Διάβολος

Επάνω σε αυτή την άρρωστη αντίληψη είναι που πραγματώθηκε τελικά ο Χριστιανισμός, μέσα από την θεοκρατία του Μεσαίωνα, γιατί, όσο και αν παριστάνουν τους αθώους οι χριστιανοί της μετά-θεοκρατικής εποχής μας, αυτή ακριβώς η θεοκρατία του Μεσαίωνα (στην οποία αμέτρητοι άνθρωποι βασανίζονταν και θανατώνονταν με τον πιο άγριο τρόπο, μέσα από ασύδοτους κατασταλτικούς μηχανισμούς και το εφιαλτικότερο, μετά από αποκλειστικά απόρρητες καταδόσεις, όπως καθιέρωσαν οι πάπες Γρηγόριος Θ, Ιννοκέντιος Δ και Αλέξανδρος Δ, και μάλιστα καταδοτών τους οποίους δεν αναγνώριζε ως έγκυρους μάρτυρες η λαϊκή νομοθεσία, όπως λ.χ. κατάδικους, σκλάβους και ανήλικα παιδιά, βλ. McCabe «The Horrors…», σελ. 25), είναι που αποτελεί την πραγμάτωση της συγκεκριμένης Θρησκείας, όπως ακριβώς το ναζιστικό καθεστώς απετέλεσε την πραγμάτωση της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας και η ζοφερή περίοδος του σταλινισμού την πραγμάτωση του μπολσεβικισμού. Όπως σήμερα ταυτίζονται, και μάλιστα σχεδόν αυτομάτως, ο Εθνικοσοσιαλισμός με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ο Μπολσεβικισμός με τα γκουλάγκ, έτσι ακριβώς κάθε αντικειμενικός και δίκαιος ιστορικός (δηλαδή κάθε ιστορικός που δεν δηλώνει υποταγή στο κυνικό δόγμα, ότι τάχα μόνον οι νικητές δικαιούνται να διαμορφώνουν την Ιστορία), οφείλει να ταυτίζει δίχως υπεκφυγές τον Χριστιανισμό με τις αλλεπάλληλες γενοκτονίες και εθνοκτονίες των υποτιθεμένων «ειδωλολατρών» και με τις εκατομμύρια πυρές που καταβρόχθισαν ζωντανούς αναρίθμητους ανθρώπους, τους οποίους η ψυχοπάθεια των θεοκρατών κάποια στιγμή θεώρησε «μάγους» ή «αιρετικούς».

Μια… Ιστορία Αγάπης, τόμος Δ.