Η ΑΠΟΘΗΚΗ

Πρώτη φορά θα δούλευα στο ιδιωτικό φροντιστήριο,
και τα μαθήματα δεν είχαν ακόμη αρχίσει.
Γι’ αυτό όταν μπήκα
-χρειαζόμουν το πρόγραμμα από τη διευθύντρια-
ήταν εντελώς άδειο, χωρίς κίνηση.
Κάθισα στη γραμματεία, άλλος χώρος υποδοχής δεν υπήρχε.
Η διευθύντρια μιλούσε στο τηλέφωνο με μια φίλη της.
Δεν πέρασε λεπτό και μου έβγαλε άγρια φωνή
σαν να απευθυνόταν σ’ ένα σκουπίδι:
«Σήκω αμέσως και πήγαινε μέσα,
δεν βλέπεις που τηλεφωνώ».
Όχι μόνο προσβολή, δυνατή βιτσιά μου έδωσε.
Συγχυσμένη πέρασα στον διπλανό, μικρό διάδρομο
που κατέληγε σε μια  βρώμικη, στενάχωρη αποθήκη,
γεμάτη με πεταμένα πράγματα.
Στεκόμουν όρθια στην αποθήκη
μέχρι να τελειώσει με το τηλέφωνο
για να βγω έξω.
Τα στραβά και τα άγρια με το πρώτο ξεκίνημα.