ART-io η τέχνη του βίου
Η υποκρισία είναι συχνά θεραπαινίδα της Αρετής. Όσο υπάρχει η ανάγκη να υποκριθεί τον ενάρετο ή τον «ηθικό», ο κάθε αχρείος, σηματοδοτείται και σημαίνεται η διατήρηση, έστω προσχηματική, μιας «κοινωνικής ενότητας» και της διάθεσης για κάποια στοιχειώδη συναίνεση. Η υποκρισία είναι βεβαίως μια έκφραση ειδεχθούς μικροαστισμού, η κατώτατη υποστάθμη πριν από την πλήρη ξεφτίλα. Παρ΄ αυτά, ίσως και διά αυτών, ο υποκριτής δρα από φόβο μη θεωρηθεί καταγέλαστος και αποδιοπομπαίος και δεν εκφράζεται με απόλυτα χυδαίο κυνισμό.
Ο καθημερινός ξεφτίλας, ο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;;;», όλη αυτή η μικροφυσική της εξουσίας, που βασανίζει όλους εμάς, που διαθέτουμε κάποιο στοιχειώδη, ή και σοβαρό, «αξιακό κώδικα» και μια φιλοσοφία ζωής την οποία και αγωνιζόμαστε να υπηρετήσουμε, είναι εδώ πιο κραταιά από ποτέ. Είναι ιστορικά διαπιστωμένο πως όποιος-οι καταλαμβάνουν την εξουσία με επιχείρημα-σύνθημα κάποιο «ηθικό πλεονέκτημα» θα κάνουν τα πάντα από την πλεονεκτική θέση που θα βρεθούν για να αποδείξουν πόσο αμοραλιστές είναι. Η μεγάλη μάζα των προβάτων-ψηφοφόρων αγνοεί παντελώς κάθε ιστορική αλήθεια, ακόμα και την απλή ιστορική «στατιστική» δεν γνωρίζει.. εξαιρετικά αμόρφωτη, η μεγάλη ή μικρή μάζα, που «νομιμοποιεί» τους αχρείους επαγγελματίες της «πολιτικής» (δηλ. τα μουνόπανα της εξουσίας), λειτουργεί (σχεδόν πάντα) με το θυμικό. Η εξουσία δεν έχει σχέση με την πολιτική, δεν είναι πολιτική. Δεν θα κουραστώ να το λέω, μέχρι να εγκαταλείψω το μάταιο τούτο κόσμο: Η εξουσία χρειάζεται ιδιώτες (idiots), η πολιτική προϋποθέτει πολίτες, είναι η τέχνη του πολίτη.
Οι λαοί έχουν λίγο έως πολύ τις ηγεσίες (σε όλα τα είδη) που τους ταιριάζουν και τους αξίζουν. Το εγχώριο προτεκτοράτο αποτελεί και σ΄ αυτόν τον «ιστορικό αφορισμό» εξαίρεση. Ο ανταγωνισμός στις στάνες κυριαρχείται βεβαίως από την επιθυμία των προβάτων να ανακαλύψουν και να αναδείξουν τον χειρότερο για τσοπάνη, αλλά και στη διάλυση (αποδόμηση) και την καφρίλα οι (β)Ρωμιοί νέο-ραγιάδες είναι ατάλαντοι. Η πλούσια και ιερή ελληνική γη τους κάνει χαλάστρα αφού αποκαθιστά με θαυμαστό τρόπο, μέσω του οργανωμένου χάους, μεγάλο μέρος της καταστροφής και στέλνει το σκουπιδαριό στα Τάρταρα. Στον αυτό ρυθμό η μακραίωνη ιστορία του τόπου μοιάζει να λειτουργεί μόνη της, σε πείσμα του κομπλεξισμού (ανωτερότητας ή κατωτερότητας) των υπηκόων.
Ο εθελόδουλος έχει χιλιάδες «επιχειρήματα» για να παραμείνει τοιούτος και κανένα για να ελευθερωθεί. Η τρυφηλότητα και ο εκμαυλισμός της Σατραπείας λειτουργούν από κτίσεως κόσμου άψογα, κρινόμενες από την σκοπιά του εξουσιαστή βεβαίως. Το κάπως νέο στοιχείο στις μοντέρνες Σατραπείες είναι πως η «θεωρία των απολαύσεων» έχει επενδυθεί με ψευδό-πολιτική ρητορική. Κάθε σύγχρονος εθελόδουλος, που σέβεται τις δουλείες του, έχει μια ιδεολογία, την οποία μάλιστα την παρουσιάζει και την προβάλει ως χειραφετητικό πρόταγμα, για να μην πω ως «επαναστατική» θρησκεία. Οι άνθρωποι σήμερα κατασκευάζουν με ξεχωριστή επιμέλεια τα γυάλινα κλουβιά τους και απολαμβάνουν την έκθεση τους στην κοινή θέα, αυταπατώμενοι ότι είναι super duper ατομικότητες. Η σκληρή αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική από τις μαζικές αυταπάτες των μικροαστών και του μικροαστικού πόπολου. Κακέκτυπα ενός εργοστασίου μαζικής παραγωγής, αναλώσιμοι και «χρήσιμοι» μόνο ως καταναλωτές, και ποτέ ως παραγωγοί, ονείρων, κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Το ότι η τεχνολογική επανάσταση κατέστησε δυνατή, σχεδόν για τον καθένα, την οπτικοακουστική παραγωγή και την διάδοση (social media) των «ιδιωτικών στιγμών» επιτείνει την άνοδο της ασημαντότητας.
Δεν υπάρχει κανένας εκμαυλισμός και «παρακμή» λόγω της τεχνολογικής έκρηξης και της έκστασης της επικοινωνίας. Τα (κάθε φορά) νέα τεχνικά και οργανικά δεδομένα επαναπροσδιορίζουν απλώς την ανθρώπινη ουσία, στο χώρο και το χρόνο, με φόρμες που αναλογούν στις υπάρχουσες δυνατότητες. Διακινδυνεύω την πρόβλεψη: Η «στιγμή» που η τεχνολογική και επιστημονική επανάσταση θα μεταβάλει ριζικά την ανθρώπινη ουσία και τους θεμελιώδεις ανθρωπότυπους αργεί ακόμα. Θα τολμούσα να πω, ως αιρετικός που είμαι, πως δεν θα έρθει ποτέ τούτη η στιγμή, επί τη βάση της αρχής, του μέχρι τώρα (ανθρωπίνως) γνωστού, πως κάθε αυθεντικά ριζική μεταβολή του όντος μας βάζει σε μια κατάσταση που μόνο ανθρώπινη δεν θα μπορεί να ονομαστεί, όσο κι αν διατηρήσει ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά και «ανθρωποκεντρικούς» συμβολισμούς. Ο άνθρωπος αναρωτιέται για το τι είναι (ο) άνθρωπος γιατί ακριβώς είναι άνθρωπος και έχει ορίσει τον εαυτό του ως τέτοιο. Μετά-γλώσσα και μετά-άνθρωπος υπάρχουν μόνο στα διεστραμμένα μυαλά αναχωρητών του βίου και εχθρών της ζωής, που δεν μας κάνουν όμως ποτέ τη χάρη να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους οριστικά και αμετάκλητα. Όλα αυτά τα άθλια υποκείμενα, προφασίζονται, πάντα με εξ΄ αποκαλύψεως «αλήθειες», στη φόρμα κάποιας πολιτικής ή καθεαυτό θρησκείας, την υπαρξιακή τους αγωνία ως αποτέλεσμα μιας άδικης κοινωνίας ή ενός ένοχου συστήματος κανονικοποίησης. Σε γενικές γραμμές, και για να μην το πολυκουράζουμε με τους γελοίους, είναι μονίμως τσακωμένοι με τον κόσμο, τη ζωή, τα ρούχα τους κ.ά. Θέλουν να μας σώσουν και να αλλάξουν τον κόσμο. Δεν είναι βεβαίως ποτέ ξεκάθαρο από τι θα μας σώσουν ακριβώς γι΄ αυτό και κατασκευάζουν διαρκώς μια ποικιλία από «δράκους» και «κακούς» επικεντρώνοντας όμως πάντα στο «μεγάλο κακό», στο «απόλυτο κακό», για να μοιάζει πιο υπέρ-παραγωγή το «θέαμα» που πουλάνε στους άλλους εθελόδουλους καταναλωτές.
Το ΕΙΝΑΙ, είναι και θα παραμείνει δυναμικό και ποτέ δεν θα υπάρξει ως στατικό (ως όντως ον), στις πεπερασμένες δυνατότητες της ανθρώπινης ουσίας, κι επομένως της γλώσσας ή και της αναπαράστασης. Ο Λόγος θα υποστασιοποιείται πάντα σε είδος (είδη – ιδέες). Οι άνθρωποι θα μιλάνε κάποια γλώσσα και θα παράγουν εικόνες. Χωρίς είδωλα δεν υπάρχουν θεοί, γιατί κι αν υπάρχουν καθ΄ αυτοί, στην αταραξία τους, μόνο ως «ανθρώπινοι θεοί» μας είναι χρήσιμοι.
Υγεία να έχω και τύχη αγαθή, ο ένθεος άθρησκος.
Θα επανέλθω με τη Φιλότητα και το Νείκος.
Ο λόγος είναι παραπάνω από προφανής. Όλο το Ραγιαδιστάν δονείται από την κραυγή ή τον ψίθυρο: «Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».
Το να λέει όμως κανένας την αλήθεια
είναι μια πολύ κακή συνήθεια
που αν την έχεις την πληρώνεις κάπως ακριβά…
ΥΣ (επί του πιεστηρίου)
Ο Νιόνιος ήταν πάντα παρόν στα κελεύσματα της δωσιλογικής ελίτ. Κώλος και Βρακί. Ένα σκυλάκι καναπέως. Προς τι λοιπόν η έκπληξη από το μέγα πλήθος και το μέγα πάθος του θεάματος και των social media;;; . . . για τα χθεσινοβραδινά σκατά.
Οι χούντες, συμβολικά, εξαπανέκαθεν (που λένε και οι μορφωμένοι), το Παναθηναϊκό Στάδιο χρησιμοποιούν.
