Το beach party μιας γενιάς

Σ΄ αυτό το party δεν πήγα.. παρότι 17άρης ζωηρός. Δεν θυμάμαι πια το λόγο, γιατί.. Ίσως γιατί δεν υπήρξα ποτέ του συρμού.. ούτε καν, ίσως, του διασυρμού.

«Η ιδέα για το Πάρτυ της Βουλιαγμένης ανήκει σε ένα χώρο καθαρά ποιητικό, δηλαδή ούτε εγώ ξέρω καλά – καλά πώς συνέλαβα αυτή την ιδέα», λέει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.

Ήθελε λέει, ο καλλιτέχνης, να οργανώσει όχι μια συναυλία, αλλά ένα party, λέξη που την εποχή εκείνη (της ντίσκο και των ντεσιμπέλ) ήταν ξεπερασμένη. Που παρέπεμπε στη δεκαετία του 50. «Μετά το είπαν beach party και έμαθα ότι στην Αμερική είχαν τέτοια, εγώ δεν ήξερα τι ήταν τα beach party, εγώ ήθελα να κάνω απλώς ένα party…Ήθελα την ώρα που θα μπαίνει ο κόσμος να ακούγεται μουσική καουμπόικη, αυτά που παίζανε στα saloon, όπως και έγινε. Βρήκα την Έλλη τη Σεμιτέκολο, μία καταπληκτική πιανίστρια, και πριν τη δύση του ήλιου έπαιξε ένα μεγάλο κομμάτι από Scott Joplin, αυτά τα ragtime που λέμε. Ήθελα και μια μεγάλη μπάντα με πνευστά να παίξει κομμάτια του Glen Miller, το Moonlight Serenade για παράδειγμα, και τελικά τα κατάφερα, είχα μία ορχήστρα γύρω στα 16-17 άτομα».

Η ισχύς των ενισχυτών και των ηχείων δεν ήταν αρκετή για να καλύψει τις ανάγκες αυτού που έγινε τελικά. «Στην Βουλιαγμένη δε νομίζω ότι άκουγαν όλοι πολύ καλά και κανένας δεν είχε και παράπονο» λέει ο Λουκιανός και αυτό ήταν το ζήτημα.

Η εν λόγω εκδήλωση απέκτησε μέγεθος και μύθο μεγαλύτερο από ότι της αναλογούσε και νομίζω ότι θα της αναλογεί για πάντα. Ζούμε στην χώρα των νοσταλγών και της διαρκούς επανάληψης.. Τελικά από το ΠΑΣΟΚ και μετά, όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε και δεν το ξέρουμε..

Ο Λουκιανός φρόντισε για την σύγχρονη «αρπαχτή»-αναβίωση, γιατί έτσι είναι αυτά, στον καταπράσινο κήπο του Μεγάρου, δύο χρόνια πριν (Σάββατο 15 Ιουνίου, ώρα 9 μ.μ.). Ένα garden-party «έκπληξη όπως και τότε», είπε.. Δεν ξέρω, δεν πήγα ούτε σ΄ αυτό.

Αποσπάσματα από το:

Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης για το Πάρτυ στη Βουλιαγμένη