Η κρίση, της “κρίσης”…

Αυτό που εσύ λες κρίση -ή μήπως δεν μιλάμε για το ίδιο; -το νιώθω στο πετσί μου χρόνια τώρα.

Τότε που παιδί βρέθηκα στην Πρωτεύουσα, με μια μάνα που πάλευε μόνη να μεγαλώσει δυο παιδιά κι εσύ την κοίταγες καχύποπτα, ακριβώς επειδή ήταν μόνη!

Τότε που τα πολυβόλα ακούγονταν όλη νύχτα σκοτώνοντας νέους κι εσύ τσίριζες στην είσοδο της πολυκατοικίας να κλειδωθεί η εξώπορτα όπως ζήτησε η αστυνομία!

Τότε που με περισσή ηλιθιότητα υποστήριζες ότι δεν μπορεί να λέω ότι είμαι αριστερή και να φοράω τόσο ακριβά ρούχα!

Τότε που με είπες “αλβανίδα”(!) επειδή υποστήριξα το δικαίωμα των αλβανικής καταγωγής  συμμαθητών των παιδιών μας, να διδάσκονται από τα σχολεία της χώρας που διαβιούν.

Τότε που χτύπαγα 12ωρα ανασφάλιστη και μ΄ έβλεπες να πηγαινοέρχομαι στα εκατοντάδες τετραγωνικά του ναού της Δημόσιας Τηλεόρασης, χτυπώντας με “φιλικά” στην πλάτη με το ένα χέρι, ενώ με τα άλλο, υπέγραφες να πληρωθεί ο εργοδότης μου με τα ανύπαρκτα παραστατικά!

Τότε που κατέθετες υπέρ του πρώην εργοδότη μου, έχοντας κάνει την “ανάγκη” σου δικαιολογία για το ξεπούλημα σου!

Τότε που μου έκλεινες το τηλέφωνο, όταν ζητούσα πληροφορίες για την προσφερόμενη εργασία, αφού στα 41 καίγεσαι! (κάποιες φορές και νωρίτερα!).

Άλλοτε, καθόσουν πίσω από γκισέδες και σε άπταιστο ενικό, αυτόν που τρέφεται όχι μόνο από την αγένεια, αλλά και το “άρωμα εξουσίας” που σου προσέδιδε η θέση σου, κάθε άλλο παρά δημόσιο λειτουργό θύμιζες!

Ακόμα κι αυτός ο όρκος του Ιπποκράτη, δεν σε εμπόδιζε να εκμεταλλευτείς το φόβο μπροστά στην ασθένεια! Ίσα-ίσα σε όπλιζε με περισσό θράσος, ιδιαίτερα όταν αντιλαμβανόσουν ότι θεωρώ χρέος σου να παρέχεις εκείνα για τα οποία ορκίστηκες!

Δεκαετίες ολόκληρες ήσουν εκεί,  ακόμα και στα πιο καθημερινά !

Κάπου εκεί μας βρήκε η “κρίση”!

Ποια κρίση όμως;;;

Η οικονομική!

Έτσι δεν τη λες;;;

Και μου ζητάς να σηκώσω τα μανίκια και να δουλέψω να ξεχρεώσουμε!

Και μου ζητάς να στηρίξουμε μαζί τη χώρα!

Και μου ζητάς να σε αφήσω να με βγάλεις από το αδιέξοδο!

Και μου ζητάς να σηκωθώ από τον καναπέ μου!

Και μου ζητάς να είμαστε όλοι μαζί αγαπημένοι σαν διαφήμιση χαζοχαρούμενης οικογένειας που τρώει πρωινό!

Λέω λοιπόν κι αυτή τη φορά να μην πέσω σε παγίδες.

Να μείνω μακριά από εκπτώσεις και ξεπουλήματα.

Να μην μπω μαζί σου στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να ξαναβαφτιστώ …σε ό,τι εσύ μου ζητάς (τάζεις!).

Λέω να μείνω έξω…στη θάλασσα…

Δεν είναι που μ΄ αρέσουν τόσο οι “ανοιχτές” θάλασσες!

Με φοβίζουν κιόλας για να είμαι ειλικρινής.

Είναι που δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά!

Είναι στη φύση μου!

Τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά…….

Το ξέρω!!! Εκεί έξω είναι κι άλλοι σαν εμένα!