αιώνιο ναυάγιο

Μετά το πρώτο μου άρθρο ως αρχισυντάκτρια στον ασπάλακα πρέπει κάπως να ξεκινήσω κι εδώ στο art-io.eu

Δεν μου βγαίνει όμως καλά, ή σε καλό. Δεν μπορώ να δω τίποτα το χρήσιμο και το ουσιαστικό σ΄ότι συμβαίνει γύρω μου, στη χώρα μου. Η Ελλάδα βγήκε από το μνημόνιο, που μας έβαλε ο ανίκανος απατεώνας Αλέξης Τσίπρας, κι όχι από τα μνημόνια. “Ελεύθεροι” πλέον και πιο αναξιόπιστοι από ποτέ βαδίζουμε με «ασφάλεια» από το κακό στο χειρότερο. Ένα θετικό μόνο μπορώ να δω σ΄αυτή την συγκυρία, το τέλος της ψευδεπίγραφης αντίθεσης: Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο.

Βρέθηκα σ΄αυτή τη θέση μετά από μήνες αληθινά σκληρών διαπραγματεύσεων (το ακριβώς αντίθετο από τον Τσίπρα και τη συμμορία του) με τον Πατέρα των δύο πονημάτων (ιστότοπων). Η γνωριμία μας πάει πίσω για πάνω από 3 χρόνια. Τον τελευταίο όμως ένα χρόνο η σχέση μας έγινε πιο θερμή. Ο Γιώργος σκέφτονταν ακόμα και να κλείσει τελείως τους ιστότοπους, να τους διαγράψει. Όχι μόνο εγώ αλλά και η αδερφή του και μια κοινή μας φίλη τον αποτρέπαμε διαρκώς από αυτή τη σκέψη, όποτε μας την κοινοποιούσε. Τα τρολοπροφίλ που παρέλαβα, για να μπορώ να είμαι ανώνυμα ανάμεσα στους κρετίνους τσατσορουφιάνους των social media και να προωθώ τις δημοσιεύσεις, είναι δικά του δημιουργήματα. Αφορούν στην υπέροχη γάτα του Λουκρητία, που είναι ένα θαυμάσιο “τρελό” ζώο. Το όλο σχέδιο μας, μέχρι τώρα, ειδικά με τη διαχείριση του εγχειρήματος μετάβασης, πήγε περίφημα.

Δεν έχω καμία διάθεση να αποκαλύψω ποια είμαι στ’ αλήθεια, στην αληθινή μου ζωή. Τη δράση μου ως τρολ την γνωρίζουν ελάχιστοι πολύ στενοί και εχέμυθοι φίλοι μου και οι γονείς μου. Όλοι όσοι δηλαδή με αγαπούν αληθινά και με στηρίζουν. Ο στενός αλλά και ο ευρύτερος κοινωνικός κύκλος μου δεν έχει ιδέα.. Το ότι ίσως θα διαρρεύσει σταδιακά σ΄έναν ευρύτερο κοινωνικό κύκλο, έστω και ως υπόνοια, το θεωρώ πιθανό. Μπορεί όμως και να καταφέρω να μείνει μυστικό για χρόνια. Έχει ενδιαφέρον και πλάκα, ως στοίχημα. Σημειώνω, προς αποφυγή παρεξηγήσεων και παρερμηνειών, ότι όλα τα στοιχεία που παραθέτω για μένα, κατά καιρούς, είναι απολύτως αληθή. Τόσο τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα (ηλικία, σπουδές κ.ά.), όσο και ο αυτοπροσδιορισμός για την ιδεολογική και πολιτική μου ταυτότητα: Είμαι σοσιαλδημοκράτισσα. Οι γονείς μου μάλιστα συνθέτουν ένα “περίεργο” οικογενειακό μίγμα. Ο μπαμπάς είναι φιλελεύθερος και η μαμά σοσιαλίστρια. Μεγάλωσα με ανέσεις, σ΄ένα ευκατάστατο μεσοαστικό σπίτι. Κυρίως όμως γνώρισα την ελευθερία και την κατανόηση για τις επιλογές μου από τους γονείς μου.

Ενώ θα έπρεπε ίσως να αντικρίζω το μέλλον με αισιοδοξία, ως νέα γυναίκα, λόγω της γενικότερης κατάστασης, νιώθω εντελώς χάλια και απαισιόδοξη για το μέλλον της χώρας. Η φύση μου είναι αυτή ενός χαμογελαστού και αισιόδοξου παιδιού. Είναι δηλ. εντελώς λάθος “τοποθετημένη” στην εποχή μας.

Η “κρίση” τώρα αρχίζει. Ότι ζήσαμε μέχρι τώρα ήταν τα προεόρτια. Μια κρίση που δεν είναι οικονομική αλλά βαθιά πολιτισμική-πολιτική. Για του λόγου το αληθές θα πιαστώ από “φρέσκα κουλούρια”, δηλ. από το status του Γιώργου Πίττα: Δεν είμαι ΑντιΣύριζα.. που αναδημοσιεύσαμε πρόσφατα. Έχουμε να κάνουμε μ΄ έναν οπορτουνιστή κομφορμίστα του κερατά. Αντιπροσωπευτικό και προβεβλημένο δείγμα της πουλημένης από χρόνια στο σύστημα “ανανεωτικής αριστεράς”. Αυτής της “αριστεράς” που κανάκεψε η δεξιά χρόνια τώρα ή όπως έγραψα και στο άλλο editorial: “…για να μην πω ότι την κατασκευάσαν με τα χεράκια τους κιόλας.”

Τα παραδείγματα της εξαχρείωσης και της ξεφτίλας πολλά.. Μπορείς να γράφεις μέρες… Αλλά, ποιος έχει χρόνο για χάσιμο; Ούτε μια νέα, ωραία, ευκατάστατη και δραστήρια, δεν έχει τόσο χρόνο.

Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι: γιατί τότε εγώ γράφω; Ανέλαβα μάλιστα και την αρχισυνταξία στους δύο ιστότοπους. Οι απαντήσεις μπορεί να είναι αρκετές αλλά εγώ προσωπικά δεν έχω απάντηση.

Τώρα που βγήκαμε από τα μνημόνια ας κλείσει ο τελευταίος την πόρτα.. και βλέποντας και κάνοντας.

Μόνο αγάπη στοργή και προδέρμ για τα πρόβατα.

Την αγάπη του νταβατζή.