Μια βραδιά στο Χάραμα..

Μια βραδιά στο Χάραμα, το χειμώνα, προς το τέλος του προγράμματος μετά τις 5, ξεκίνησα να πω ένα τραγουδί και ξαφνικά το μισό μαγαζί ζήτησε λογαριασμό, δεν έδωσα σημασία, σκέφτηκα ότι ήταν περασμένη η ώρα.. αλλά εντάξει την πρώτη φορά, εντάξει και την δεύτερη, την τρίτη φορά που συνέβη το ίδιο πράγμα δεν άντεξα, έπιασα τον ιδιοκτήτη του Χαράματος και του είπα: “κ. Στέφανε μήπως να μην ξαναπώ αυτό το τραγούδι; γιατί όποτε το λέω αδειάζει το μαγαζί”… κι αυτός μου απάντησε κάτι που δε θα έχει άλλος τραγουδιστής τη χαρά να ακούσει από ιδιοκτήτη μουσικής σκηνής: “Παιδί μου εσύ να το λες κι αυτούς που φεύγουν δεν τους θέλουμε στο μαγαζί”.
Το τραγούδι που έλεγα λοιπόν ήταν ένα αγαπημένο, του Νικόλα Άσιμου:

“Εγώ με τις ιδέες μου”
κι εσείς με τα λεφτά σας,
νομίζω πως τα θέλετε μονά ζυγά δικά σας,
δε θέλω την κουβέντα σας
ούτε τη γνωριμιά σας.

Θα χτυπήσω εκεί που σας πονάει,
κανένα δε θα αφήσω εμένα να κερνάει.
θα με χρίσω ιππότη και τζεντάι
και άμα ξεμεθύσω
σας λέω και γκουντμπάι.

Και οι θεοί σαν πείθονται
εάν υπάρχει ανάγκα,
για πόλεμο δεν έκανα
ποτέ εγώ το μάγκα
και ούτε νεροπίστολο
δεν έχω στην παράγκα.

Θα τραβήξω το δρόμο μου όσο πάει
κανένα δε θα αφήσω
εμένα να κερνάει,
Θα αμπολύσω κι όποιον με περγελάει,
χιλιάδες δυο αλήθειες
ο πόνος μου γεννάει.

Εγώ στα δίνω έτοιμα
κι εσύ τα θες δικά σου
λιγούρα που σε έδερνε
παρ’ όλα τα λεφτά σου
και ούτε στο νυχάκι μου
δε φτάνει η αφεντιά σου.

Δε σε παίρνει εμένα να κοιτάξεις
χωρίς καμιά ουσία εσύ
θα τα τινάξεις.
Είσαι θύμα του νόμου και της τάξης
δεν ξέρεις καν το λόγο
για να με υποτάξεις”

Βέβαια, έκτοτε ο μαέστρος και οι συνάδελφοί μου όποτε ήθελαν να κλείσουμε το πρόγραμμα και να φύγει ο κόσμος μου ζητούσαν για πλάκα όλοι εν χορώ να πω αυτό το τραγούδι και τω όντι οι πιο ανυποψίαστοι ευθύς αμέσως ζητούσαν λογαριασμό.
Ξέρω ότι όταν η τεχνη γίνεται σκληρή δεν μπορεί παρά να ενοχλεί… αλλά το ενθαρρυντικό είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που μου το ζητάνε… λίγοι, αλλά υπάρχουν…

photo by my beloved George Dais