Κάστρο και ιστορικά όρια..

Αντί νεκρολογίας θα προτιμήσω να κάνω το μόνο που θα εκτιμούσε και ο Κάστρο και ο φίλος του που θα συναντήσει στην ομίχλη της οικειοποιήσιμης μνήμης.
Θα μιλήσω για τον πόλεμο και τα όριά του.

Η πλατφόρμα ένοπλης επαναστατικής πάλης που δημιούργησαν οι δυό τους κυριολεκτικά με τα χέρια τους και από το “πουθενά” είχε όρια όπως κάθε ένοπλο επαναστατικό εγχείρημα όταν εκκινεί από τον εαυτό του για να συναντήσει ή να γονιμοποιήσει συναντώντας την λαϊκή οργή και τα αιτήματα για λαϊκή και εθνική δικαιοσύνη.

Όμως παρά τις αυταρχικές(-πατριαρχικές) εκτροπές που είναι σχεδόν αναπόφευκτες κατά την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου διατηρήθηκε το ύψος της επαναστατικής ηθικής, ποτέ δεν τέθηκε ζήτημα βίαιης (καθολικής) υπέρβασης των ανθρώπινων ορίων, ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε συστηματικά και εργαλειακά η ανθρώπινη ζωή, η καθημερινή ύπαρξη, για να εξυπηρετηθούν οι όποιοι πολεμικοί σκοποί.

Γι’ αυτό και όλα τα αρπακτικά που έσπευσαν σπεύδουν και θα σπεύσουν (πάλι) να οικειοποιηθούν ψευδώς την λατινοαμερικάνικη ένοπλη πλατφόρμα που έστησαν οι Κάστρο-Γκεβάρα, θα ξεχάσουν αυτά τα κρίσιμα και στοιχειώδη σημεία.
Η λατινοαμερικανική πλατφόρμα της ένοπλης λαϊκής πάλης δεν είχε καμία ουσιαστική σχέση (ιστορική και “τεχνική”) με την “όμοια” ευρωπαϊκή (ακροαριστερή) ούτε με την μεσανατολική ένοπλη πλατφόρμα, παρά τις μετέπειτα συμμαχίες (ειδικά με την τελευταία).

Πολλοί, ή όλοι αυτοί οι προαναφερόμενοι, θα ξεχάσουν επίσης το γεγονός πως οι Κάστρο-Γκεβάρα στηρίχθηκαν σε μια εδραία εθνική και ηπειρωτική κουλτούρα [ο Κάστρο ξεκίνησε την επανάσταση χωρίς να είναι κομμουνιστής], αλλά και σε έναν πολιτικό και οικονομικό ρεαλισμό, άγνωστα πράγματα σε αυτούς τους “πολλούς”.

Άλλοι βέβαια, πιο “τυπικοί” κομμουνιστές ή “κομμουνιστές” του κόμματος θα ξεχάσουν πάλι πως αυτή η ένοπλη πάλη ξεκίνησε “απαγωγικά”, εκ των άνω και χωρίς να υπάρχει αναμονή “επαγωγικής” αύξησης των “ταξικών ποσοστών” στα συνδικάτα ή την λεγόμενη κοινωνία κατά την συνηθισμένη ρουτινιάρικη μορφή της ταξικής πάλης.

Βέβαια, δεν πρέπει να πάψει η κριτική, ακόμα και τώρα, την ώρα που θα λειανθούν όλα για να φτιαχθούν αγιογραφίες ή δαιμονοποιήσεις.

Τα όρια μιας ανεξαρτησιακής επανάστασης είναι αυστηρά καθορισμένα, πρώτα από όλα από τους ίδιους τους εχθρούς της.

Η υπέρβαση των ορίων αυτών δεν είναι μια θεωρητική υπόθεση, ούτε το αποτέλεσμα μιας επιθυμητικής σκέψης που αγνοεί τις σκληρές αναγκαιότητες της άμυνας και της κυριαρχικής ασφάλειας.