ART-io η τέχνη του βίου
Όταν έχεις καβαλήσει μισό αιώνα, για κάποιους όχι και τόσο εύκολα εξηγήσιμους λόγους, καταφεύγεις ενίοτε σε μετωνυμικά άλματα στο νεανικό παρελθόν προκειμένου να αντλήσεις αισιοδοξία και κουράγιο από την ανάμνηση των τότε αθλητικών σου, κι όχι μόνο, επιδόσεων. Είναι και η ζωή πουτάνα, τόσο όσο να σε εκπλήσσει με το τι μπορεί να σου φέρει εμπρός σου από το ιστορικό σου αρχείο. Μια φωτογραφία του ’89 σε συνδυασμό με δημοσιεύματα για διώξεις με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο και το κακό έγινε.
Η ερίτιμος Εισαγγελέας Βασιλική Χαλβά για εμένα θα είναι πάντα η Βίκυ. Εκείνο το γλυκό κορίτσι της Νομικής (σχολής). Δεν προτίθεμαι να εκθέσω κουτσομπολίστικες λεπτομέρειες για το είδος και τη διάρκεια της σχέσης μας. Δεν θα αξιοποιήσω επίσης τις πληροφορίες που είχα τότε για ένα ευρύτερο κύκλο, πέραν αυτού της παρέας της νομικής, σημαινόντων προσώπων που διαπλέκονταν με τσαχπίνες, κουλτουριάρες όλο καμπύλες και καμάρες, φοιτήτριες της Νομικής και συναφών επιστημονικών κλάδων. Τα όποια πιθανά αδικήματα του τότε έχουν παραγραφεί κι εγώ δεν διαθέτω καμία απόδειξη που θα έστεκε σε αδέκαστο και σοβαρό δικαστήριο. Το αν θα βγάλω κι άλλα χαρτιά (συγνώμη, φωτογραφίες ήθελα να πω) από το άλμπουμ των αναμνήσεων προκειμένου να κάνω το κομμάτι μου και να επιτύχω το στόχο μου, που θα εκθέσω ευθύς αμέσως, ας παραμένει στη σφαίρα του παιγνιδιού και των εκπλήξεων, προς το παρόν.
Μάννα εξ ουρανού
Αγωνίζομαι χρόνια τώρα να πείσω κάποιον θεοκράτη, πολιτικό κάποιου βεληνεκούς, δημοσιοκάφρο, αγανακτισμένο πολίτη με κάποιο σουξέ και φυσικά τον εθνικό μας Watcher * και μηνυτή Παναγιώτη Δημητρά να μου κάνουν μια μήνυση. Το παπαδαριό συγκεκριμένα το εκλιπαρώ να με αφορίσει. Μια τέτοια επιτυχία θα διέσωζε τη φήμη μου στους αιώνες και θα έκανε πολύ ευτυχείς τους κληρονόμους μου. Το orthodox όμως ιερατείο δεν φημίζεται για την ευσπλαχνία του. Ο κατάπτυστος και βάρβαρος αντιρατσιστικός νόμος που παραβιάζει κάθε αρχή ανθρωπισμού και ελευθερίας του λόγου είναι μια χρυσή ευκαιρία και ίσως η τελευταία μου για να βουτήξω κι εγώ στη μέθη της ματαιοδοξίας και της φήμης. Δεν μου αρκούν 15 λεπτά δημοσιότητας. Είμαι ψωνάρα, επιδιώκω πολύ, μα πολύ και πολλά, περισσότερα.
Στον όνομα λοιπόν των όμορφων αναμνήσεων παρακαλώ την Βίκυ των νεανικών χρόνων και προκαλώ την Εισαγγελέα Βασιλική Χαλβά, του εδώ και τώρα, να μου ασκήσει δίωξη, να με κυνηγήσει χωρίς έλεος, με βάση τον άθλιο (αντιρατσιστικό) νόμο. Οι τυπικές λεπτομέρειες θα διακανονιστούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αν για παράδειγμα χρειάζεται κάποιος να καταθέσει μήνυση, για το ξεκάρφωμα, υπάρχουν πρόθυμοι φίλοι να το κάνουν. Είμαι διατεθειμένος να προβώ σε συμπληρωματικά δημοσιεύματα, αν δεν κατόρθωσα μέχρι τώρα να είμαι επαρκώς «ρατσιστής» στο δημόσιο λόγο μου. Υπόσχομαι επίσης να βοηθήσω ακόμα και στη σύνταξη της εισαγγελικής παραγγελίας προκειμένου να δέσουμε την υπόθεση από όλες τις πάντες. Ζητώ με έπαρση συγνώμη αν φαίνομαι τόσο ταπεινός αλλά κρίνοντας την αιτιολόγηση για την προκαταρκτική εξέταση της υπόθεσης του Τάκη Θεοδωρόπουλου ** την ταξινομώ, όλως επιεικώς, στα σκουπίδια. Αγαπητή Βίκυ, λυπάμαι που το λέω, αλλά στο συγκεκριμένο τα έκανες σκατά και δεν επιθυμώ και στη «δική μου υπόθεση» προχειρότητες. Η ερασιτεχνική, αλλά εξόχως σοβαρή και πολύχρονη, ενασχόληση μου με την πολιτική και νομική επιστήμη, καθώς και η υπόστασή μου ως πολίτη, μου επιτρέπουν το αξιοπρεπές δικαίωμα στις αξιολογικές κρίσεις του είδους.
Δεν οφείλεις να γνωρίζεις, αγαπητή Βίκυ, αφού εσύ γνώρισες ένα τεκνό χορευτή, ότι η αφεντιά μου διεύρυνε τους καλλιτεχνικούς και επαγγελματικούς ορίζοντες, αφού από τον χωρισμό μας και μετά απέκτησα τα πτυχία του σκηνοθέτη και του οπερατέρ (κινηματογραφιστής). Το καλλιεργημένο κορίτσι με την αστική παιδεία, που καταδέχονταν να με συνοδεύσει σε ταβερνάκι για την εκδήλωση προλεταριακής ομοσπονδίας με την οποία συνδικαλίζονταν η μητέρα μου, δεν μπορεί παρά να δείξει κατανόηση για τις ανάγκες και τις φιλοδοξίες ενός παιδιού του λαού. Ούτως ή άλλως διερχόμαστε περίοδο ΣΥΡΙΖΑ οπότε η ελπίδα στριφογυρίζει κάπου εδώ κοντά.
Θα σου μιλήσω λοιπόν στην κατακλείδα με τη γλώσσα της υπέροχης τέχνης μου.
Της φυλακής τα σίδερα…
Το σενάριο περιλαμβάνει και κακή εξέλιξη. Δίνω μάλιστα αρκετές πιθανότητες με βάση αυτό το κωλοχανείο που ονομάζουμε Ελληνική Δικαιοσύνη, στην οποία, ειρήσθω εν παρόδω, δεν έχω καμία απολύτως εμπιστοσύνη. Μπορεί κάκιστα να καταδικαστώ. Θα το πω απλά και λαϊκά. Και στη φυλακή είναι ωραία άμα βρεις καλή παρέα.
Η τέχνη θέλει θυσίες ή οι θυσίες θέλουν τέχνη… δεν θυμάμαι καλά.
* Watcher – Το χαρακτηρισμό αυτό έχει αποδώσει στον Παναγιώτη Δημητρά ο Μανώλης Βασιλάκης, διευθυντής της “Athens Review of Books“, με σειρά άρθρων. Το άρθρο του μάλιστα: Οι κυρίες Καλλιρρόη και Χαλβά διώκτριες της «ισλαμοφοβίας», αφορά στην υπόθεσή μας..
** Η Αθήνα δεν είναι πολυπολιτισμική I & ΙΙ
