ART-io η τέχνη του βίου
Η μεροληψία του BBC, το Brexit, η ΕΕ, η Bilderberg και Παγκόσμια Κυβέρνηση
Steven MacMillan
Ένα από τα κύρια προγράμματα ειδήσεων του BBC εμφανίζει «ισχυρή» μονομέρεια ως προς την παραμονή της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), υποστήριξε την περασμένη εβδομάδα μια «ομάδα παρακολούθησης» των μέσων ενημέρωσης. Από τις 13 Ιανουαρίου έως την 11η Μαρτίου 2016 η News-Watch ανέλυσε 40 εκπομπές του δημοφιλούς προγράμματος επικαιρότητας “Newsnight”. Η Newswatch σημείωσε ότι 25 από τους επισκέπτες που εμφανίστηκαν στο πρόγραμμα ήταν υπέρ του να παραμείνει η Βρετανία στην ΕΕ, σε σύγκριση με μόνο 14 που υποστήριξαν πως το Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να εγκαταλείψει την Ένωση. Η ομάδα παρακολούθησης σημείωσε ότι: «Ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, και ο πρώην Πρωθυπουργός της Σουηδίας, Καρλ Μπιλντ, είχαν την ξεκάθαρη ευκαιρία σε κεντρικές συνεντεύξεις, για να εξηγήσουν γιατί η έξοδος από την ΕΕ δεν θα ήταν προς το συμφέρον του Ηνωμένου Βασιλείου. Δεν υπήρξε εξισορροπητική γνώμη από παρόμοια βαρύνουσες προσωπικότητες που να υποστηρίζουν την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ.
Το BBC ήταν πάντα το φερέφωνο προπαγάνδας του βρετανικού κατεστημένου, αλλά πολλοί Βρετανοί εξακολουθούν να προσκολλώνται στην παραπλανημένη αντίληψη ότι το BBC είναι ένας αμερόληπτος οργανισμός ειδήσεων. Είναι σαφές ότι το βρετανικό κατεστημένο είναι απελπισμένο στο να κρατήσει τη Βρετανία στην Ένωση, και αυτό αντανακλάται στα ρεπορτάζ του BBC για το θέμα. Ένα Brexit μπορεί να αποδειχθεί καταλύτης που θα ενθαρρύνει άλλες χώρες να φύγουν από την ΕΕ, προκαλώντας εξ ολοκλήρου την κατάρρευση της. Εάν οι δυτικές ελίτ δεν καταφέρνουν να μετατρέψουν την καταρρέουσα ΕΕ σε ένα παγκόσμια ολοκληρωμένο σύστημα, αυτό θα ήταν μια καταστροφή για τους παγκοσμιοποιητές. Αν τα ευρωπαϊκά έθνη ανακτήσουν τον έλεγχο επί των δικών τους υποθέσεων και καταφύγουν στην εθνική κυριαρχία, η ατζέντα της σκιώδους ελίτ, με τη μορφή της καταστροφής εθνών-κρατών και της οικοδόμησης μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας, θα αναχαιτιστεί σοβαρά.
Η συζήτηση σχετικά με το εάν η Βρετανία θα πρέπει να εγκαταλείψει την ΕΕ ή να μείνει σε αυτή βαίνει αυξανόμενη εδώ και χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο, και ο πρωθυπουργός έχει θέσει τελικά την 23η του Ιούνη ως την ημερομηνία για το δημοψήφισμα. Ο Ντέιβιντ Κάμερον απλώς προσπαθεί να κατευνάσει κάποιες φατρίες στη Βρετανία που είναι υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και έχουν την αίσθηση ότι συγκεντρώνεται υπερβολική εξουσία στα γραφειοκρατικά, τεχνοκρατικά και σε μεγάλο βαθμό αντιδημοκρατικά χέρια της ΕΕ. Μια από τις πιο κεντρικές ομιλίες που έδωσε ο Κάμερον σχετικά με την ΕΕ κατά τους τελευταίους μήνες, δεν δόθηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων, αλλά ενώπιον της σκιώδους βρετανικής κυβέρνησης: το Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων (ή Chatham House). Το εκτελεστικό όργανο της ΕΕ –η Ευρωπαϊκή Επιτροπή– είναι ένας εταιρικός συνεργάτης του Chatham House. Η πλειοψηφία των μεγάλων πολιτικών προσωπικοτήτων της Δύσης υποστηρίζει την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου του Μπαράκ Ομπάμα, του Τόνι Μπλερ και του Peter Mandelson. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ΕΕ είναι πολύ περισσότερο από απλώς μια ένωση στην Ευρώπη: είναι ένα σκαλοπάτι προς την παγκόσμια κυβέρνηση.
Η ΕΕ και η Παγκόσμια Κυβέρνηση
Η ΕΕ ήταν πάντα ένα τμήμα-κλειδί της μεγάλης στρατηγικής της παγκόσμιας ελίτ για να καταστρέψει την εθνική κυριαρχία και να φέρει μια παγκόσμια κυβέρνηση, μέσω τελικά της συγχώνευσης της ΕΕ με άλλους εμπορικούς συνασπισμούς. Όπως σημειώνει ο Alan Sked, καθηγητής Διεθνούς Ιστορίας στο London School of Economics και αρχικός ιδρυτής του Βρετανικού Κόμματος Ανεξαρτησίας UKIP (ο οποίος έκτοτε έχει επικρίνει το κόμμα), η ΕΕ δημιουργήθηκε από μια δυτική ελίτ που εργάζεται κρυφά για να οικοδομήσει μια παγκόσμια κυβέρνηση. Ο Χέρμαν Βαν Ρομπάυ, ο πρώην Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δε δίστασε να διακηρύξει με τόλμη ότι το 2009 ήταν «το πρώτο έτος της παγκόσμιας διακυβέρνησης» (σύμφωνα με τη μετάφραση).Ο Ρομπάυ πρόσθεσε ότι «η διάσκεψη για το κλίμα στην Κοπεγχάγη είναι άλλο ένα βήμα προς την παγκόσμια διαχείριση του πλανήτη μας.»
Ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, εκφώνησε ομιλία το 2014 στη Σχολή Management του Yale, με τίτλο: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση στη Νέα Διεθνή Τάξη». Ο Μπαρόζο δήλωσε ότι ο κόσμος είναι σε μεγάλο βαθμό σε μια κατάσταση χάους, αλλά «από όλο αυτό το χάος κάποιου είδους τάξη θα υλοποιηθεί τελικά». Πρόσθεσε ότι ένα κενό αναδύεται «μέσα στην παγκόσμια σφαίρα, ανάμεσα σε ένα ολοένα και πιο αλληλοεξαρτώμενο και διασυνδεδεμένο κόσμο που δεν έχει τους μηχανισμούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης για τη διαχείριση αυτής της αλληλεξάρτησης και διασύνδεσης». Ουσιαστικά ο Μπαρόζο, εξαπατώντας, υποστήριξε ότι ο κόσμος είναι σε μια τέτοια κατάσταση χάους (το μεγαλύτερο μέρος της οποίας έχει δημιουργηθεί από τη Δυτική ελίτ) που είμαστε σε απελπιστική ανάγκη για σημαντικότερους «μηχανισμούς παγκόσμιας διακυβέρνησης» (δηλαδή τάξης) – Μια ισχυρότερη παγκόσμια διακυβέρνηση είναι πρακτικά συνώνυμη με την παγκόσμια κυβέρνηση, αλλά, ακόμα και στον ελάχιστο βαθμό, είναι το τελευταίο σκαλοπάτι προς την κατεύθυνση μιας πλήρως πιστοποιημένης παγκόσμιας κυβέρνησης.
Ο Peter Mandelson, πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος για το Εμπόριο και Βρετανός πολιτικός, δήλωσε κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης στο Chatham House το 2007 ότι «βλέπει την ΕΕ ως το πιο ελπιδοφόρο μέσο της Ευρώπης για την ανάληψη και διαμόρφωση της παγκοσμιοποίησης». Ο Τζορτζ Σόρος, ο επενδυτής, δισεκατομμυριούχος και o «μάστερ» της αλλαγής καθεστώτων, παρομοίασε την ΕΕ με ένα «πείραμα στη διεθνή διακυβέρνηση». Ο Σόρος δηλώσε όντως ότι η ΕΕ είχε «αποτύχει», και ότι η αύξηση του λαϊκισμού απειλούσε την ένωση. Αλλά αν η ΕΕ διαλυθεί εντελώς, ο κύριος κίνδυνος είναι ότι η ελίτ, ως λύση, θα πιέσει για περαιτέρω παγκόσμια ενοποίηση.
Η Bilderberg και η ΕΕ
Με έτος ιδρύσεως το 1954, η ομάδα Bilderberg αποτελεί παράδειγμα ενός μυστηριώδους δικτύου σούπερ-ελίτ που συχνά λαμβάνουν αποφάσεις σε μυστικές συναντήσεις που τελικά επηρεάζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Στο ετήσιο συνέδριο παρευρίσκονται μεταξύ 120 και 150 ελίτ που συναντιούνται για να συζητήσουν τα παγκόσμια ζητήματα με έμφαση στις βορειοαμερικανικές και ευρωπαϊκές προκλήσεις. Περιλαμβάνει μια σειρά από άτομα: από επικεφαλής των πολυεθνικών εταιρειών ως τους ηγέτες εθνών. Από τραπεζικά στελέχη μέχρι τιτάνες των μέσων ενημέρωσης.
Το 2009, το WikiLeaks κυκλοφόρησε ένα έγγραφο, το οποίο ήταν, σύμφωνα με πληροφορίες, η αναφορά της συνάντησης από το συνέδριο της Bilderberg το 1955, στη Δυτική Γερμανία. Το έγγραφο δείχνει ότι η ιδέα της δημιουργίας του ευρώ συζητιούνταν μέσα στους κύκλους της Δυτικής ελίτ ήδη από το 1955, συγκαλυμμένα από το ευρύ κοινό της Ευρώπης: «Ένας Ευρωπαίος ομιλητής εξέφρασε την ανησυχία του σχετικά με την ανάγκη να επιτευχθεί ένα κοινό νόμισμα, και ανέφερε ότι κατά την άποψή του, αυτό συνεπάγονταν οπωσδήποτε τη δημιουργία μιας κεντρικής πολιτικής εξουσίας».
Είναι ενδιαφέρον πως ένα γενικό σημείο της συμφωνίας στη διάσκεψη ήταν η κοινή αντίληψη ότι η ατομική ενέργεια θα μπορούσε να είναι το πιο καίριο ζήτημα που θα ωθούσε σε αύξηση της συνεργασίας:
«Κατά τη διάρκεια της συζήτησης δόθηκε σημαντική έμφαση στην ατομική ενέργεια ως, ίσως, το πιο ελπιδοφόρο πεδίο, όπου θα μπορούσε να προχωρήσει η ενσωμάτωση.»
Τρία χρόνια αργότερα, το 1958, ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας. Ένα άλλο συμπέρασμα της συνεδρίασης ήταν ότι το ευρωπαϊκό σχέδιο έχει σχεδιαστεί για να αφαιρέσει τα σπλάχνα της εθνικής κυριαρχίας και να επιτύχει την «υψηλότερο βαθμό ολοκλήρωσης» το συντομότερο δυνατόν:
«Είναι γενικά αποδεκτό ότι είναι κοινή μας ευθύνη να φτάσουμε στον συντομότερο δυνατό χρόνο, στο υψηλότερο βαθμό ολοκλήρωσης, αρχίζοντας με μια κοινή ευρωπαϊκή αγορά.»
Σε πιο σύγχρονες εποχές, ο Étienne Davignon, πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος και σημαίνων αρχιτέκτονας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αποκάλυψε ότι η ομάδα Bilderberg συνέβαλε στη δημιουργία του ευρώ τη δεκαετία του 1990.
Η Παγκόσμια Μετατόπιση
Το 2008 δημοσιεύθηκε ένα βιβλίο, το οποίο είναι κρίσιμης σημασίας για την κατανόηση ορισμένων από τις πραγματικές δυνάμεις που οδηγούν τις πολιτικές και οικονομικές μεταμορφώσεις στον κόσμο μας σήμερα. Συντάχθηκε από τον David Rothkopf, προστατευόμενο του Χένρυ Κίσσινγκερ, και άτομο που ανήκει σε πολυάριθμες εξέχουσες δεξαμενές σκέψης στις ΗΠΑ (συμπεριλαμβανομένου του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR)), και είχε για τίτλο, «Υπερτάξη: Πώς οι πλούσιοι ερείπωσαν τον κόσμο μας». Ο Rothkopf υποστηρίζει ότι ένας απείρως μικρός αριθμός σούπερ-ελίτ κυβερνά τον κόσμο, εντελώς έξω από κάθε δημοκρατική διαδικασία:
«Μια παγκόσμια ελίτ έχει προκύψει τις τελευταίες δεκαετίες, που είχε πολύ περισσότερη δύναμη από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στον πλανήτη. Κάθε ένα από τα μέλη αυτής της υπερτάξης έχει τη δυνατότητα να επηρεάζει τακτικά τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο … Οι ερευνητές μου και εγώ εντόπισαν λίγο πάνω από 6.000 άτομα που πληρούν τις προϋποθέσεις.» (από τον πρόλογο)
Ο Rothkopf συνεχίζει, στοιχειοθετώντας τη βαθιά μετάβαση που έλαβε χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, από το έθνος-κράτος προς ένα παγκόσμιο κράτος:
«Όμως το κέντρο βάρους της ελίτ έχει μετατοπιστεί. Σήμερα, οι πιο ισχυρές ελίτ είναι παγκόσμιοι πολίτες περισσότερο δεσμευμένοι στα διεθνή χρηματοοικονομικά από την εθνική πολιτική … Εάν τα πλουσιότερα και πιο ισχυρά άτομα στον κόσμο έχουν πλέον κατά κύριο λόγο παγκόσμιο προσανατολισμό, είναι εξαρτημένα σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι ενεργά σε παγκόσμιο επίπεδο, τότε μια σημαντική μετατόπιση έχει λάβει χώρα στην παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων –μακριά από τις εθνικές κυβερνήσεις και μακριά από τα εθνικά συμφέροντα όπως στενά ορίζονται.» (έκδοση 2009: σελ.320).
Αυτή η μετατόπιση, μακριά από το έθνος-κράτος και τις εθνικές κυβερνήσεις προς μια νέα παγκόσμια τάξη, είναι το καθοριστικό στοιχείο της εποχής μας. «Ζούμε σε μια περίοδο παγκόσμιας αλλαγής που είναι βαθύτερη, ταχύτερη και ευρύτερη από ό, τι έχουμε γνωρίσει ποτέ», είπε με σαφήνεια ο Peter Mandelson το 2007. Αλλά αυτή η μετατόπιση δεν είναι τυχαία: Υπήρξε στόχος μιας φατρίας διεθνών τραπεζιτών που πίεζαν και πιέζουν για τη δημιουργία ενός «παγκόσμιου συστήματος», για πάνω από έναν αιώνα. Όπως έγραψε το 1966 ο μακαρίτης Carroll Quigley –ιστορικός και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Georgetown–στο βιβλίο του, “Tragedy and Hope”:
«Οι δυνάμεις του οικονομικού καπιταλισμού είχαν και έναν άλλο απώτερο σκοπό, τίποτα λιγότερο από το να δημιουργήσουν ένα σύστημα παγκόσμιου οικονομικού ελέγχου στα χέρια ιδιωτών, που να είναι σε θέση να κυριαρχήσει επί του πολιτικού συστήματος της κάθε χώρας και της παγκόσμιας οικονομίας στο σύνολό της. Αυτό το σύστημα επρόκειτο να ελέγχεται με φεουδαρχικό τρόπο από τις παγκόσμιες κεντρικές τράπεζες που ενεργούν όντας σε συνεννόηση, από μυστικές συμφωνίες που έκαναν στη διάρκεια ιδιωτικών συναντήσεων και συσκέψεων. Η κορυφή του συστήματος προοριζόταν να ήταν η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών στη Βασιλεία της Ελβετίας, μια ιδιωτική τράπεζα που ανήκει και ελέγχεται από τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου, οι οποίες ήταν οι ίδιες ιδιωτικές επιχειρήσεις» (εκτύπωση 1998: σελ.324).
Ωστόσο, η ώθηση προς μια νέα παγκόσμια τάξη θα συνεχίσει να συναντάει αντίσταση, καθώς το μοντέλο των διεθνών σχέσεων της Βεστφαλίας –που έχει ως βάση τις αρχές της εθνικής κυριαρχίας και της μη επέμβασης στις υποθέσεις άλλων κρατών– υπήρξε το κεντρικό μοντέλο από τη συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648. Επιπλέον, το γεγονός ότι η Ρωσία ορθώνεται για την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων της βάζει αποτελεί σημαντικό πρόσκομμα στα έργα της δυτικής ελίτ.
ΠΗΓΗ: New Eastern Outlook, Global Research 06/04/2016
Ο Steven MacMillan είναι ανεξάρτητος συγγραφέας, ερευνητής, γεωπολιτικός αναλυτής και συντάκτης του The Analyst Report, ειδικά για το online περιοδικό “New Eastern Outlook”
Σχόλιο: Το άρθρο επιχειρεί να στοιχειοθετήσει τη διαδικασία οργάνωσης των ελίτ του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», μεταπολεμικά, με σκοπό τη σύσταση υπερεθνικών οργανισμών όπως η ΕΕ και απώτερο στόχο την παγκόσμια διακυβέρνηση, η οποία σήμερα πράγματι αποτελεί διακηρυγμένο ή σιωπηρό στόχο της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε), για την αποτελεσματική διαχείριση της Νέας Διεθνούς Τάξης. Αφορμή για το ιστορικό που ξεδιπλώνει ο αρθρογράφος είναι η διαπίστωση πως το βρετανικό αλλά και ευρύτερα παγκοσμιοποιητικό κατεστημένο έχει «οργιάσει» για την αποτροπή του Brexit… Δεν συμφωνούμε τόσο με την αίσθηση που δίνει ο συγγραφέας ότι θεωρεί την Υπερεθνική Ελίτ και ευρύτερα τους παγκοσμιοποιητές, ως ένα «μονολιθικό» σώμα ή μια ομάδα μυστικοπαθών σεχτών, που μοιάζουν να έχουν μια σχεδόν ακατανίκητη εξουσία στα χέρια τους (αν και στο τέλος ρητά δηλώνει ότι υπάρχουν αντιστάσεις εθνικής απελευθέρωσης, με προεξάρχουσα αυτή του λαού της Ρωσίας, που έρχονται σε σύγκρουση με τη διαδικασία παγκοσμιοποίησης). Παρόλα αυτά το άρθρο δίνει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για το πώς προχωρά ιστορικά «στο παρασκήνιο» η διαδικασία της πολιτικής, ειδικά, παγκοσμιοποίησης, με τη μορφή της παγκόσμιας διακυβέρνησης, ως το απαραίτητο συμπλήρωμα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Για εμάς η Υπερεθνική Ελίτ είναι μια συστημική/ταξική, βασικά, έννοια, που έχει να κάνει με την άνοδο μιας διεθνικής ελίτ που διαχειρίζεται τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και το άνοιγμα των αγορών και συνόρων. Η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Διεθνής Τάξη που σήμανε, αναδύθηκε ως αποτέλεσμα των «εγγενών» τάσεων διεθνοποίησης της οικονομίας της αγοράς (και των αντίστοιχων πολιτικών και πολιτιστικών θεσμών) και της μαζικής επέκτασης των Πολυεθνικών Επιχειρήσεων κατά τα τελευταία 30-40 περίπου χρόνια. Γι’αυτό και τονίζουμε πως η Υ/Ε ορμάται κυρίως από την ομάδα των χωρών της G7, αφού σε αυτές τις χώρες εδράζονται οι πολυεθνικές. Εντούτοις, αυτό δεν σημαίνει ότι συνωμοσίες δεν γίνονται διαρκώς από την Υ/Ε και τα όργανα της παγκοσμίως, όπως άλλωστε παρατηρούμε και αποκαλύπτονται καθημερινά, σε σχέση με την επιδίωξη της κυριαρχίας της επί των λαών σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, πολιτικό – εθνικό και βέβαια και πολιτιστικό. (βλ. λ.χ. τη συνωμοσία για τα όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, για το Ουκρανικό πραξικόπημα, για το “Μεγάλο Ισραήλ” μέσω της ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία κ.ο.κ.). Όμως το αν οι εκάστοτε συνωμοσίες των ελίτ θα επικρατήσουν ή όχι είναι θέμα της πορείας της κοινωνικής πάλης μεταξύ των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης και της Υ/Ε, και όχι απλά κάποιας «απόφασης» από τα κέντρα αυτά, όπως υποθέτουν οι περισσότερες θεωρίες συνωμοσίας. [οι εμφάσεις στο κείμενο δικές μας]
