Η γόνιμη δύναμη της «στιγμιαίας λάμψης»

Η ικανότητα της δημιουργίας δεν μας προσφέρεται  ποτέ αυτούσια, ούτε είναι αυτονόητη.

Πηγαίνει πάντα χέρι χέρι με το δώρο της παρατηρητικότητας.

Ο αληθινός δημιουργός αναγνωρίζεται απ’ την ικανότητα να βρίσκει πάντα, ακόμα στοιχεία άξια προσοχής.

Δεν χρειάζεται να περιτριγυριστεί από σπάνια και πολύτιμα αντικείμενα. Δε χρειάζεται να βάλει πλώρη για μεγάλες ανακαλύψεις.

Όλα τούτα βρίσκονται δίπλα του, αρκεί  μόνο να τους ρίξει μια ματιά . Γνώριμα αντικείμενα, αντικείμενα που βρίσκονται παντού, μπορούν να τραβήξουν την προσοχή του.

Και το πιο τυχαίο γεγονός μπορεί να του προκαλέσει το ενδιαφέρον και να κατευθύνει τις ενέργειές του. Αν ξεγλιστρήσει κάπου θα το καταλάβει.  Σ’ ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να επωφεληθεί από πράγματα που δε φαίνονται και που του τα αποκάλυψε μια στιγμιαία λάμψη…

Δεν μπορεί κανείς να επινοήσει κάτι που είναι συμπτωματικό, το παρατηρεί απλώς για να αντλήσει έμπνευση απ’ αυτό. Το συμπτωματικό ίσως να είναι το μόνο πράγμα που μας εμπνέει πραγματικά.

Η ικανότητα της παρατηρητικότητας κι η δυνατότητα να αξιοποιήσει κανείς αυτό που παρατηρεί  – στον τομέα της δραστηριότητάς του – είναι γνώρισμα ατόμου που έχει «χάρισμα» και «φυσικό γούστο»… ένα ένστικτο, μια ικανότητα τελείως αυθόρμητη που προηγείται της σκέψης.

Τα απλά πράγματα εμπνέουν συχνά για μεγάλα έργα… μια μυρωδιά, ένα θρόισμα, μια γεύση, η πορεία της πτώσης ενός φύλλου στο χώμα, το «μπλουμ» που κάνει το βότσαλο στο νερό, ένα παραθυρόφυλλο που ανοίγει και σιγοτρέμει στο φύσημα του αέρα…

Κι όλο αυτό χρειάζεται επιμονή και άσκηση.. Ο νους όπως και το σώμα μας χρειάζονται διαρκή άσκηση, διαφορετικά ατροφούν. Ένα είδος χειραφέτησης αναγκαίο για το δημιουργό, που διαρκώς πρέπει να εκλεπταίνει το γούστο του γιατί αλλοιώς κινδυνεύει να χάσει τη διορατικότητά του.

Η γόνιμη δύναμη της «στιγμιαίας λάμψης»