Τελειώσαμε με τον αριστερισμό;

Το να έχεις άποψη είναι η «σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού», το να την κοινοποιείς είναι η φωτεινή.. ή για να το πω καλύτερα: η μαλακία στο φως της δημοσιότητας.

Αρθρογραφία, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις έργου, κοινοποίηση ματαιοδοξιών κ.ά. «πνευματικές δραστηριότητες» ως παραεμπόριο της πνευματικής και καλλιτεχνικής παραγωγής. Ο κάθε καλλιτέχνης, ειδικά αυτοί των παραστατικών τεχνών, που έχουν ανάγκη το κοινό, που ως ρευστό θέασης είναι διαρκώς μετακινήσιμο και δεν στρώνει κώλο, πρέπει (είναι υποχρεωμένος) να προωθήσει τη δουλειά του (όπως ακριβώς την αποκαλούν οι έμποροι της τέχνης). Ουδέν μεμπτόν σ΄ αυτήν την παρά(δραστηριότητα). Στον ορυμαγδό της κοινωνίας του θεάματος η ζωή είναι σκληρή για τους υπαλλήλους της, κάθε βαθμίδας και αμοιβών. Ειδικά οι επιτυχημένοι δίνουν αιματηρό αγώνα, στην αρχή καθιέρωσης (να γίνουν πετυχημένοι) και στην συνέχεια διατήρησης (ή και επαύξησης) της επιτυχίας (προβολής).

Ο Θεόφιλος ξέρει καλά όλο αυτό το παιγνίδι, έχει εντρυφήσει στα της κοινωνίας του θεάματος, τόσο από την μεριά του επαναστατημένου νέου που κατήγγειλε νυχθημερόν το θέαμα, όσο κι από την σκοπιά του επιτυχημένου και προβεβλημένου (ώριμου) ηθοποιού που υπηρέτησε το θέαμα. Ο Στέλιος πάλι, είναι μια αμόρφωτη λαϊκούρα που κάθε τι που πέτυχε το κραδαίνει σαν σημαία, αφού είναι ανέλπιστη επιτυχία, ακόμα και για τα μέτρα του Ραγιαδιστάν, ένας τόσο αμόρφωτος και τεμπέλης να είναι τόσο επιτυχημένος, δημοφιλής και αξιολάτρευτος. Εύλογα θα αναφωνήσει, ο καθείς που δεν είναι μυρωδιάς (δηλ. είναι πιατσόβιος),  σιγά τα ωά -κάτι μας είπες-, μη μας ζαλίζεις άνθρωπέ μου.

Η Ελλάς είναι μικρό χωρίο και το κράτος των Αθηνών ακόμα μικρότερο. Συνάμα με αυτή την διαπίστωση, είχα την ατυχία ή την ευτυχία (ανάλογα από ποια γωνία το βλέπεις), λόγω επαγγελματικής δραστηριότητας (30+ έτη στη βιομηχανία του θεάματος, μπροστά και πίσω από τα φώτα) και κυρίως λόγω πολιτικής μου ένταξης (από την εφηβεία μου ανήκω στην ευρύτερη αριστερά), να έχω δει το βασιλιά γυμνό.. Δηλ. με απλά λόγια: τους περισσότερους «βασιλιάδες» της δημόσια σφαίρας (δημοσιότητα). Έχω μπει ακόμα και σε σπίτια ή γραφεία πρωθυπουργών (παραπάνω από μια φορά), σχεδόν σαν αόρατος αφού ήμουν στις 99% των περιπτώσεων προλετάριος της εν λόγω βιομηχανίας (θέαμα), ένας ασήμαντος της πλέμπας των τηλεοπτικών και κινηματογραφικών συνεργείων. Η πολιτική μου δραστηριότητα επίσης, έντονη κατά μεγάλα χρονικά διαστήματα, με «ανάγκασε» να αλωνίσω πολλά αμφιθέατρα και αρκετές συνελεύσεις και αχτίφ, όπου και αγόρευαν διάφοροι «μορφωμένοι ηλίθιοι» ινστρούχτορες και «Βανδώροι».

Μάθανε ότι γαμιόμαστε…

Με τέτοια «πνευματική και καλλιτεχνική ελίτ», ειδικά με τόσα αριστερά (με ή χωρίς « ») σούργελα στην μπροστάτζα (λόγω πρωθυπουργίας του απατεώνα προδότη Τζίφρα), δεν «Ζητείται: ένα θαύμα για την Ελλάδα» αλλά το θαύμα που την κρατάει ακόμα ζωντανή..

Για τα υπέρ-επαναστατικά φληναφήματα του Θεόφιλου δεν έχω να πω πολλά, στ΄ αλήθεια δεν μπορώ και δεν θέλω να γράψω, μένω ενεός. Έχω πλήρη συναίσθηση για το τι ντόρο προκαλούν τα εν λόγω ανοσιουργήματα, όπου η ηλιθιότητα ανταγωνίζεται τη βεβήλωση κάθε επιστήμης, και ειδικά των ανθρωπιστικών σπουδών.

Είμαι πολύ κακιά όμως (τα κακά κορίτσια πάμε παντού) και θα πέσω στην παγίδα του λαϊκού αμόρφωτου βλάκα. Ως «άτομο με ειδικές ανάγκες» είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα έχω την κατανόησή του, ελπίζω να εξαντλήσει και την τελευταία ρανίδα της μικροαστικής του «ευαισθησίας».

Ρωτάει η αμόρφωτη Κέλλυ Σταμούλη:

Για τα άτομα με ειδικές ανάγκες ποια κοινωνικά μέτρα πρέπει να ληφθούν για να εξαλειφθεί ο ρατσισμός;

Απαντάει ο εντελώς ατάλαντος και αμόρφωτος Στέλιος Μάινας:Τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι άτομα ειδικών ικανοτήτων.  Το διαφορετικό πρέπει να γίνει ένα κομμάτι από το σύνολό μας. Η πολυπλοκότητα και η πολυχρωματικότητα πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας μας.

Η «δημοσιογράφος» δεν γνωρίζει ότι δεν είναι ΑΜΕΑ (άτομα με ειδικές ανάγκες) πλέον, αλλά ΑμεΑ (Άτομα με Αναπηρία). Αυτή η παπαριά του πιθηκισμού της Εσπέριας «πολιτικής ορθότητας» ψόφησε νωρίς, ευτυχώς, αλλά οι αμόρφωτοι των Mass Media του Ραγιαδιστάν την προωθούν ακόμα και μολύνουν με το ρατσισμό τους και το φασισμό τους την κοινωνία. Οι ίδιοι αυτοί δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες θα ξεσκίσουν τον κάθε λαϊκό φασίστα ή τον απλώς συντηρητικό άνθρωπο, γιατί απλούστατα, σαν τεμπέληδες και δημοσιοκάφροι που είναι, θέλουν πάντα απέναντί τους μια σταχτιά μάζα ενοχικών μικροαστών και πόπολου, εντελώς αμόρφωτη και ακαλλιέργητη, για να διαιωνίζουν το ρόλο τους και να βγάζουν το παντεσπάνι τους, γλείφοντας τις εκάστοτε εξουσίες.

Σε παρόμοια «διαλεκτική» απαντάει και ο ατάλαντος μαλάκας, με το να το κάνει ακόμα χειρότερο. Η πολύ-μαλακία του είναι θεσπέσια μπορώ αβίαστα να πω..  πολύπλοκη και πολύχρωμη. Η βλακεία εμπεριέχει ένα δημιουργικό χάος, πρόστυχο (προς + τύχη) πάντα. Ο βλάκας είναι αντίστροφος δαίμων (Δαήμων), κάτι σαν το ΟΝ και το μη ΟΝ που ταλανίζει τη φιλοσοφία από αρχαιοτάτων χρόνων.

Στέλιος και Θεόφιλος έχουν ένα κοινό και μια διαφορά (ή διαφωρά, που λέει και ο Lacan-ο-παπαγάλος Βέλτσος) που η αφεντιά μου θεωρεί σημαντικές ή και σημαίνουσες.

Η ομοιότητα:
Είναι αμφότεροι ατάλαντοι που παίζουν (υποκρίνονται) πάντα τον εαυτό τους.

Η διαφορά:
Ο Στέλιος είναι αμόρφωτος βλάκας που προσπαθεί να δείξει ότι είναι μορφωμένος.
Ο Θεόφιλος είναι μορφωμένος βλάκας που προσπαθεί να δείξει ότι δεν είναι ηλίθιος.

Στο Ραγιαδιστάν δεν χρειάζεται ο κάθε καλλιτέχνης, δημοσιογράφος (κ.ά. παράγοντες της «πνευματικής ζωής») να μοχθήσει, να μελετήσει, να κουραστεί και να πονέσει. Αρκεί να έχει «μπάρμπα στην Κορώνη» και να γλείφει καλά.. Τα «χαλαρά σεξουαλικά ήθη» και η ελευθεριότητα του σεξουαλικού προσανατολισμού, όχι από καύλα και γούστο αλλά από υπολογισμό και κομφορμισμό, είναι πρόσθετο σημαντικό προσόν. Σε γενικές γραμμές, κάθε εξαχρείωση και κομφορμισμός εκλαμβάνεται ως φιλελερισμός και κάθε αριστερισμός ως υπέρ-«επαναστατικότητα». Όσο περισσότερες βλακείες λες τόσο μεγαλύτερη κάλυψη χρειάζεσαι κι όση περισσότερη κάλυψη απαιτείς τόσο περισσότερες βλακείες αναγκάζεσαι να λες.. το τελευταίο για τους περισσότερους δεν είναι σκλαβιά (ανάγκη) αλλά απόλαυση και προκύπτει σχεδόν αβίαστα.

Πρόβατα υπάρχουν..

Το «κοινό» δεν είναι πρόβλημα. Ακόμα και για τον πιο βλάκα θα βρεθεί ένας τουλάχιστον ακόμα πιο βλάκας να τον θαυμάσει. Ποτέ μη λες ποτέ..

Το «αριστερός» στη μεταπολίτευση ήταν και παραμένει, πρώτα και κύρια, επάγγελμα, εξαιρετικά προσοδοφόρο και έμπλεο κοινωνικού κύρους. Τα τέκνα των κοτζαμπάσηδων ασχολήθηκαν με τον κατεξοχήν υλικό πλούτο και τον προσπορισμό αυτού συνεχίζοντας την παράδοση του κατσικοκλέφτη ή κλεφτοκοτά μπαμπά. Η παραγωγή του «πνευματικού» πλούτου παραδόθηκε, ειδικά στις μέρες μας, στα τρυφερά χέρια της βασανισμένης αριστεράς, από την επάρατο δεξιά και το κατεστημένο, αφού το Ραγιαδιστάν για να ξεπουληθεί στον ιμπεριαλισμό και να προσδεθεί στις ολοκληρώσεις της Εσπερίας όφειλε να παρουσιάσει κάποιο αφήγημα και κάποιες πνευματικές δραστηριότητες. Κατά βάση, αυτό που ονομάζουμε «πνευματική ζωή» του τόπου δεν είναι παρά το αντικαθρέφτισμα μιας κομπραδόρικης οικονομικής ελίτ και μιας δωσιλογικής πολιτικής ελίτ. Η αλήθεια είναι βέβαια πως μια τέτοια συσχέτιση, από μέρους μου μοιάζει να αποπνέει μια άθλια μαρξολογική μεθοδολογία. Σαν θιασώτης της κλασικής πολιτικής θεωρίας (ρεαλισμός) και σαν ιδεαλιστής (κατά τον εσμό της αριστερίστικης αθλιότητας) φρονώ ότι το (μαρξίζον) εποικοδόμημα παίζει κυρίαρχο ρόλο. Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ και θα θεωρώ για πάντα, ό,τι η intelligentsia οφείλει να αποζητά το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό. Κανένας πνευματικός άνθρωπος και ειδικά το ελεύθερο πνεύμα δεν χρωστάει τίποτα στον πλούτο και την εξουσία. Στα προτεκτοράτα μάλιστα θα έλεγα ότι είναι υποχρεωμένη η αριστοκρατία του πνεύματος να πάρει πέτρα, όπως έλεγε, κυρίως όμως έπραττε, ο σύντροφος Μαγιακόφσκι, για παράδειγμα. Οι ινστρούχτορες του αριστερισμού έχουν φροντίσει βεβαίως, για να φυλάξουν τον κώλο τους από το ενδεχόμενο επαναστατικών και εθνικοαπελευθερωτικών καθηκόντων, να προπαγανδίζουν το ιδεολόγημα της ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, με το να την παρουσιάζουν ως λίγο πολύ ένα σκαλί κάτω από τις ΗΠΑ. Το Hollywood αρνείται πεισματικά να αγοράσει το σενάριο αλλά οι μορφωμένοι ηλίθιοι επιμένουν με ζηλωτισμό που συγκινεί ακόμα και κυνικούς Machiavelliστές σαν την αφεντιά μου.

Αυτή η καριόλα η μεταπολίτευση όλο τελειώνει και ποτέ δεν ψοφάει.. Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέχει η χώρα αυτή την παρατεταμένη ξεφτίλα της κουλτούρας και της φαγούρας, σε καθεστώς ανέχειας και πλήρους εξαχρείωσης. Προφήτης δεν είμαι για να προβλέπω αν αργά ή γρήγορα:

1. Θα μας βάλει πάλι στο γύψο μια στρατιωτική χούντα.
2. Θα γίνει μια συντηρητική επανάσταση (παλινόρθωση).
3. Θα γίνει μια δημοκρατική λαϊκή επανάσταση.

Στο 3ο, δίνω τα τελευταία χρόνια ελάχιστες πιθανότητες, ενώ θεωρώ ότι από τα τρία το πιο πιθανό είναι να πάρουμε το μακρύτερο, μια επί Μακρόν βύθιση στα σκατά. Ένα αιώνιο τέλμα μας περιμένει στον ορίζοντα και κανένα φως στο τούνελ. Η ελπίδα πέθανε πολύ πριν την δολοφονήσει ο Τζίφρας που την επικαλέστηκε. Ελπίδες φρούδες, σε αμόρφωτο λαό ραγιάδων που λειτουργεί μόνιμα με το θυμικό, σπέρνει κι ένα παιδί νηπιαγωγείου. Μετά τον Τζίφρα οι ελπίδες αναπτερώθηκαν. Ο τελευταίος μαλάκας του πλανήτη μπορεί να κυβερνήσει το Ραγιαδιστάν, αρκεί να το θέλει. Όμως είναι φανερό, ακόμα κι ο τελευταίος μαλάκας του πλανήτη έχει μια κάποια ζωή να ζήσει, δεν θα ασχολείται με μαλακίες και μαλάκες.

Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν θα τελειώσουμε με τον αριστερισμό. Όποιο ιδεολογικό χρώμα και να έχει η ηλιθιότητα και η εξαχρείωση είναι βασανιστικά καταστροφική και επώδυνα αντί-δημιουργική.

ΥΣ. Η παράγραφος της προσωπικής αφήγησης για την δραστηριότητα μου στην βιομηχανία του θεάματος και την πολιτική (κοινωνία) που μοιάζει ξεκάρφωτη και κάπως απειλητική, δεν είναι καθόλου ξεκάρφωτη και είναι εξαιρετικά απειλητική. Την υγεία μου να ΄χω  και την δυνατότητα να εκπέμπω και να συντηρώ τα μέσα εκπομπής.. θα περάσουμε όμορφα.