ART-io η τέχνη του βίου
Κηδεία Οδυσσέα Χατζόπουλου, του εκδότη. Κόσμος πολύς, στεφάνια ατελείωτα, δεν καταργείται εύκολα η παράδοση. Και ποιος δεν ήταν. Λέει κάποιος σ’ ένα πηγαδάκι: «Να, που βρεθήκαμε πάλι σε κηδεία…».
– Ποια κηδεία!, σχολιάζει ένας χαμηλόφωνα.
– Δεν υπάρχει καμία κηδεία!, συμφωνεί άλλος. Ραντεβού μας έδωσε εδώ ο Οδυσσέας. Να μαζευτούμε εδώ όλοι όσοι τον αγαπάμε, όσοι τον γνωρίσαμε.
– Μεγάλες κουφάλες οι αρχαίοι Έλληνες, παρασυμφωνεί τρίτος. Πεθαίνεις και πηγαίνεις σε βασιλιά, όχι σε κάποιον βαρεμένο με νυχτικιά. Ο βασιληάς του κάτω κόσμου σε περιμένει, ο οποίος μετά την Απόφαση θα σε στείλει πίσω, ξανά στη γη.
Ο τύπος που είπε «Πάλι σε κηδεία συναντιόμαστε» έχει μείνει κάγκελο από τους ελληνολάτρες. Ποια «Απόφαση», απορεί. Ποιος αποφασίζει την επιστροφή του πεθαμένου στη γη.
– Οι τρεις δικαστές του κάτω κόσμου, του λένε μ’ ένα στόμα. Κι αυτοί δεν κρίνουν αν ο πεθαμένος έκανε εγκλήματα με γήϊνα κριτήρια.
«Και, τότε. πώς κρίνεται ο νεκρός;»
– Μόνον στον τομέα της ωφελιμότητος. Αν, δηλαδή, στην επιστροφή του, στην Δεύτερη Παρουσία του, θα είναι ωφέλιμος στην κοινωνία.
Μη συνεχίσω. Να πω ότι την κουβέντα την άκουγε στην κάσα μέσα ο Οδυσσέας Χατζόπουλος και κρυφογελούσε, μην τον πάρουν πρέφα ότι ακόμα είναι ζωντανός.
Γνώρισα τον Οδυσσέα λίγο μετά που έστησε τον «Κάκτο» το 1975 και ξεκίνησε να βγάζει επιστημονική φαντασία, Ισαάκ Ασίμωφ, Άρθουρ Κλαρκ κ.α. Έπαιζε, λέει, μουσική στο Hilton και έγινε εκδότης. Ήταν, λέω εγώ, που τον γνώρισα παρείστικα και συνεργάστηκα μαζί του πολλά χρόνια ένα ανήσυχο πνεύμα, ένα τρυφερό πλάσμα. Είχε προβλήματα υγείας αλλά πέθανε στα 73, σα σήμερα 27 Ιουνίου, το 2014, γιατί δεν ήθελε να ζήσει άλλο.
Έργο ζωής η πολυδάπανη έκδοση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, που ως η σπουδαιότερη στον κόσμο βραβεύτηκε από το γαλλικό πανεπιστήμιο Aix-en-Province. «Έχασα πολλά λεφτά, αλλά κέρδισα τη ψυχή μου» είπε για την έκδοση που την αγνόησαν κράτος, κυβέρνηση, κόμματα, όλο το «σωματείο».
«Η Ελλάς της Γαίας αποχαιρετά ένα από τα εκλεκτότερα τέκνα της. Ο Οδυσσέας Χατζόπουλος πέθανε. Ο σημαντικότερος εκδότης του κόσμου, που τόλμησε το αδιανόητο: να τυπώσει 800 τόμους αρχαίων ελληνικών κειμένων. Ο φίλος μου δεν είναι πλέον προσβάσιμος σ’ αυτή την διάσταση. Οι ουρανοί γεμίζουν διαλεχτούς». Η κουβέντα τούτη είναι του δημοσιογράφου Παναγιώτη Λιάκου.
