωση και περιοριζόμενο στην πρώτη και μοναδική του πρωτομορφή, όπως είναι λ.χ η υπάρχουσα από την “αρχή” (που μπορεί και να μην είναι αρχή) υποστρωματική “νεκρή” (εδώ γελάμε με το “νεκρή”) ατομική και υπο-ατομική ύλη όπως μάλιστα εννοείται στην ολότητά της.

Το απόλυτο τεχνικό μέλλον της ανθρωπότητας, της κατεξοχήν καινοφανούς και μελλοντοκεντρικής ολότητας, είναι εξάλλου αυτή η αρχέγονη υποστρωματική ύλη και κάθε τεχνική και πνευματική ανέλιξη που θα μεταμορφώσει τεχνικά την έμβια ανθρώπινη ή μη ανθρώπινη οντότητα αφορά την σχέση μας με αυτήν.

Αλλά κι αν περιορισθούμε στα κοινωνιο-βιολογικά όρια μιας μη αναπτυσσόμενης άλλο τεχνικο-επιστημονικά κοινωνίας θα ανακαλύψουμε το μέλλον μας στο πιo αρχέγονο παρελθόν, όσο περισσότερο μέλλον τόσο περισσότερο παρελθόν.

Η αρχέγονη αταξική κοινότητα με τις ανιμιστικές της δοξασίες, έτσι ακριβώς όπως ήταν ας πούμε στην Μεσοποταμία, με ή χωρίς την τεχνική-επιστήμη αφομοίωσης της αρχέγονης ύλης, αλλά σίγουρα με κάποιες τεχνικές προόδους, είναι το απόλυτο μέλλον της ανθρωπότητας αν θέλει ή μπορεί να έχει μέλλον.

Θα πει κάποιος: μήπως τότε θα υπάρξει παροντοποίηση του χρόνου;

Όχι, τότε είναι που θα ζούμε σε ένα αιώνιο παρελθόν, τότε είναι που θα θέλουμε να επιστρέψουμε κι άλλο πιό πίσω και τότε είναι που θα αναζητάμε στο μέλλον νέους ήλιους και κάθε μέρα, κάθε αιώνα, νέους ήλιους αρχεγονότερους από τους προηγούμενους που προσπεράσαμε..

Βλέπουμε λοιπόν πως το μέλλον και το παρελθόν είναι μια ένταση του άλλου που είναι το καθένα μόρφημα του συνθέματος του χρόνου.